#odDeskiDoDeski
Ćwiczenia elementarzowe, 1967 r.
Alfabet to uporządkowany, kompletny zbiór znaków graficznych, zwanych literami. Oznaczają one poszczególne dźwięki składające się na system fonetyczny danego języka. Służy on do zapisywania wypowiedzi. Termin „alfabet” pochodzi od połączonej nazwy dwóch pierwszych liter pisma fenickiego alfa i beta.
Najwcześniejsze próby utworzenia alfabetu są znane z II połowy II tysiąclecia p.n.e. Za jedną z nich uważa się pismo semickie powstałe na terenie współczesnej Syrii i Palestyny. Było ono silnie wzorowane na hieroglifach egipskich i składało się z 30 znaków.
Za twórców właściwego alfabetu, z którego rozwinęły się pisma współczesne, uważa się Fenicjan – lud zamieszkujący tereny dzisiejszego Libanu, zachodniej Syrii i północnego Izraela. Charakterystyczną cechą tego alfabetu była jego spółgłoskowość. Nie występowały w nim litery odpowiadające samogłoskom. Odczytywano je jedynie z kontekstu treści. Alfabet ten składał się z 22 liter. Napisy ułożone były w poziome wiersze, czytane od prawej do lewej strony.
Ekspansja pisma fenickiego odbywała się poprzez kontakty handlowe w obrębie wybrzeży Morza Śródziemnego. Pierwszym alfabetem europejskim, pochodzącym od Fenicjan, był alfabet grecki. Grecy przystosowali go do swego indoeuropejskiego języka, który wymagał dokładnego rozróżnienia samogłosek.
Od alfabetu greckiego wywodzi się natomiast większość alfabetów używanych do zapisu języków europejskich – w tym alfabet łaciński, głagolica i cyrylica.
Alfabet łaciński (pismo rzymskie) wywodzi się z przejętego około VI w. p.n.e. pisma greckiego, używanego na Półwyspie Apenińskim przez Etrusków. Archaiczny alfabet łaciński składał się z 21 liter, a wyrazy czytane były od prawej do lewej strony. Od niego pochodzą m.in. alfabety: polski, angielski, francuski, niemiecki czy włoski.
Głagolica to najstarsze, oryginalne pismo słowiańskie. Był to pierwotny alfabet języka staro-cerkiewno-słowiańskiego. Jej twórcami prawdopodobnie byli bracia – misjonarze Konstantyn – Cyryl (827-869) i Metody (815-885). Wykorzystując głagolicę przełożyli z greki na język słowiański Ewangelię, czym rozpoczęli intensywny rozwój słowiańskiego piśmiennictwa.
Cyrylica jest pismem słowiańskim opartym na greckiej majuskule z dodatkiem niektórych liter alfabetu hebrajskiego. Powstała prawdopodobnie pod koniec IX w. w Macedonii lub Bułgarii. Jej twórcą był prawdopodobnie uczeń Cyryla, Klemens Ochrydzki (840-916). Pierwsze ślady użycia cyrylicy pochodzą z terenów wschodniej Bułgarii. Za najstarszy datowany zabytek cyrylicki uważa się dobrudżańską inskrypcję cara Bułgarii Piotra (912-969), datowaną na 943 r.
Cyrylica używana współcześnie jest alfabetem częściowo zreformowanym na początku XVIII w. za panowania cara Piotra Wielkiego (1672-1725). Zmodyfikowany i unowocześniony alfabet nosi nazwę grażdanki (ros. skrót od grażdanskij szrift, tj. pismo świeckie).
Przy pierwotnej wersji cyrylicy pozostała cerkiew prawosławna, wykorzystująca zapisane tym alfabetem księgi liturgiczne.
Najwcześniejsze próby utworzenia alfabetu są znane z II połowy II tysiąclecia p.n.e. Za jedną z nich uważa się pismo semickie powstałe na terenie współczesnej Syrii i Palestyny. Było ono silnie wzorowane na hieroglifach egipskich i składało się z 30 znaków.
Za twórców właściwego alfabetu, z którego rozwinęły się pisma współczesne, uważa się Fenicjan – lud zamieszkujący tereny dzisiejszego Libanu, zachodniej Syrii i północnego Izraela. Charakterystyczną cechą tego alfabetu była jego spółgłoskowość. Nie występowały w nim litery odpowiadające samogłoskom. Odczytywano je jedynie z kontekstu treści. Alfabet ten składał się z 22 liter. Napisy ułożone były w poziome wiersze, czytane od prawej do lewej strony.
Ekspansja pisma fenickiego odbywała się poprzez kontakty handlowe w obrębie wybrzeży Morza Śródziemnego. Pierwszym alfabetem europejskim, pochodzącym od Fenicjan, był alfabet grecki. Grecy przystosowali go do swego indoeuropejskiego języka, który wymagał dokładnego rozróżnienia samogłosek.
Od alfabetu greckiego wywodzi się natomiast większość alfabetów używanych do zapisu języków europejskich – w tym alfabet łaciński, głagolica i cyrylica.
Alfabet łaciński (pismo rzymskie) wywodzi się z przejętego około VI w. p.n.e. pisma greckiego, używanego na Półwyspie Apenińskim przez Etrusków. Archaiczny alfabet łaciński składał się z 21 liter, a wyrazy czytane były od prawej do lewej strony. Od niego pochodzą m.in. alfabety: polski, angielski, francuski, niemiecki czy włoski.
Głagolica to najstarsze, oryginalne pismo słowiańskie. Był to pierwotny alfabet języka staro-cerkiewno-słowiańskiego. Jej twórcami prawdopodobnie byli bracia – misjonarze Konstantyn – Cyryl (827-869) i Metody (815-885). Wykorzystując głagolicę przełożyli z greki na język słowiański Ewangelię, czym rozpoczęli intensywny rozwój słowiańskiego piśmiennictwa.
Cyrylica jest pismem słowiańskim opartym na greckiej majuskule z dodatkiem niektórych liter alfabetu hebrajskiego. Powstała prawdopodobnie pod koniec IX w. w Macedonii lub Bułgarii. Jej twórcą był prawdopodobnie uczeń Cyryla, Klemens Ochrydzki (840-916). Pierwsze ślady użycia cyrylicy pochodzą z terenów wschodniej Bułgarii. Za najstarszy datowany zabytek cyrylicki uważa się dobrudżańską inskrypcję cara Bułgarii Piotra (912-969), datowaną na 943 r.
Cyrylica używana współcześnie jest alfabetem częściowo zreformowanym na początku XVIII w. za panowania cara Piotra Wielkiego (1672-1725). Zmodyfikowany i unowocześniony alfabet nosi nazwę grażdanki (ros. skrót od grażdanskij szrift, tj. pismo świeckie).
Przy pierwotnej wersji cyrylicy pozostała cerkiew prawosławna, wykorzystująca zapisane tym alfabetem księgi liturgiczne.
