50. rocznica śmierci
Emilia Sukertowa-Biedrawina
Autor: Łukasz Kulicki
Emilia Sukertowa-Biedrawina - działaczka mazurska, pisarka, członek Związku Literatów Polskich. Urodziła się 29 stycznia 1887 w Łodzi, a zmarła 27 grudnia 1970 w Pruszkowie, natomiast przez większość dorosłego życia związana była z terenem Warmii i Mazur.
Od 1919 działała w Mazurskim Komitecie Plebiscytowym, a od 1921 w Związku Obrony Kresów Zachodnich. W 1927 doprowadziła do powstania Muzeum Mazurskiego w Działdowie, w którym kontynuowała swoje prace. W 1929 utworzyła Towarzystwo Przyjaciół Mazur. W Działdowie prowadziła też działalność turystyczną jako opiekunka i kierowniczka koła krajoznawczego dla młodzieży. Organizowała kursy rolniczo-gospodarskie dla dziewcząt, które następnie przekształciły się w Państwową Szkołę Rolniczą Żeńską w Malinowie.
Jako literatka, debiutowała książką Legendy mazurskie, w 1923. Przez wiele lat pisała artykuły w lokalnej prasie, zostając w końcu redaktorem naczelnym „Gazety Mazurskiej”. W latach 1924–1938 była redaktorem „Kalendarza dla Mazurów”, a w latach 1957–1965, kwartalnika „Komunikaty Mazursko-Warmińskie”, tam od 1958 publikowała bibliografię Warmii i Mazur za lata 1944–1960.
Po wojnie, wraz z matką i córką, osiadła w Olsztynie, gdzie kierowała Instytutem Mazurskim, który przekształcono później w Stację Naukową Polskiego Towarzystwa Historycznego w Olsztynie.
W 1967 Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie nagrodziło ją za całokształt pracy nagrodą wojewódzką, a w 1968 otrzymała nagrodę regionalną im. Michała Lengowskiego.
Została pochowana w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Komunalnym w Olsztynie, a jej imię nosi Wojewódzka Biblioteka Publiczna w Olsztynie.
Oprac. Na podstawie artykułu Tadeusza Cieślaka, Komunikaty Mazursko-Warmińskie 3/62.
]gallery=4]2708[/gallery]
Od 1919 działała w Mazurskim Komitecie Plebiscytowym, a od 1921 w Związku Obrony Kresów Zachodnich. W 1927 doprowadziła do powstania Muzeum Mazurskiego w Działdowie, w którym kontynuowała swoje prace. W 1929 utworzyła Towarzystwo Przyjaciół Mazur. W Działdowie prowadziła też działalność turystyczną jako opiekunka i kierowniczka koła krajoznawczego dla młodzieży. Organizowała kursy rolniczo-gospodarskie dla dziewcząt, które następnie przekształciły się w Państwową Szkołę Rolniczą Żeńską w Malinowie.
Jako literatka, debiutowała książką Legendy mazurskie, w 1923. Przez wiele lat pisała artykuły w lokalnej prasie, zostając w końcu redaktorem naczelnym „Gazety Mazurskiej”. W latach 1924–1938 była redaktorem „Kalendarza dla Mazurów”, a w latach 1957–1965, kwartalnika „Komunikaty Mazursko-Warmińskie”, tam od 1958 publikowała bibliografię Warmii i Mazur za lata 1944–1960.
Po wojnie, wraz z matką i córką, osiadła w Olsztynie, gdzie kierowała Instytutem Mazurskim, który przekształcono później w Stację Naukową Polskiego Towarzystwa Historycznego w Olsztynie.
W 1967 Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie nagrodziło ją za całokształt pracy nagrodą wojewódzką, a w 1968 otrzymała nagrodę regionalną im. Michała Lengowskiego.
Została pochowana w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Komunalnym w Olsztynie, a jej imię nosi Wojewódzka Biblioteka Publiczna w Olsztynie.
Oprac. Na podstawie artykułu Tadeusza Cieślaka, Komunikaty Mazursko-Warmińskie 3/62.
]gallery=4]2708[/gallery]
