#zOsiCzasu
Epidemia tyfusu w powojennym Olsztynie wybuchła ze względu na bardzo zły stan sanitarny miasta, brak dostępu do bieżącej wody, zniszczone urządzenia kanalizacyjne. Zarządzenie do walki z epidemią tyfusu zostało wydane w 1945 r., przez naczelnika Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej, dr Pawłowskiego. Zgodnie z nim mieszkańcy byli zobowiązani zgłaszać przypadki choroby do Wydziału Zdrowia. Chorych izolowano, a kontakty bezpośrednie należało ograniczać. Zalecano też, by używać tylko wody przegotowanej, zaczerpniętej ze studni. Zabezpieczano zwłoki ludzki i padlinę, odwszawiano ubrania, dezynfekowano dostępne ujęcia wody.
Duże obowiązki złożono na Komitety Domowe w Olsztynie. Były to instytucje zarządzające budynkami mieszkalnymi, które miały uprawnienia kontrolne, nadawane doraźnie przez władze miasta. Podczas epidemii Komitety były odpowiedzialne głównie za ustawianie skrzyń na śmieci, za ich sprzątanie, wywożenie i palenie, zapewnienie toalet w budynkach pozbawionych kanalizacji – co zapewne oznaczało przygotowanie sławojek.
Zarządzenie miejskie zawierało także apel: „Wzywa się ludność cywilną do jak najdalej idącej współpracy”, gdyż mieszkańcy chcieli się szczepić w obawie przed otruciem, a inne możliwości działania lekarzy były bardzo ograniczone.
Instytucje walczące z chorobami to lokalne placówki służby zdrowia, olsztyński Oddział Komisariatu do Walki z Epidemiami, filia Państwowego Zakładu Higieny i Centralna Kolumna z Warszawy, odpowiedzialna za dezynfekcję.
Tyfus nie był jedyną chorobą zakaźną, zagrażającą w tym czasie mieszkańcom Olsztyna i Okręgu Mazurskiego, aczkolwiek ta epidemia pochłonęła najwięcej ofiar. Ludność chorowała na świerzb, gruźlicę, malarię. Plagą były choroby weneryczne.
Prezentujemy zarządzenie do walki z epidemią tyfusu w wersji rękopiśmiennej oraz w postaci oficjalnego obwieszczenia wywieszanego na ulicach Olsztyna.
Dział Historii i Etnografii
[gallery=4]
Duże obowiązki złożono na Komitety Domowe w Olsztynie. Były to instytucje zarządzające budynkami mieszkalnymi, które miały uprawnienia kontrolne, nadawane doraźnie przez władze miasta. Podczas epidemii Komitety były odpowiedzialne głównie za ustawianie skrzyń na śmieci, za ich sprzątanie, wywożenie i palenie, zapewnienie toalet w budynkach pozbawionych kanalizacji – co zapewne oznaczało przygotowanie sławojek.
Zarządzenie miejskie zawierało także apel: „Wzywa się ludność cywilną do jak najdalej idącej współpracy”, gdyż mieszkańcy chcieli się szczepić w obawie przed otruciem, a inne możliwości działania lekarzy były bardzo ograniczone.
Instytucje walczące z chorobami to lokalne placówki służby zdrowia, olsztyński Oddział Komisariatu do Walki z Epidemiami, filia Państwowego Zakładu Higieny i Centralna Kolumna z Warszawy, odpowiedzialna za dezynfekcję.
Tyfus nie był jedyną chorobą zakaźną, zagrażającą w tym czasie mieszkańcom Olsztyna i Okręgu Mazurskiego, aczkolwiek ta epidemia pochłonęła najwięcej ofiar. Ludność chorowała na świerzb, gruźlicę, malarię. Plagą były choroby weneryczne.
Prezentujemy zarządzenie do walki z epidemią tyfusu w wersji rękopiśmiennej oraz w postaci oficjalnego obwieszczenia wywieszanego na ulicach Olsztyna.
Dział Historii i Etnografii
[gallery=4]
