Józef Pankiewicz – prekursor malarstwa impresjonistycznego na gruncie polskim, pedagog związany przez lata z Akademią Sztuk Pięknych w Krakowie, nauczyciel i mistrz wielu pokoleń twórców.
Józef Pankiewicz (1866-1940) – Dzieci w ogrodzie, lata 20. XX w. – Galeria Malarstwa Polskiego pierwszej poł. XX w. – Zamek/Muzeum Warmińskie w Lidzbarku Warmińskim
Autor: Grzegorz Kumorowicz
Przeszedł edukację artystyczną typową dla urodzonych w zaborze rosyjskim: najpierw warszawska Klasa Rysunkowa pod kierunkiem Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego, potem studia w petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych i Paryż, dokąd wyjechał z Władysławem Podkowińskim, późniejszym autorem słynnego „Szału” . Po powrocie z Paryża w 1890 r. artysta pokazał w Warszawie po raz pierwszy impresjonistyczne pejzaże, na których krytycy i publiczność nie zostawili suchej nitki. Świetlistość barw, lekkość kompozycji i tematyka tego malarstwa były trudne do przyjęcia. Odbiorcy nawykli bowiem do ciemnych kolorów i stłumionego światła dominującego wówczas w realistycznym, naznaczonym patriotycznymi tonami malarstwie. To był prawdziwy przewrót, początek nowego tropu, którym podążyły kolejne pokolenia. Pankiewicz dzielił swoją aktywność artystyczną i życie między Krakowem i Francją. We Francji spędzał niemal każde wakacje – na południowym wybrzeżu. I tu namalował tę piękną scenę. Kard, w którym utrwalił słoneczny letni dzień w ogrodzie, gdzie cztery dziewczynki siadły wśród zieleni i kwiatów na kamiennej ławce.
