Pierwszy maja

Rok 1945. Pośród rumowisk i gruzów, między kikutami ścian kamienic „półtoratysięczna rzesza Polaków obchodziła pierwsze po wyzwoleniu Olsztyna święto pracy”. Rok w rok, będzie powtarzał się ten sam scenariusz: pochód, flagi, transparenty, przemowy… Ta pierwsza powojenna manifestacja była jednak nadzwyczajna, bowiem gdzieniegdzie tlił się jeszcze ogień wypalonych budynków. Miasto potrzebowało straży pożarnej, której czas organizacji przypadł na pierwsze dni maja. Dzięki temu zażegnane zostaje niebezpieczeństwo pożarów, które w końcu stycznia 1945 roku częściowo i w miesiącach późniejszych, zniszczyły trzecią część zabudowy Olsztyna. Walczący z ogniem stacjonowali początkowo w ratuszu, a ich dowódcą został Bolesław Mazurkiewicz. Oczywiście, sprzętu pożarowego nigdzie nie było. Zaginął w wojennej zawierusze, tak jak wyposażenie wielu innych gmachów użyteczności publicznej, wywożonych na Wschód lub rozszabrowanych. By pokonać żywioł, pożarnicy przemierzali gród nad Łyną zwykłym wozem zaprzężonym w konia, posługując się napełnionymi wodą wiadrami. Dwa miesiące później, powierzono im samochód ciężarowy, ale pierwsze wozy bojowe, dostosowane do funkcji przeciwpożarowej trzeba było sprowadzić z Braniewa. Wreszcie, czerwonoarmiści, którzy wcześniej wywoływali pożary, przekazali Polakom na jego gaszenie podstawowe akcesorium w postaci węża strażackiego. Olsztyńska Zawodowa Straż Pożarna czuwała nad bezpieczeństwem miasta, ale też gasiła pożary w całym województwie. W pierwszych latach działalności szczególnie często musiała interweniować w terenie.
cdn

mw

Browiński Czesław, Olsztyn 1945-1970, Olsztyn 1974.
Łukaszewicz Bohdan, Raptularz miejski. Olsztyn 1945-2005, Olsztyn 2006.
Sikorski Jerzy, Galopem przez stulecia. Dzieje Olsztyna 1353-2013 według Jerzego Sikorskiego, Olsztyn 2013.
Tomkiewicz Ryszard, Życie codzienne mieszkańców powojennego Olsztyna, Olsztyn 2003.