Zaświadczenie o szczepieniu

Taki dokument otrzymał Johann Zawadzki, mieszkaniec Alt Schöneberg - dzisiejszej Wrzesiny, urodzony 8 marca 1891 r. Jest to poświadczenie, że 15 maja 1903 r. został on zaszczepiony na nieokreśloną chorobę. Najprawdopodobniej była to ospa. Informacje na temat szczepień, wydrukowane na drugiej stronie zaświadczenia, dotyczą odstępów między dawkami – od 6 do 8 tygodni, liczby dawek – do trzech oraz wskazują na obowiązek poddania się szczepieniu pod karą grzywny lub więzienia. Dziecko powinno być zaszczepione pierwszą dawką zanim skończy pierwszy rok życia, a ostatnią – w wieku 12 lat.

Zaświadczenie wydano w Olsztynie, 22 maja 1903 r.

Ostatnia epidemia ospy w Polsce wybuchła w 1963 r. Choroba rozprzestrzeniła się z Wrocławia, dokąd została przywieziona z Indii. Zarażonych hospitalizowano we Wrocławiu i kilku miastach na Dolnym Śląsku, a także w Warszawie. Przeciwdziałanie epidemii ospy obejmowało środki podobne do dzisiejszej walki z Covid 19: ograniczenie kontaktów, dezynfekcję, wydzielone szpitale i oddziały szpitalne, kwarantanna osób kontaktujących się z chorymi... Został uruchomiony program szczepień dorosłych – najpierw do nich zachęcano, potem stały się one obowiązkowe. Nieszczepionych objęto restrykcjami, m. in. był to zakaz wjazdu do Wrocławia. W trakcie kilku miesięcy zagrożenia izolowano ok. 5 tys. ludzi, zachorowało 99 osób, a zmarło 7.

Dział Historii i Etnografii.