Po zakończeniu II wojny światowej ludność Olsztyna gnębiły dur plamisty i brzuszny, błonica, płonica, krztusiec, czerwonka, kiła, rzeżączka, gruźlica…
Zarządzenie celem skutecznego zwalczania chorób zakaźnych na terenie m. Olsztyna
„Zarządzenie celem skutecznego zwalczania chorób zakaźnych na terenie m. Olsztyna”.
Po zakończeniu II wojny światowej ludność Olsztyna gnębiły dur plamisty i brzuszny, błonica, płonica, krztusiec, czerwonka, kiła, rzeżączka, gruźlica… Podczas epidemii duru zachorowały setki osób, a przymusowe szczepienia ogłoszone latem 1945 r. spotkały się ze znacznym oporem lokalnej społeczności. Zwalczanie duru i innych chorób zakaźnych było trudne także ze względu na warunki sanitarne, kłopoty z transportem i komunikacją oraz stan lecznictwa w zrujnowanym mieście.
Prezentowane zarządzenie jest jednym z wielu, jakie wydały władze miasta, by ograniczyć zachorowalność. Podpisał je prezydent Bronisław Latosiński, prawdopodobnie między majem a sierpniem 1945 r. Zawiera instrukcję postępowania w razie gorączki, która trwa dłużej niż trzy dni – polegało to po prostu na zgłoszeniu do lekarza. Obowiązek ten spoczywał nie tylko na chorych i ich rodzinach, ale także na administracji budynków i na Komitetach Domowych. Były to instytucje kontrolne i pośredniczące w kontaktach z władzami miasta.
W zarządzeniu jest podział Olsztyna na okręgi pozostające pod opieką wymienionych z nazwiska lekarzy oraz wykaz adresów przychodni (szpital kolejowy, ambulatorium kolejowe, plac Jakuba, ul. Dworcowa 75, szpital miejski, ambulatorium Państwowego Urzędu Repatriacyjnego, ul. Żeromskiego 2, Mozarta 13, Wojewódzki Urząd Zdrowia w ratuszu).
Za brak zgłoszenia groził areszt i grzywna.
Dział Historii i Etnografii
Po zakończeniu II wojny światowej ludność Olsztyna gnębiły dur plamisty i brzuszny, błonica, płonica, krztusiec, czerwonka, kiła, rzeżączka, gruźlica… Podczas epidemii duru zachorowały setki osób, a przymusowe szczepienia ogłoszone latem 1945 r. spotkały się ze znacznym oporem lokalnej społeczności. Zwalczanie duru i innych chorób zakaźnych było trudne także ze względu na warunki sanitarne, kłopoty z transportem i komunikacją oraz stan lecznictwa w zrujnowanym mieście.
Prezentowane zarządzenie jest jednym z wielu, jakie wydały władze miasta, by ograniczyć zachorowalność. Podpisał je prezydent Bronisław Latosiński, prawdopodobnie między majem a sierpniem 1945 r. Zawiera instrukcję postępowania w razie gorączki, która trwa dłużej niż trzy dni – polegało to po prostu na zgłoszeniu do lekarza. Obowiązek ten spoczywał nie tylko na chorych i ich rodzinach, ale także na administracji budynków i na Komitetach Domowych. Były to instytucje kontrolne i pośredniczące w kontaktach z władzami miasta.
W zarządzeniu jest podział Olsztyna na okręgi pozostające pod opieką wymienionych z nazwiska lekarzy oraz wykaz adresów przychodni (szpital kolejowy, ambulatorium kolejowe, plac Jakuba, ul. Dworcowa 75, szpital miejski, ambulatorium Państwowego Urzędu Repatriacyjnego, ul. Żeromskiego 2, Mozarta 13, Wojewódzki Urząd Zdrowia w ratuszu).
Za brak zgłoszenia groził areszt i grzywna.
Dział Historii i Etnografii
