Trójnóżki – dawne, podstawowe naczynie kuchenne
Trójnóżkami nazywamy półkuliste naczynia oparte na trzech nóżkach z pustym lub pełnym uchwytem albo taśmowatym uchem. Naczynia tego rodzaju pojawiają się w okresie późnego średniowiecza i funkcjonują do początku XX wieku i dłużej, przy czym w wieku XVII i XVIII użytkowane były najczęściej.
Wyroby tego typu używano najczęściej w kuchni o czym świadczą liczne ślady okopceń, przywarte resztki pożywienia oraz zacieki po kipiących potrawach. Wstawiono je dość głęboko w ogień, a częściej dostawiono do ognia stroną przeciwległą do uchwytu. Przygotowywano w nich półpłynne lub stałe potrawy oraz gotowano w nich różne płyny, a także przechowywano żar, którym ogrzewano pomieszczenia, grzano się przy nim lub zapalano od niego fajki.
Płytsze naczynia pełniły funkcję patelni do smażenia, głębsze były „garnkami” przeznaczonymi do warzenia gęstych potraw, duszenia mięs, w bardzo głębokich gotowano wodę, a szerokootworowe z taśmowatym uchem pełnić mogły funkcję czerpaków do wody. Naczynia na trzech nóżkach wykorzystywano także w laboratoriach i warsztatach rzemieślniczych (rozpuszczenie kleju, topienie metali).
Bibl.: K. Sulkowska-Tuszyńska, Późnośredniowieczne i nowożytne naczynia ceramiczne na trzech nóżkach ze Strzelna, Acta Universitatis Nicolai Copernici – Archeologia XX – Zeszyt 244 1992, s. 66-113)
Używane na zamku lidzbarskim trójnóżki znamy z fragmentów pozyskanych podczas badań archeologicznych. Naczynia zachowały się fragmentarycznie (uchwyty, nóżki, części brzuśców), i ich wygląd możemy odtworzyć jedynie hipotetycznie. Odnalezione fragmenty trójnóżków pochodzą z trzech stuleci, od XV do XVII wieku.
Wyroby tego typu używano najczęściej w kuchni o czym świadczą liczne ślady okopceń, przywarte resztki pożywienia oraz zacieki po kipiących potrawach. Wstawiono je dość głęboko w ogień, a częściej dostawiono do ognia stroną przeciwległą do uchwytu. Przygotowywano w nich półpłynne lub stałe potrawy oraz gotowano w nich różne płyny, a także przechowywano żar, którym ogrzewano pomieszczenia, grzano się przy nim lub zapalano od niego fajki.
Płytsze naczynia pełniły funkcję patelni do smażenia, głębsze były „garnkami” przeznaczonymi do warzenia gęstych potraw, duszenia mięs, w bardzo głębokich gotowano wodę, a szerokootworowe z taśmowatym uchem pełnić mogły funkcję czerpaków do wody. Naczynia na trzech nóżkach wykorzystywano także w laboratoriach i warsztatach rzemieślniczych (rozpuszczenie kleju, topienie metali).
Bibl.: K. Sulkowska-Tuszyńska, Późnośredniowieczne i nowożytne naczynia ceramiczne na trzech nóżkach ze Strzelna, Acta Universitatis Nicolai Copernici – Archeologia XX – Zeszyt 244 1992, s. 66-113)
Używane na zamku lidzbarskim trójnóżki znamy z fragmentów pozyskanych podczas badań archeologicznych. Naczynia zachowały się fragmentarycznie (uchwyty, nóżki, części brzuśców), i ich wygląd możemy odtworzyć jedynie hipotetycznie. Odnalezione fragmenty trójnóżków pochodzą z trzech stuleci, od XV do XVII wieku.
