Dbanie o „ładny” wygląd towarzyszy kobietom, a coraz częściej mężczyznom, od starożytności. Kosmetologia, a raczej jej etymologia, wywodzi się z kultury greckiej, pochodzi od słów „kosmetes” – sługa toaletowy i „kosmetikos” – upiększający. W tym obszernym znaczeniowo słowie zawierała się również tzw. „kosmetyka negatywna”, czyli wypalanie, tatuowanie lub inne zabiegi mające na celu zmianę koloru skóry.
Fot. 2 Pudełeczko z różem do policzków, Kamea, Adamczewski, 1940-1949, 4,4 x 1 cm, Polska
Dbanie o wygląd szło w parze ze zmianami kanonów piękna na przestrzeni wieków oraz rozwojem nauk medycznych. Jednak dopiero w XVIII wieku skórę uznano za odrębny, bardzo ważny organ ludzkiego ciała. W następnym stuleciu rozpoczęła się masowa produkcja gotowych wyrobów kosmetycznych wytwarzanych przez przyapteczne laboratoria. Dwudziestowieczny rozwój technologiczny, zarówno w produkcji, jak i w upowszechnianiu (telewizja), znacząco wpłynął na rozkwit firm kosmetycznych, również na różnorodność oferowanych przez nie artykułów.
Przyjrzyjmy się opakowaniu po pudrze z 1928 roku (fot. 1). Jest to produkt pochodzący z linii „Soir de Paris” (Wieczór w Paryżu) marki Bourjois. Zapach promujący linię został zaprojektowany w 1928 roku przez Ernest’a Beaux’a, który stworzył również kultowy zapach „Chanel N°5”.
Podkłady, pudry, bronzery czy róże mają na celu poprawić wygląd cery. Kiedyś, a konkretniej w starożytności i okresie renesansu, mogły nie tyle pomóc damie, co nawet doprowadzić do nieodwracalnych zmian w organizmie! W skład pudru wybielającego, stosowanego według ówczesnych standardów piękna, wchodziła silnie toksyczna biel ołowiana. Z rumieńcem na twarzy też bywało różnie, raz był pożądany, aby za chwilę uchodzić za wulgarny. Zdrowe, lekko podkolorowane policzki to zasługa różu, który na przestrzeni wieków zmieniał swoją formę. Poniżej (fot. 2) znajduje się pudełko z różem w kamieniu z lat 40. XX wieku.
Ważnym elementem stylizacji, dopełniającym makijaż, była odpowiednia fryzura. Często stosowano interesujące urządzenia, aby uzyskać nieskazitelne fale (fot. 3). Lokówki tego typu były podgrzewane na gazowym lub spirytusowym palniku. W związku z tym ustalenie odpowiedniej temperatury wymagało niemałej wprawy i często kończyło się … spaleniem włosów.
Gotową stylizację można było podziwiać w przepięknym lusterku, które było nieodzownym elementem wyposażenia każdej toaletki (fot. 4).
Ewelina Góra, Dział Sztuki Dawnej i Rzemiosła Artystycznego
Przyjrzyjmy się opakowaniu po pudrze z 1928 roku (fot. 1). Jest to produkt pochodzący z linii „Soir de Paris” (Wieczór w Paryżu) marki Bourjois. Zapach promujący linię został zaprojektowany w 1928 roku przez Ernest’a Beaux’a, który stworzył również kultowy zapach „Chanel N°5”.
Podkłady, pudry, bronzery czy róże mają na celu poprawić wygląd cery. Kiedyś, a konkretniej w starożytności i okresie renesansu, mogły nie tyle pomóc damie, co nawet doprowadzić do nieodwracalnych zmian w organizmie! W skład pudru wybielającego, stosowanego według ówczesnych standardów piękna, wchodziła silnie toksyczna biel ołowiana. Z rumieńcem na twarzy też bywało różnie, raz był pożądany, aby za chwilę uchodzić za wulgarny. Zdrowe, lekko podkolorowane policzki to zasługa różu, który na przestrzeni wieków zmieniał swoją formę. Poniżej (fot. 2) znajduje się pudełko z różem w kamieniu z lat 40. XX wieku.
Ważnym elementem stylizacji, dopełniającym makijaż, była odpowiednia fryzura. Często stosowano interesujące urządzenia, aby uzyskać nieskazitelne fale (fot. 3). Lokówki tego typu były podgrzewane na gazowym lub spirytusowym palniku. W związku z tym ustalenie odpowiedniej temperatury wymagało niemałej wprawy i często kończyło się … spaleniem włosów.
Gotową stylizację można było podziwiać w przepięknym lusterku, które było nieodzownym elementem wyposażenia każdej toaletki (fot. 4).
Ewelina Góra, Dział Sztuki Dawnej i Rzemiosła Artystycznego
