Ekslibris jest „najwłaściwszym i najszlachetniejszym sposobem oznaczenia własności książki, gdyż jako miniaturowe dzieło sztuki graficznej budzi uczucia estetyczne, będąc jednocześnie dowodem kultury jego właściciela". / M. Wojciechowski/
Ex libris Jan Korolko, „In memoriam Albert Schweitzer, Sollucet Omnibus”
W centralnej części widać czarny napis od którego odchodzą liczne promienie oświetlając cały plan kompozycji. Rozświetlone linie prawie dotykają ludzkich twarzy. Twarze te skierowane są w stronę światła, jakby chciały się w nim ogrzać, jakby dawało im powód do życia. Słońce jest światłem życia i „świeci nad wszystkimi rzeczami” lub „Słońce będzie świeciło na wszystkich” – głosi napis „Sollucet Omnibus”.
W ekslibrysie Jana Korolko widnieje napis: In memoriam Albert Schweitzer.
Alberta Schweitzera (1875-1965) nazywano człowiekiem w służbie piękna i pokoju. Ten niemiecko-francuski teolog, lekarz, filozof i muzyk o światowej sławie pisał: „Dopóki nie rozszerzymy zakresu naszego współczucia dla wszystkich żyjących istot, ludzkość nie zazna spokoju". W imię głębokiej empatii część życia spędził w środkowej Afryce, oddając się posłudze lekarza i misjonarza.
W 1952 r. Schweitzer otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla za swoją walkę ze skażeniami środowiska przez składowanie odpadów radioaktywnych. Swoje poglądy zbliżyły go do Alberta Einsteina. Jako zagorzały pacyfista wspaniale uzupełniał się w swych poglądach z wielkim fizykiem, który stale odczuwał szok i gorycz po Hiroszimie i Nagasaki.
Sam Jan Korolko był wykładowcą w Katedrze Zoologii ART. W kręgu jego zainteresowań znajdowała się wiedza z zakresu ewolucjonizmu, biologii i wybranych działów genetyki. Pełnił również funkcję prezesa Zarządu Wojewódzkiego Ligi Ochrony Przyrody. Był człowiekiem o ogromnej wrażliwości, kulturze osobistej i erudycji, dla którego każda istota była na równi ważna i na równi potrzebna światu.
Filozofie życia Alberta Schweitzera i Jana Korolko są tak zbliżone, że pytanie o powód umieszczenia w ekslibrysie nazwiska filozofa jest bezpodstawne. Schweitzer pisał: ” Jestem życiem, które pragnie żyć, pośród życia, które pragnie żyć”. Co w skrócie znaczyło, że sam fakt życia wymaga od człowieka szacunku do ludzi, zwierząt i roślin. Rolą człowieka jest łagodzenie cierpienia potrzebującym. Wiedział o tym dobrze Korolko, będący również człowiekiem głęboko wrażliwym, o proekologicznych i pacyfistycznych poglądach.
Obecnie myśl schweitzerowska w Polsce przeżywa renesans, w dużej mierze dzięki zaangażowaniu pracowników naukowych, a także współczesnych ruchów ekologicznych.
W centralnej części widać czarny napis od którego odchodzą liczne promienie oświetlając cały plan kompozycji. Rozświetlone linie prawie dotykają ludzkich twarzy. Twarze te skierowane są w stronę światła, jakby chciały się w nim ogrzać, jakby dawało im powód do życia. Słońce jest światłem życia i „świeci nad wszystkimi rzeczami” lub „Słońce będzie świeciło na wszystkich” – głosi napis „Sollucet Omnibus”.
W ekslibrysie Jana Korolko widnieje napis: In memoriam Albert Schweitzer.
Alberta Schweitzera (1875-1965) nazywano człowiekiem w służbie piękna i pokoju. Ten niemiecko-francuski teolog, lekarz, filozof i muzyk o światowej sławie pisał: „Dopóki nie rozszerzymy zakresu naszego współczucia dla wszystkich żyjących istot, ludzkość nie zazna spokoju". W imię głębokiej empatii część życia spędził w środkowej Afryce, oddając się posłudze lekarza i misjonarza.
W 1952 r. Schweitzer otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla za swoją walkę ze skażeniami środowiska przez składowanie odpadów radioaktywnych. Swoje poglądy zbliżyły go do Alberta Einsteina. Jako zagorzały pacyfista wspaniale uzupełniał się w swych poglądach z wielkim fizykiem, który stale odczuwał szok i gorycz po Hiroszimie i Nagasaki.
Sam Jan Korolko był wykładowcą w Katedrze Zoologii ART. W kręgu jego zainteresowań znajdowała się wiedza z zakresu ewolucjonizmu, biologii i wybranych działów genetyki. Pełnił również funkcję prezesa Zarządu Wojewódzkiego Ligi Ochrony Przyrody. Był człowiekiem o ogromnej wrażliwości, kulturze osobistej i erudycji, dla którego każda istota była na równi ważna i na równi potrzebna światu.
Filozofie życia Alberta Schweitzera i Jana Korolko są tak zbliżone, że pytanie o powód umieszczenia w ekslibrysie nazwiska filozofa jest bezpodstawne. Schweitzer pisał: ” Jestem życiem, które pragnie żyć, pośród życia, które pragnie żyć”. Co w skrócie znaczyło, że sam fakt życia wymaga od człowieka szacunku do ludzi, zwierząt i roślin. Rolą człowieka jest łagodzenie cierpienia potrzebującym. Wiedział o tym dobrze Korolko, będący również człowiekiem głęboko wrażliwym, o proekologicznych i pacyfistycznych poglądach.
Obecnie myśl schweitzerowska w Polsce przeżywa renesans, w dużej mierze dzięki zaangażowaniu pracowników naukowych, a także współczesnych ruchów ekologicznych.
