#odDeskiDoDeski
![Hierosolymitana Peregrinatio Illustrissimi Domini Nicolai Christophori Radzivili[...] St.Dr.250](https://m.wmwm.pl/2021/09/n/4-hierosolymitana-peregrinatio-illustrissimi-domini-nicolai-christophori-radzivili-st-dr-250-4-7180.jpg)
Hierosolymitana Peregrinatio Illustrissimi Domini Nicolai Christophori Radzivili[...] St.Dr.250
Miedzioryty są najstarszą techniką druku artystycznego, wklęsłego. Ryciny te charakteryzują się cienką, ostro zakończoną kreską zwężającą się na końcach.
Do przygotowania takiej ilustracji potrzebna była wypolerowana miedziana płytka. Rytownik, używając ostrych, stalowych rylców o różnym przekroju, ciął na niej odpowiedni rysunek. Blaszkę lekko polerowano oraz lekko podgrzewano. Następnie pokrywano farbą, a jej nadmiar starannie wycierano tak, że pozostawała tylko w wyżłobionych zagłębieniach. Wyryty wzór odbijano pod specjalną prasą na lekko wilgotnym papierze.
Dzięki możliwości precyzyjnego oddania wszelkich detali rysunków, miedzioryty zastąpiły stopniowo drzeworyty. Technikę tą wykorzystywano do tworzenia reprodukcji malarstwa, ale także oryginalnych kompozycji. Sposób tworzenia takich ilustracji sprawiał, że nie można ich było odbijać jednocześnie z tekstem złożonym wypukłą czcionką. Dlatego ryciny drukowano zazwyczaj na oddzielnych kartach.
Technika miedziorytnicza pojawiła się w pierwszej połowie XV w. Najważniejszymi ośrodkami na przełomie XV i XVI wieku były Włochy, Niemcy i Niderlandy. Tworzeniem sztychów zajmowali się: Albrecht Dürer, Martin Schongauer czy rodzina Kilianów w Augsburgu. XVII wiek to okres największego rozkwitu tej techniki. W Antwerpii działała wówczas szkoła graficzna Petera Paula Rubensa. Tworzono w niej m.in. znakomite projekty frontispisów – stron poprzedzających kartę tytułową, zawierająca spis dzieła, portret autora bądź ilustrację.
W Polsce ważnym ośrodkiem miedziorytnictwa w XVII wieku był Gdańsk. Działali tu Jeremiasz Falck i Willem Hondius. Pierwszy z nich wykonał ok. 500 sztychów, przeważnie portretów królów polskich (m.in. Władysława IV, Jana Kazimierza) oraz scen biblijnych. Stworzył on swój typ rytowanego portretu – przedstawienie postaci z profilu, w owalu. Hondius natomiast był nadwornym sztycharzem na dworze króla Władysława IV Wazy. Oprócz rytownictwa zajmował się również kartografią. Był współwykonawcą tablic astronomicznych umieszczonych w rozprawie Jana Hewelisza Selenographia sive lunae descriptia.
Do przygotowania takiej ilustracji potrzebna była wypolerowana miedziana płytka. Rytownik, używając ostrych, stalowych rylców o różnym przekroju, ciął na niej odpowiedni rysunek. Blaszkę lekko polerowano oraz lekko podgrzewano. Następnie pokrywano farbą, a jej nadmiar starannie wycierano tak, że pozostawała tylko w wyżłobionych zagłębieniach. Wyryty wzór odbijano pod specjalną prasą na lekko wilgotnym papierze.
Dzięki możliwości precyzyjnego oddania wszelkich detali rysunków, miedzioryty zastąpiły stopniowo drzeworyty. Technikę tą wykorzystywano do tworzenia reprodukcji malarstwa, ale także oryginalnych kompozycji. Sposób tworzenia takich ilustracji sprawiał, że nie można ich było odbijać jednocześnie z tekstem złożonym wypukłą czcionką. Dlatego ryciny drukowano zazwyczaj na oddzielnych kartach.
Technika miedziorytnicza pojawiła się w pierwszej połowie XV w. Najważniejszymi ośrodkami na przełomie XV i XVI wieku były Włochy, Niemcy i Niderlandy. Tworzeniem sztychów zajmowali się: Albrecht Dürer, Martin Schongauer czy rodzina Kilianów w Augsburgu. XVII wiek to okres największego rozkwitu tej techniki. W Antwerpii działała wówczas szkoła graficzna Petera Paula Rubensa. Tworzono w niej m.in. znakomite projekty frontispisów – stron poprzedzających kartę tytułową, zawierająca spis dzieła, portret autora bądź ilustrację.
W Polsce ważnym ośrodkiem miedziorytnictwa w XVII wieku był Gdańsk. Działali tu Jeremiasz Falck i Willem Hondius. Pierwszy z nich wykonał ok. 500 sztychów, przeważnie portretów królów polskich (m.in. Władysława IV, Jana Kazimierza) oraz scen biblijnych. Stworzył on swój typ rytowanego portretu – przedstawienie postaci z profilu, w owalu. Hondius natomiast był nadwornym sztycharzem na dworze króla Władysława IV Wazy. Oprócz rytownictwa zajmował się również kartografią. Był współwykonawcą tablic astronomicznych umieszczonych w rozprawie Jana Hewelisza Selenographia sive lunae descriptia.
