#OdDeskiDoDeski
Sygnet (po łac. signum – znak, godło) jest to znak firmowy drukarza, wydawcy ale także element dekoracyjny książki. Zaczęto go używać w drugiej połowie XV wieku w książkach drukowanych, jako świadectwo pochodzenia dzieła. Do dziś obecny jest w publikacjach w formie tzw. logo firm wydawniczych.
Sygnet składa się z elementów graficznych, a czasem także tekstowych. Na jego historyczny rozwój wpływ miały prądy artystyczne, kulturalne, religijne i polityczne, a zwłaszcza emblematyka.
Sygnet wprowadzili do drukarstwa Johann Fust (ok.1400 –1466) i Peter Schöffer (ok. 1425 - ok. 1503). W 1462 roku został wytłoczony na Psałterzu mogunckim z 1457 roku. W inkunabułach stosowano sygnety drzeworytowe, rzadziej metalorytowe. Przedstawiały one zwykle gmerki, inicjały lub wyobrażenia przedmiotów nawiązujących do nazwisk drukarzy. Ich treść stanowiły sceny religijne, mitologiczne, figury geometryczne, sceny z życia codziennego. Rozwój jakościowy i ilościowy sygnetu nastąpił w pierwszej połowie XVI wieku. Wtedy to zaczynały pojawiać się informacje użyteczne dla czytelnika: nazwisko drukarza, jego miejsce zamieszkania, określenie charakteru dzieła. W XVII wieku przeważają motywy religijne, motyw memento mori, znaki portretowe o charakterze humanistycznym. Sygnet drukarski zastępowany był stopniowo na karcie tytułowej sygnetem wydawcy. Na przełomie XIX i XX wieku ukształtował się współczesny sygnet firm wydawniczo-księgarskich, który pełni rolę informacyjną oraz funkcję marki ochronnej książki.
W Polsce sygnet pojawił się pod koniec XV wieku w drukach pierwszych typografów krakowskich: Kaspera Straube, i Szwajpolta Fiola. W XVI wieku używali go kolejni drukarze krakowscy: K. Hochfeder, J. Haller, F. Ungler, H. Wietor. W drukach epoki oświecenia upowszechnili go i nadali mu dużą rangę artystyczną drukarze: warszawscy - Wawrzyniec Mitzler de Kolof i Michał Groll; krakowscy – Ignacy Grebel i lwowscy – Kazimierz Szlichtyn i Antoni Piller.
Biblioteka Uniwersytecka w Barcelonie od 1998 roku tworzy elektroniczną bazę danych sygnetów drukarskich pod nazwą: Marques d’impressors.
Sygnety drukarskie-wydawnicze z wydawnictw:
1. Ioannis Francisci Pici Mirandvlae Domini, Et Concordiae Comitis. Ad Leonem Pont. Max. & Concil. Lateran. de reformandis Moribus oratio: Eiusdem hymni tres D. Martino, Magdalenae & Antonio decantati, Giovanni Francesco, Pico della Mirandola; Hagenoae : Aushelmi, 1520.; St.Dr. 106.
2. Lepida Lactantij Firmiani opera: accurate graeco adiuncto castigata Eiusdem Nephytomon ... ; Carmina de Phoenice & Christi Resurrectione Io. Chry. de Eucharistia sermo. Lau. Vall. sermo. Phil. ad theo. Adhortatio, Lucius Caecilius Firmianus Lactantius; Parisii : Petit, 1509; St.Dr. 110.
Sygnet składa się z elementów graficznych, a czasem także tekstowych. Na jego historyczny rozwój wpływ miały prądy artystyczne, kulturalne, religijne i polityczne, a zwłaszcza emblematyka.
Sygnet wprowadzili do drukarstwa Johann Fust (ok.1400 –1466) i Peter Schöffer (ok. 1425 - ok. 1503). W 1462 roku został wytłoczony na Psałterzu mogunckim z 1457 roku. W inkunabułach stosowano sygnety drzeworytowe, rzadziej metalorytowe. Przedstawiały one zwykle gmerki, inicjały lub wyobrażenia przedmiotów nawiązujących do nazwisk drukarzy. Ich treść stanowiły sceny religijne, mitologiczne, figury geometryczne, sceny z życia codziennego. Rozwój jakościowy i ilościowy sygnetu nastąpił w pierwszej połowie XVI wieku. Wtedy to zaczynały pojawiać się informacje użyteczne dla czytelnika: nazwisko drukarza, jego miejsce zamieszkania, określenie charakteru dzieła. W XVII wieku przeważają motywy religijne, motyw memento mori, znaki portretowe o charakterze humanistycznym. Sygnet drukarski zastępowany był stopniowo na karcie tytułowej sygnetem wydawcy. Na przełomie XIX i XX wieku ukształtował się współczesny sygnet firm wydawniczo-księgarskich, który pełni rolę informacyjną oraz funkcję marki ochronnej książki.
W Polsce sygnet pojawił się pod koniec XV wieku w drukach pierwszych typografów krakowskich: Kaspera Straube, i Szwajpolta Fiola. W XVI wieku używali go kolejni drukarze krakowscy: K. Hochfeder, J. Haller, F. Ungler, H. Wietor. W drukach epoki oświecenia upowszechnili go i nadali mu dużą rangę artystyczną drukarze: warszawscy - Wawrzyniec Mitzler de Kolof i Michał Groll; krakowscy – Ignacy Grebel i lwowscy – Kazimierz Szlichtyn i Antoni Piller.
Biblioteka Uniwersytecka w Barcelonie od 1998 roku tworzy elektroniczną bazę danych sygnetów drukarskich pod nazwą: Marques d’impressors.
Sygnety drukarskie-wydawnicze z wydawnictw:
1. Ioannis Francisci Pici Mirandvlae Domini, Et Concordiae Comitis. Ad Leonem Pont. Max. & Concil. Lateran. de reformandis Moribus oratio: Eiusdem hymni tres D. Martino, Magdalenae & Antonio decantati, Giovanni Francesco, Pico della Mirandola; Hagenoae : Aushelmi, 1520.; St.Dr. 106.
2. Lepida Lactantij Firmiani opera: accurate graeco adiuncto castigata Eiusdem Nephytomon ... ; Carmina de Phoenice & Christi Resurrectione Io. Chry. de Eucharistia sermo. Lau. Vall. sermo. Phil. ad theo. Adhortatio, Lucius Caecilius Firmianus Lactantius; Parisii : Petit, 1509; St.Dr. 110.
