Tym razem eksponatem miesiąca została miniatura – wykonana farbami olejnymi na blasze cynkowej – przedstawiająca portret nieznanej kobiety.
Na licu autor umieścił datę (1629) i własny monogram PPVT. Nie znamy jego nazwiska, ale styl dzieła sugeruje, że działał w kręgu malarzy niderlandzkich.
Przedstawiona na miniaturze kobieta z pewnością była przedstawicielką wyższej klasy społecznej, a świadczy o tym jej strój. Najbardziej charakterystycznym elementem jej ubioru jest niewątpliwie rozbudowany kołnierz wykonany z jedwabiu lub batystu i ozdobiony koronką klockową. Kołnierze tego typu wyparły popularną wcześniej kryzę, a wiek XVII był czasem najwyższego kunsztu rękodzielnictwa, a także najbogatszego zastosowania wyrobów koronkarskich – nie tylko w strojach.
Technika koronki klockowej znana była już w XV w. Koronkę podczas tworzenia umieszcza się na specjalnej poduszce z naniesionym na niej wzorem i za pomocą podłużnych szpulek, zwanych klockami, przeplata się (w grupach po cztery) wiele nici nawiniętych na klocki. Technika ta umożliwia uzyskanie delikatnych ażurowych wyrobów o bardzo różnorodnych wzorach. Powstawały nawet katalogi zawierające wzorniki ułatwiające tworzenie koronek. Największą popularnością cieszyły się koronki flamandzkie i weneckie o ząbkowanych brzegach.
Strój kobiety dopełnia kunsztowna biżuteria w postaci dużych kolczyków, sznura pereł na szyi i wydatnej broszy z klejnotem przyczepionej do koronkowego kołnierza.
Przedstawiona na miniaturze kobieta z pewnością była przedstawicielką wyższej klasy społecznej, a świadczy o tym jej strój. Najbardziej charakterystycznym elementem jej ubioru jest niewątpliwie rozbudowany kołnierz wykonany z jedwabiu lub batystu i ozdobiony koronką klockową. Kołnierze tego typu wyparły popularną wcześniej kryzę, a wiek XVII był czasem najwyższego kunsztu rękodzielnictwa, a także najbogatszego zastosowania wyrobów koronkarskich – nie tylko w strojach.
Technika koronki klockowej znana była już w XV w. Koronkę podczas tworzenia umieszcza się na specjalnej poduszce z naniesionym na niej wzorem i za pomocą podłużnych szpulek, zwanych klockami, przeplata się (w grupach po cztery) wiele nici nawiniętych na klocki. Technika ta umożliwia uzyskanie delikatnych ażurowych wyrobów o bardzo różnorodnych wzorach. Powstawały nawet katalogi zawierające wzorniki ułatwiające tworzenie koronek. Największą popularnością cieszyły się koronki flamandzkie i weneckie o ząbkowanych brzegach.
Strój kobiety dopełnia kunsztowna biżuteria w postaci dużych kolczyków, sznura pereł na szyi i wydatnej broszy z klejnotem przyczepionej do koronkowego kołnierza.
