Od kilkunastu lat Barczewko znane jest z badań archeologicznych obiektu, który w literaturze znany jest jako Altstadt (Stare Miasto).
Wieloletnie badania dr. Arkadiusza Koperkiewicza wykazały, że to założenie obronne kryje relikty średniowiecznego miasta, którego kres po lokacji i budowie w początkach XIV wieku nastąpił już w 1354 r. wskutek najazdu litewskiego.
Z Barczewka znane jest również inne założęnie obronne, odnotowane w literaturze jako Wachthügel, czyli strażnica. Obiekt ten, ulokowany w zakolu rzeki Pisy znalazł się pod lupą archeologów w 1938 r., gdy w miejscu tym rozpoczęto budowę domu mieszkalnego i zabudowań gospodarczych. Przybyły wówczas na teren inwestycji, społeczny inspektor archeologiczny na pow. olsztyński Leonhard Fromm odkrył jamy ze spalenizną oraz zabytki ruchome, w tym kamienną formę odlewniczą do wyrobu ozdób lunulowatych oraz niewielką misę glinianą. Wspomniana misa jest niewielkim (średnica wylewu - 11,0 cm, średnica dna - 6,0 cm, wysokość – 5,5/6,0 cm) naczyniem wypalonym w atmosferze utleniającej na kolor ceglasto-brunatny. Powierzchnia naczynia jest niestarannie zagładzona, a poniżej wylewu znajduje się ornament w postaci dookolnego rzędu 21 odciskanych stemplem krzyży. Prawie 1/3 część misy poddana była wysokiej temperaturze, stąd widoczne ślady wtórnego przepalenia w postaci gąbczastej struktury części wylewu i bocznej ścianki.
Z uwagi na ornament i technologię wykonania misę datować należy na schyłek tzw. grupy olsztyńskiej oraz świt kultury pruskiej czyli IX-X wiek po Chrystusie.
Mirosław J. Hoffmann
Z Barczewka znane jest również inne założęnie obronne, odnotowane w literaturze jako Wachthügel, czyli strażnica. Obiekt ten, ulokowany w zakolu rzeki Pisy znalazł się pod lupą archeologów w 1938 r., gdy w miejscu tym rozpoczęto budowę domu mieszkalnego i zabudowań gospodarczych. Przybyły wówczas na teren inwestycji, społeczny inspektor archeologiczny na pow. olsztyński Leonhard Fromm odkrył jamy ze spalenizną oraz zabytki ruchome, w tym kamienną formę odlewniczą do wyrobu ozdób lunulowatych oraz niewielką misę glinianą. Wspomniana misa jest niewielkim (średnica wylewu - 11,0 cm, średnica dna - 6,0 cm, wysokość – 5,5/6,0 cm) naczyniem wypalonym w atmosferze utleniającej na kolor ceglasto-brunatny. Powierzchnia naczynia jest niestarannie zagładzona, a poniżej wylewu znajduje się ornament w postaci dookolnego rzędu 21 odciskanych stemplem krzyży. Prawie 1/3 część misy poddana była wysokiej temperaturze, stąd widoczne ślady wtórnego przepalenia w postaci gąbczastej struktury części wylewu i bocznej ścianki.
Z uwagi na ornament i technologię wykonania misę datować należy na schyłek tzw. grupy olsztyńskiej oraz świt kultury pruskiej czyli IX-X wiek po Chrystusie.
Mirosław J. Hoffmann
