#ZArchiwumMWiM #Życiorys
Andrzej Wakar, reprodukcja fotografii z lat 70. Repr. Grzegorz Kumorowicz, 2003 r.
30 listopada 1920 roku przyszedł na świat Andrzej Wakar. Na wzmianki o rodzie, z którego się wywodził, można się natknąć już w XVI-wiecznych źródłach. Król Stefan Batory z wdzięczności za odwagę i męstwo w walce, obdarował Mikołaja Wakara majątkami ziemskimi na Ziemi Żmudzkiej. Za czasów kolejnego reprezentanta familii - Modesta, rodzina utraciła dobra i przeniosła się do miasta. W następnych latach ród Wakarów uległ rozproszeniu w bezkresnej Rosji.
Ojciec Andrzeja Wakara, Włodzimierz zdobył gruntowne wykształcenie, pobierając nauki w Warszawie, Genewie i Sankt Petersburgu. Na studiach, dał się porwać rewolucyjnym hasłom, co przypłacił trzymiesięcznym pobytem w carskim więzieniu. Wyrok skazujący przekreślił karierę nauczyciela geografii; władze prywatnych gimnazjów, w których do tej pory pracował, nie mogły tolerować nauczyciela o socjalistycznych zapatrywaniach. Włodzimierz rzucił politykę na rzecz publicystyki, dokonując trafnego wyboru, gdyż z prac Wakara korzystano przy ustalaniu polskich granic na konferencji w Wersalu, czy opracowywaniu konstytucji w odrodzonej Polsce.
To, kim był ojciec, determinowało intelektualną atmosferę warszawskiego domu przy Wspólnej, w którym wychowywał się Andrzej wraz z trójką rodzeństwa. Wojna wybuchła w roku, kiedy miał rozpocząć studia. Naukę kontynuował na tajnych kompletach. W międzyczasie ożenił się z Marią Łapińską, której przedwczesna śmierć uczyniła go wdowcem w 1944 roku. Po upadku Powstania Warszawskiego, jego dom jak tysiące innych stanowił już tylko szare rumowisko pośród księżycowego krajobrazu.
W kwietniu 1945 roku pożegnał się ze zrujnowaną stolicą i z synem Borysem podążył na „Ziemie Odzyskane”. Jako że miał wykształcenie wyższe, został członkiem władz terenowych w Bartoszycach. Po kilku latach zamieszkał w Olsztynie, gdzie poświęcił się naukowej karierze. Organizował towarzystwa oświatowe i kulturalne, które okazywały się sukcesem, jak np. projekt Stowarzyszenia Społeczno-Kulturalnego „Pojezierze”, będącego fenomenem na skalę całego kraju. Jedną z najważniejszych aktywności SSK „Pojezierze” było prowadzenie wydawnictwa, którego funkcję naczelnego redaktora pełnił przez ponad dwadzieścia lat Andrzej Wakar. Publikacje „Pojezierza”, a zwłaszcza serie: „Z dziejów miast i powiatów”, „Literatura Warmii i Mazur w dawnych wiekach” stanowią do dziś kanon obowiązkowych lektur miłośników historii regionu. Opus magnum autora „Olsztyn 1353-1945” to pierwszy, polskojęzyczny, obszerny zarys dziejów grodu nad Łyną. Pozycja dzięki sporemu nakładowi i komunikatywnemu językowi dotarła do szerokiego kręgu odbiorców, a zainteresowani historią wciąż do niej sięgają.
Kilkanaście publikacji książkowych, liczne artykuły naukowe, działalność edytorska i redakcyjna, a przede wszystkim przetarcie szlaków dla przyszłych pokoleń miłośników, historyków i popularyzatorów regionu przyczyniły się do nazwania jednego z olsztyńskich placów imieniem dziejopisa.
mw
Andrzej Wakar, reprodukcja fotografii z lat 70. Repr. Grzegorz Kumorowicz, 2003 r.
Ojciec Andrzeja Wakara, Włodzimierz zdobył gruntowne wykształcenie, pobierając nauki w Warszawie, Genewie i Sankt Petersburgu. Na studiach, dał się porwać rewolucyjnym hasłom, co przypłacił trzymiesięcznym pobytem w carskim więzieniu. Wyrok skazujący przekreślił karierę nauczyciela geografii; władze prywatnych gimnazjów, w których do tej pory pracował, nie mogły tolerować nauczyciela o socjalistycznych zapatrywaniach. Włodzimierz rzucił politykę na rzecz publicystyki, dokonując trafnego wyboru, gdyż z prac Wakara korzystano przy ustalaniu polskich granic na konferencji w Wersalu, czy opracowywaniu konstytucji w odrodzonej Polsce.
To, kim był ojciec, determinowało intelektualną atmosferę warszawskiego domu przy Wspólnej, w którym wychowywał się Andrzej wraz z trójką rodzeństwa. Wojna wybuchła w roku, kiedy miał rozpocząć studia. Naukę kontynuował na tajnych kompletach. W międzyczasie ożenił się z Marią Łapińską, której przedwczesna śmierć uczyniła go wdowcem w 1944 roku. Po upadku Powstania Warszawskiego, jego dom jak tysiące innych stanowił już tylko szare rumowisko pośród księżycowego krajobrazu.
W kwietniu 1945 roku pożegnał się ze zrujnowaną stolicą i z synem Borysem podążył na „Ziemie Odzyskane”. Jako że miał wykształcenie wyższe, został członkiem władz terenowych w Bartoszycach. Po kilku latach zamieszkał w Olsztynie, gdzie poświęcił się naukowej karierze. Organizował towarzystwa oświatowe i kulturalne, które okazywały się sukcesem, jak np. projekt Stowarzyszenia Społeczno-Kulturalnego „Pojezierze”, będącego fenomenem na skalę całego kraju. Jedną z najważniejszych aktywności SSK „Pojezierze” było prowadzenie wydawnictwa, którego funkcję naczelnego redaktora pełnił przez ponad dwadzieścia lat Andrzej Wakar. Publikacje „Pojezierza”, a zwłaszcza serie: „Z dziejów miast i powiatów”, „Literatura Warmii i Mazur w dawnych wiekach” stanowią do dziś kanon obowiązkowych lektur miłośników historii regionu. Opus magnum autora „Olsztyn 1353-1945” to pierwszy, polskojęzyczny, obszerny zarys dziejów grodu nad Łyną. Pozycja dzięki sporemu nakładowi i komunikatywnemu językowi dotarła do szerokiego kręgu odbiorców, a zainteresowani historią wciąż do niej sięgają.
Kilkanaście publikacji książkowych, liczne artykuły naukowe, działalność edytorska i redakcyjna, a przede wszystkim przetarcie szlaków dla przyszłych pokoleń miłośników, historyków i popularyzatorów regionu przyczyniły się do nazwania jednego z olsztyńskich placów imieniem dziejopisa.
mw
Andrzej Wakar, reprodukcja fotografii z lat 70. Repr. Grzegorz Kumorowicz, 2003 r.
