Eksponat grudnia

Ceramika sepulkralna, czyli naczynia wykonane z wypalonej gliny dzielą się w zależności od przeznaczenia na popielnice oraz tzw. przystawki. Urny pełniły w zamierzchłych czasach, gdy kremowano ciała zmarłych funkcję swoistych trumien – mieściły spopielone szczątki ludzkie. Druga kategoria obrzędowej ceramiki grobowej przystawki (od niemieckiej nazwy Beigefäss), towarzyszyła urnom w pochówkach. Przystawki zawierały dary grobowe dla zmarłych, niekiedy także pożywienie na życie pośmiertne nieboszczyka. Do kategorii przystawek należy flaszowate naczynie, które odkryto w grobie nr. 15 na terenie nekropoli w w dawnym Tilsit, dziś Sowieck w ob. Kaliningradzkim.

Naczynie pochodzi badań prowadzonych jeszcze w XIX wieku. Trafiło ono do zbiorów Prussia-museum w Królewcu. Do muzeum w Olsztynie trafiło wraz z niewielką częścią zbiorów porzuconą podczas ewakuacji w okolicach Kętrzyna. Przystawka ma flaszowatą formę, płaskie dno, nisko osadzoną największą wydętość brzuśca oraz wysoką, smukłą szyjkę. W górnej części brzuśca oraz u nasady szyjki ozdobione jest rozbudowaną kompozycją grup dookolnych, horyzontalnych linii utworzonych odciskiem radełka. Naczynie ma starannie wygładzoną powierzchnię i wypalone zostało w atmosferze redukcyjnej na kolor szarobrunatny. Na podstawie formy i ornamentyki przystawkę datować należy na III-V w. n.e. oraz wiązać z przedstawicielami grupy sambijsko-natangijskiej kultury zachodniobałtyjskiej.