Muzeum w Gazecie, 14 listopada 2019 r.
Uchwałą Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej rok 2019 został ogłoszony Rokiem Stanisława Moniuszki, by w 200. rocznicę urodzin oddać hołd „wybitnemu artyście, który swoje życie i twórczość, poświęcił krzewieniu polskiej muzyki – stawiając go za wzór patriotyzmu”.
Stanisław Moniuszko urodził się 5 maja 1819 r. w Ubielu koło Mińska. Początkowo muzyki uczyła go matka, a od 1827 r. A. Freyer w Warszawie. Po powrocie rodziny do Mińska kontynuował naukę u D. Stefanowicza. W 1837 r. wyjechał do Berlina na dalsze studia. W 1840 r. osiadł w Wilnie, gdzie został organistą w kościele św. Jana. Następnie dostał posadę dyrygenta w teatrze wileńskim, równocześnie udzielając lekcji gry na fortepianie. Ożenił się z Aleksandrą Mullerówną, z którą miał dziesięcioro dzieci. W 1858 r. przeniósł się wraz z rodziną do Warszawy, gdzie objął stanowisko dyrektora Opery. Od 1864 r. współpracował z Instytutem Muzycznym. Dużo podróżował po Europie. Stanisław Moniuszko zmarł w Warszawie 4 czerwca 1872 r. na atak serca. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Jego pogrzeb stał się manifestacją narodową.
S. Moniuszko jest najwybitniejszym po F. Chopinie przedstawicielem stylu narodowego w muzyce polskiej, twórcą polskiej opery narodowej. Autor około trzystu pieśni, wielu oper, operetek, baletów i muzyki kościelnej. Najbardziej znane to: „Halka”, „Straszny dwór”, „Hrabina”, „Flis”.
Jednym z najbardziej znanych zbiorów jego drobnych utworów jest cykl dwunastu „Śpiewników domowych”, zawierających pieśni do słów różnych poetów polskich i obcych (w tłumaczeniu polskim) oraz do słów ludowych. Sześć pierwszych zeszytów ukazało się w Wilnie w latach 1844-1859, a sześć dalszych pośmiertnie w Warszawie w latach 1872-1910.
Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie przedstawia „Drugi śpiewnik domowy St. Moniuszki” wydany w Wilnie ok.1870 r., nakładem Józefa Zawadzkiego. Z karty tytułowej dowiadujemy się, że jest to drugie wydanie poprawne i pomnożone. Zawiera pieśń pt.: „Tułaczka”. Uwagę zwraca oryginalna pieczątka Księgarni i Składu Nut Muzycznych G. Senewalda w Warszawie Kr. Przed.7. Miodowa 6.
Danuta Piątkowska
Stanisław Moniuszko urodził się 5 maja 1819 r. w Ubielu koło Mińska. Początkowo muzyki uczyła go matka, a od 1827 r. A. Freyer w Warszawie. Po powrocie rodziny do Mińska kontynuował naukę u D. Stefanowicza. W 1837 r. wyjechał do Berlina na dalsze studia. W 1840 r. osiadł w Wilnie, gdzie został organistą w kościele św. Jana. Następnie dostał posadę dyrygenta w teatrze wileńskim, równocześnie udzielając lekcji gry na fortepianie. Ożenił się z Aleksandrą Mullerówną, z którą miał dziesięcioro dzieci. W 1858 r. przeniósł się wraz z rodziną do Warszawy, gdzie objął stanowisko dyrektora Opery. Od 1864 r. współpracował z Instytutem Muzycznym. Dużo podróżował po Europie. Stanisław Moniuszko zmarł w Warszawie 4 czerwca 1872 r. na atak serca. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Jego pogrzeb stał się manifestacją narodową.
S. Moniuszko jest najwybitniejszym po F. Chopinie przedstawicielem stylu narodowego w muzyce polskiej, twórcą polskiej opery narodowej. Autor około trzystu pieśni, wielu oper, operetek, baletów i muzyki kościelnej. Najbardziej znane to: „Halka”, „Straszny dwór”, „Hrabina”, „Flis”.
Jednym z najbardziej znanych zbiorów jego drobnych utworów jest cykl dwunastu „Śpiewników domowych”, zawierających pieśni do słów różnych poetów polskich i obcych (w tłumaczeniu polskim) oraz do słów ludowych. Sześć pierwszych zeszytów ukazało się w Wilnie w latach 1844-1859, a sześć dalszych pośmiertnie w Warszawie w latach 1872-1910.
Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie przedstawia „Drugi śpiewnik domowy St. Moniuszki” wydany w Wilnie ok.1870 r., nakładem Józefa Zawadzkiego. Z karty tytułowej dowiadujemy się, że jest to drugie wydanie poprawne i pomnożone. Zawiera pieśń pt.: „Tułaczka”. Uwagę zwraca oryginalna pieczątka Księgarni i Składu Nut Muzycznych G. Senewalda w Warszawie Kr. Przed.7. Miodowa 6.
Danuta Piątkowska
