Dnia 26 lipca Kościół katolicki obchodził wspomnienie św. Anny. W zbiorach etnograficznych również posiadamy obiekt o takiej właśnie tematyce. Prezentowana płaskorzeźba przedstawia Św. Annę Samotrzeć (scena główna) oraz Trójcę Świętą (górna część).
Zdjęcie przedstawia Św. Annę Samotrzeć (scena główna) oraz Trójcę Świętą (górna część) – płaskorzeźba w drewnie polichromowana
Dnia 26 lipca Kościół katolicki obchodził wspomnienie św. Anny. Imię babci Jezusa stanowi jedno z najpopularniejszych w kraju. Chociaż w ostatnich latach nadawano je dziewczynkom zdecydowanie rzadziej niż w poprzednich dekadach, nadal niepodzielnie króluje wśród imion żeńskich w Polsce.
Popularność imienia nie ustępuję występowaniu postaci św. Anny w sztuce. Jej wizerunek były chętnie podejmowanym tematem przez artystów różnych wieków. Mimo zmian w obowiązującej stylistyce najczęstszym typem ikonograficznym była św. Anna Samotrzeć (lub Samotrzecia), gdzie postać świętej występuje w towarzystwie najbliższych - Marii i małego Jezusa.
W zbiorach etnograficznych również posiadamy obiekt o takiej właśnie tematyce. Prezentowana płaskorzeźba jest ciekawa, z uwagi na fakt, że artysta zawarł w niej dwie sceny.
Pierwsza, będąca głównym tematem dzieła, to Matka Boża z Dzieciątkiem w odwiedzinach u świętej Anny. Święta Anna przedstawiona jest w pozycji siedzącej, na kolanach trzyma małego Jezusa, który nachyla się w stronę swojej matki. Druga scena to patronująca całej sytuacji, zawieszona w obłoku Trójca Święta. Kompozycję uzupełniają występujące po bokach dwie męskie postaci z księgami pod pachami, prawdopodobnie starotestamentowych proroków.
Poza rozbudowaną, nieco skomplikowaną ikonograficznie treścią, warto przeanalizować dzieło pod kątem stylu ludowego i środków artystycznych zastosowanych przez rzeźbiarza. Niektóre elementy przedstawienia stanowią z lekka nieudolne naśladowanie naturalizmu (np. szata Boga Ojca), z drugiej strony artysta zastosował, tak lubiane w sztuce ludowej: rytm i porządek. Widoczne są one w szczególności w sposobie drapowania szat osób na pierwszym planie kompozycji. Wszystkie przedstawione postacie posiadają stypizowane rysy twarzy – dość podobne, o drobnych, zadartych nosach, cieniutkich liniach ust i małych oczach.
Płaskorzeźba należy do bogatej kolekcji warmińskiej rzeźby ludowej. Została wykonana w wieku XIX przez anonimowego artystę, który jako materiału użył drewna lipowego. Niestety nie znamy jej dokładnego pochodzenia, wiemy, że pochodzi z którejś z miejscowości powiatu olsztyńskiego. Dzieło stanowi jeden z pierwszych obiektów w kolekcji etnograficznej.
Popularność imienia nie ustępuję występowaniu postaci św. Anny w sztuce. Jej wizerunek były chętnie podejmowanym tematem przez artystów różnych wieków. Mimo zmian w obowiązującej stylistyce najczęstszym typem ikonograficznym była św. Anna Samotrzeć (lub Samotrzecia), gdzie postać świętej występuje w towarzystwie najbliższych - Marii i małego Jezusa.
W zbiorach etnograficznych również posiadamy obiekt o takiej właśnie tematyce. Prezentowana płaskorzeźba jest ciekawa, z uwagi na fakt, że artysta zawarł w niej dwie sceny.
Pierwsza, będąca głównym tematem dzieła, to Matka Boża z Dzieciątkiem w odwiedzinach u świętej Anny. Święta Anna przedstawiona jest w pozycji siedzącej, na kolanach trzyma małego Jezusa, który nachyla się w stronę swojej matki. Druga scena to patronująca całej sytuacji, zawieszona w obłoku Trójca Święta. Kompozycję uzupełniają występujące po bokach dwie męskie postaci z księgami pod pachami, prawdopodobnie starotestamentowych proroków.
Poza rozbudowaną, nieco skomplikowaną ikonograficznie treścią, warto przeanalizować dzieło pod kątem stylu ludowego i środków artystycznych zastosowanych przez rzeźbiarza. Niektóre elementy przedstawienia stanowią z lekka nieudolne naśladowanie naturalizmu (np. szata Boga Ojca), z drugiej strony artysta zastosował, tak lubiane w sztuce ludowej: rytm i porządek. Widoczne są one w szczególności w sposobie drapowania szat osób na pierwszym planie kompozycji. Wszystkie przedstawione postacie posiadają stypizowane rysy twarzy – dość podobne, o drobnych, zadartych nosach, cieniutkich liniach ust i małych oczach.
Płaskorzeźba należy do bogatej kolekcji warmińskiej rzeźby ludowej. Została wykonana w wieku XIX przez anonimowego artystę, który jako materiału użył drewna lipowego. Niestety nie znamy jej dokładnego pochodzenia, wiemy, że pochodzi z którejś z miejscowości powiatu olsztyńskiego. Dzieło stanowi jeden z pierwszych obiektów w kolekcji etnograficznej.
