W poprzednich wpisach w cyklu #rękopisy zaprezentowaliśmy kodeks o sygnaturze Rkps 313, spisany w XVI wieku, którego okładkę tworzy pergaminowa karta ze średniowiecznego antyfonarza.
Autor: Łukasz Kulicki
Na bibliotecznych półkach naszego muzeum towarzyszy mu bardzo podobny obiekt o sygnaturze Rkps 314. Jest to również rękopis nowożytny, któremu towarzyszy jako okładka pergaminowa karta starsza o całe stulecia.
Kodeks o sygnaturze Rkps 314 to papierowy siedemnastowieczny rękopis liczący 182 karty. Jego treść jest sama w sobie bardzo frapująca i różnorodna. Zawiera (spisane prawdopodobnie przez jedną osobę) poezję, anagramy, akrostychy, notatki teologiczne i pieśni. Przeważa język łaciński, ale pojawiają się też treści po niemiecku. Liczne skreślenia i nieuporządkowany charakter rękopisu pozwalają przypuszczać, że ma on charakter prywatnego brudnopisu. Do wzmiankowanych osób należą biskupi warmińscy, a także kanonicy katedry fromborskiej oraz kolegiaty dobromiejskiej. Na ich podstawie możemy wywnioskować, że rękopis został spisany w latach 50. XVII w., a jego autorem był prawdopodobnie jakiś warmiński duchowny.
Okładka została wykonana z pergaminowego arkusza tworzącego dwie karty. Został on pozaginany w celu dopasowania do okładki, ale nie został przycięty. Dzięki temu wiadomo, że strony księgi, z której pochodzi arkusz, miały wymiary ok. 44 × 34 cm. Była to więc księga znacznych rozmiarów. Pergamin jest czytelny z obu stron. Pismo pochodzi z XIV lub XV wieku. Towarzyszy mu notacja muzyczna w formie neum.
Księga, z której pochodzi pergaminowy arkusz tworzący okładkę, była antyfonarzem lub brewiarzem. Z pergaminowych kart można odczytać między innymi teksty liturgiczne przewidziane na okres Wielkiego Tygodnia. Są związane ze wspominaną w tym okresie śmiercią i męką Jezusa Chrystusa oraz z Ostatnią Wieczerzą.
Wobec braku jakichkolwiek not proweniencyjnych pochodzenie i losy zarówno całego rękopisu jak pergaminowego arkusza pozostają nieznane. Kodeks trafił do księgozbioru Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie jako dar w roku 1994 wraz z wcześniej opisywaną księgą o sygnaturze Rkps 313.
Michał Kulpa
Kodeks o sygnaturze Rkps 314 to papierowy siedemnastowieczny rękopis liczący 182 karty. Jego treść jest sama w sobie bardzo frapująca i różnorodna. Zawiera (spisane prawdopodobnie przez jedną osobę) poezję, anagramy, akrostychy, notatki teologiczne i pieśni. Przeważa język łaciński, ale pojawiają się też treści po niemiecku. Liczne skreślenia i nieuporządkowany charakter rękopisu pozwalają przypuszczać, że ma on charakter prywatnego brudnopisu. Do wzmiankowanych osób należą biskupi warmińscy, a także kanonicy katedry fromborskiej oraz kolegiaty dobromiejskiej. Na ich podstawie możemy wywnioskować, że rękopis został spisany w latach 50. XVII w., a jego autorem był prawdopodobnie jakiś warmiński duchowny.
Okładka została wykonana z pergaminowego arkusza tworzącego dwie karty. Został on pozaginany w celu dopasowania do okładki, ale nie został przycięty. Dzięki temu wiadomo, że strony księgi, z której pochodzi arkusz, miały wymiary ok. 44 × 34 cm. Była to więc księga znacznych rozmiarów. Pergamin jest czytelny z obu stron. Pismo pochodzi z XIV lub XV wieku. Towarzyszy mu notacja muzyczna w formie neum.
Księga, z której pochodzi pergaminowy arkusz tworzący okładkę, była antyfonarzem lub brewiarzem. Z pergaminowych kart można odczytać między innymi teksty liturgiczne przewidziane na okres Wielkiego Tygodnia. Są związane ze wspominaną w tym okresie śmiercią i męką Jezusa Chrystusa oraz z Ostatnią Wieczerzą.
Wobec braku jakichkolwiek not proweniencyjnych pochodzenie i losy zarówno całego rękopisu jak pergaminowego arkusza pozostają nieznane. Kodeks trafił do księgozbioru Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie jako dar w roku 1994 wraz z wcześniej opisywaną księgą o sygnaturze Rkps 313.
Michał Kulpa
