Muzeum w Gazecie, 22 sierpnia 2019 r.
Początek ubiegłego stulecia wiążę się z niezwykle prężnym rozwojem Olsztyna. Zmiany były najlepiej zauważalne w budownictwie, które przyniosło miastu kilka nowych gmachów użyteczności publicznej. Jeden z największych i najciekawszych obiektów czasu olsztyńskiego prosperity zlokalizowany jest przy obecnej ulicy Mariańskiej. Mowa o dawnym Domu Opieki Wilhelma i Augusty Wiktorii, a dzisiejszym internacie uczniów „Medyka”. Budynek został wybudowany w latach 1911-1913 wedle koncepcji wziętego, lokalnego architekta Maxa Boldta, autora m.in. sanatorium przeciwgruźliczego przy obecnej ulicy Jagiellońskiej, łudząco podobnego do obiektu przy Mariańskiej.
Trójkondygnacyjny, podpiwniczony, wybudowany na planie prostokąta gmach został wzbogacony o ryzality czyli części budynku wysunięte poza lico głównej ściany, mające zwiększyć powierzchnię, ozdobić, a także nadać reprezentacyjnego charakteru. Szczególną uwagę zwraca mansardowy dach obiektu. Połacie dachowe zawierają konieczne lukarny, umożliwiające doświetlenie przestrzeni. Budynek był ponadto: oświetlony lampami elektrycznymi, posiadał centralne ogrzewanie parowe, urządzenia wodociągowo – kanalizacyjne, kuchnie gazowe oraz rozległe zaplecze gospodarcze, zatrudniające zdatnych do pracy pensjonariuszy.
W Domu Opieki przewidziano miejsca dla stu osiemdziesięciu pacjentów. Wydzielono cztery oddziały: Pobytu Ubogich, I Oddział Chorych, II Odział Chorych oraz Oddział Niemowląt. Szpital funkcjonował trzydzieści dwa lata, do nocy z 21 na 22 stycznia 1945 roku. Nieznane są losy ostatnich mieszkańców przytułku. Przez kilka miesięcy, w gmachu stacjonowali żołnierze Armii Czerwonej, później Wojska Polskiego, a w 1946 roku, wojewoda olsztyński przydzielił budynek Diecezji Warmińskiej. Zorganizowano Seminarium Duchowne, jednakże już w latach sześćdziesiątych doszło do „wymiany” siedzib. Przyszli księża wyprowadzili się do budynku przy Placu Bema 2, użytkowanego do tej pory przez szkołę pielęgniarską, która przeniosła się na Mariańską. Budynek do tej pory pozostaje w rękach szkolnictwa medycznego.
Wygląd tej niegdysiejszej wizytówki nowoczesnego Olsztyna udokumentował w latach sześćdziesiątych Zbigniew Grabowski. Zdjęcie pochodzi ze zbiorów Archiwum MWiM.
Trójkondygnacyjny, podpiwniczony, wybudowany na planie prostokąta gmach został wzbogacony o ryzality czyli części budynku wysunięte poza lico głównej ściany, mające zwiększyć powierzchnię, ozdobić, a także nadać reprezentacyjnego charakteru. Szczególną uwagę zwraca mansardowy dach obiektu. Połacie dachowe zawierają konieczne lukarny, umożliwiające doświetlenie przestrzeni. Budynek był ponadto: oświetlony lampami elektrycznymi, posiadał centralne ogrzewanie parowe, urządzenia wodociągowo – kanalizacyjne, kuchnie gazowe oraz rozległe zaplecze gospodarcze, zatrudniające zdatnych do pracy pensjonariuszy.
W Domu Opieki przewidziano miejsca dla stu osiemdziesięciu pacjentów. Wydzielono cztery oddziały: Pobytu Ubogich, I Oddział Chorych, II Odział Chorych oraz Oddział Niemowląt. Szpital funkcjonował trzydzieści dwa lata, do nocy z 21 na 22 stycznia 1945 roku. Nieznane są losy ostatnich mieszkańców przytułku. Przez kilka miesięcy, w gmachu stacjonowali żołnierze Armii Czerwonej, później Wojska Polskiego, a w 1946 roku, wojewoda olsztyński przydzielił budynek Diecezji Warmińskiej. Zorganizowano Seminarium Duchowne, jednakże już w latach sześćdziesiątych doszło do „wymiany” siedzib. Przyszli księża wyprowadzili się do budynku przy Placu Bema 2, użytkowanego do tej pory przez szkołę pielęgniarską, która przeniosła się na Mariańską. Budynek do tej pory pozostaje w rękach szkolnictwa medycznego.
Wygląd tej niegdysiejszej wizytówki nowoczesnego Olsztyna udokumentował w latach sześćdziesiątych Zbigniew Grabowski. Zdjęcie pochodzi ze zbiorów Archiwum MWiM.
