W połowie XIX wieku, po drugiej fali epidemii cholery, na Warmii pozostało kilkaset sierot.
Adela von Berg z majątku Borki Wielkie k. Biskupca, pisze petycję do królowej pruskiej z prośbą o powołanie katolickiego zakładu opiekuńczego dla sierot, przeznacza na ten cel 2000 talarów. Sprawę oraz fundusze przekazano biskupowi warmińskiemu Józefowi Ambrożemu Geritz, który zaproponował na miejsce powołania sierocińca nieużytkowany wówczas lidzbarski zamek wraz z przynależnym mu ogrodem. Zgodę stolicy apostolskiej uzyskano 6 sierpnia 1855 roku. Prace adaptacyjne pod kierunkiem Edwarda Jestera przeprowadzono
w latach 1857-59, a fundusze na ten cel uzyskano od darczyńców oraz samego biskupa Geritza.
W celu prowadzenia sierocińca powołano Fundację św. Józefa, opiekę nad dziećmi miały sprawować szarytki − Siostry Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo. W 1859 roku przyjęto pierwszych wychowanków, w 1890 roku było ich już 142, dziewczynek i chłopców.
Sierociniec był placówką opiekuńczo-szkolno-zdrowotną. Dzieci otrzymywały jedzenie, ubranie, a także możliwość nauki elementarnej, jak czytanie, pisanie i roboty ręczne, pomagały także w ogrodzie i gospodarstwie. Zatrudniono kapelana i nauczycieli. Szpital dla dzieci prowadzono w latach 1862 - 1877. Wychowaniem i edukacją do 1875 roku zajmowały się siostry szarytki, po kasacji klasztoru, w 1886 roku biskup Andrzej Thiel powierzył prowadzenie sierocińca siostrom katarzynkom z klasztoru w Lidzbarku.
Prace restauratorskie zamku prowadzone w latach 1927-1936, zakładały powstanie w zamku
Muzeum Regionalnego. Sierociniec potrzebował nowego miejsca. W 1932 roku zakład przeniesiono do nowo wybudowanego gmachu przy obecnej ul. Leśnej 11, gdzie funkcjonował aż do końca stycznia 1945 r., kiedy siostrom katarzynkom udało się ewakuować z grupą około 150 dzieci na północ Niemiec. W 1946 roku w dawnym budynku Sierocińca został uruchomiony Dom Dziecka, przemianowywany, dziś funkcjonuje pod nazwą Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy.
w latach 1857-59, a fundusze na ten cel uzyskano od darczyńców oraz samego biskupa Geritza.
W celu prowadzenia sierocińca powołano Fundację św. Józefa, opiekę nad dziećmi miały sprawować szarytki − Siostry Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo. W 1859 roku przyjęto pierwszych wychowanków, w 1890 roku było ich już 142, dziewczynek i chłopców.
Sierociniec był placówką opiekuńczo-szkolno-zdrowotną. Dzieci otrzymywały jedzenie, ubranie, a także możliwość nauki elementarnej, jak czytanie, pisanie i roboty ręczne, pomagały także w ogrodzie i gospodarstwie. Zatrudniono kapelana i nauczycieli. Szpital dla dzieci prowadzono w latach 1862 - 1877. Wychowaniem i edukacją do 1875 roku zajmowały się siostry szarytki, po kasacji klasztoru, w 1886 roku biskup Andrzej Thiel powierzył prowadzenie sierocińca siostrom katarzynkom z klasztoru w Lidzbarku.
Prace restauratorskie zamku prowadzone w latach 1927-1936, zakładały powstanie w zamku
Muzeum Regionalnego. Sierociniec potrzebował nowego miejsca. W 1932 roku zakład przeniesiono do nowo wybudowanego gmachu przy obecnej ul. Leśnej 11, gdzie funkcjonował aż do końca stycznia 1945 r., kiedy siostrom katarzynkom udało się ewakuować z grupą około 150 dzieci na północ Niemiec. W 1946 roku w dawnym budynku Sierocińca został uruchomiony Dom Dziecka, przemianowywany, dziś funkcjonuje pod nazwą Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy.
