Karol Estreicher – „ojciec bibliografii polskiej”

Karol Józef Teofil Estreicher urodził się 22 listopada 1827 r. w Krakowie. Ukończył Gimnazjum św. Anny. Studiował filologię oraz nauki prawne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1862 r. przeniósł się do stolicy, gdzie objął stanowisko zastępcy dyrektora Biblioteki Szkoły Głównej Warszawskiej. Na uczelni tej rozpoczął studia uzupełniające dzięki, którym uzyskał tytuł doktora. W 1868 r. powrócił do Krakowa, gdzie został dyrektorem Biblioteki Jagiellońskiej. Funkcję tę pełnił do 1905 r. Był jednym z współtwórców Akademii Umiejętności. Zmarł 30 września 1908 r. w Krakowie. Jego praca naukowa skupiona była wokół różnego rodzaju bibliografii. Opracował m.in. bibliografię piśmiennictwa galicyjskiego i polskich poetów, księgarzy.

Jego największym dziełem była Bibliografia Polska. Jej założeniem było zarejestrowanie całego piśmiennictwa polskiego obejmującego lata 1470 – 1889. Spisywał on dzieła wydane w Polsce, jak i za granicą. Pierwszy tom wydany został w 1870 r. W sumie Estreicher starszy wydał 22 tomy. Pracę kontynuowali jego syn Stanisław i wnuk Karol (do tomu 34-go z 1951 r.). Obecnie wydawanie Bibliografii kontynuuje Centrum Badawcze Bibliografii Polskiej Estreicherów na Uniwersytecie Jagiellońskim.