XIX-wieczne rodzaje opraw
Biblioteka Muzeum prezentuje kilka rodzajów XIX-wiecznych opraw, które posiada w swoich zbiorach. Są one przykładem różnych technik introligatorskich takie jak: oprawy skórzane z tłoczeniami, z metalowymi okuciami lub zapinkami. Oprawę z czarnego aksamitu z ręcznie haftowanymi zdobieniami. Na szczególną uwagę zasługuje okładka wykonana z masy perłowej z wizerunkiem Jezusa.
Oprawa książki zawsze miała na celu jej ochronę przed zabrudzeniem lub zewnętrznym uszkodzeniem. Forma oprawy dostosowana była do materiału piśmienniczego. W starożytności był to papirus oraz pergamin. Były to dość kruche materiały, które łatwo mogły ulec zniszczeniu, dlatego przechowywano je w tubach lub specjalnych szkatułach. Kruchość materiału powodowała ciągłe poszukiwania nowych rozwiązań warsztatowych. W Mezopotamii używano glinianych tabliczek. W starożytnym Rzymie tzw. kodeksów, które kształtem i swoją formą przypominały współcześnie znane nam książki.
Rozpowszechnienie papieru i użycie go jako materiału piśmienniczego, nadal wymagało znalezienia sposobu na jego ochronę.
Początkowo książki rękopiśmienne oprawiano w pergamin. W okresie średniowiecza swój rozkwit przeżyła oprawa skórzana. Do jej wyrobu używano skór: cielęcych, wołowych, kozich, świńskich, a nawet z dzikich zwierząt. Tworzywo to oblekano na deskach, wykonanych z drewna bukowego, bądź dębowego. Wczesne oprawy nie były zdobione. Z czasem zaczęto na nich wytłaczać różnego rodzaju wzory, dodawać metalowe okucia, guzy czy mosiężne zapinki.
Innymi materiałami obleczeniowymi były wyszywane tkaniny, kość słoniowa, blachy wysadzane ozdobnymi kamieniami.
Wynalezienie druku przez Jana Gutenberga doprowadziło do zmiany w postrzeganiu książki. Przestała ona być towarem luksusowym. Postęp techniczny sprawił, że nastąpiło przejście od rzemiosła do jej produkcji na skalę przemysłową.
Oprawy można oglądać w holu Muzeum.
Oprawa książki zawsze miała na celu jej ochronę przed zabrudzeniem lub zewnętrznym uszkodzeniem. Forma oprawy dostosowana była do materiału piśmienniczego. W starożytności był to papirus oraz pergamin. Były to dość kruche materiały, które łatwo mogły ulec zniszczeniu, dlatego przechowywano je w tubach lub specjalnych szkatułach. Kruchość materiału powodowała ciągłe poszukiwania nowych rozwiązań warsztatowych. W Mezopotamii używano glinianych tabliczek. W starożytnym Rzymie tzw. kodeksów, które kształtem i swoją formą przypominały współcześnie znane nam książki.
Rozpowszechnienie papieru i użycie go jako materiału piśmienniczego, nadal wymagało znalezienia sposobu na jego ochronę.
Początkowo książki rękopiśmienne oprawiano w pergamin. W okresie średniowiecza swój rozkwit przeżyła oprawa skórzana. Do jej wyrobu używano skór: cielęcych, wołowych, kozich, świńskich, a nawet z dzikich zwierząt. Tworzywo to oblekano na deskach, wykonanych z drewna bukowego, bądź dębowego. Wczesne oprawy nie były zdobione. Z czasem zaczęto na nich wytłaczać różnego rodzaju wzory, dodawać metalowe okucia, guzy czy mosiężne zapinki.
Innymi materiałami obleczeniowymi były wyszywane tkaniny, kość słoniowa, blachy wysadzane ozdobnymi kamieniami.
Wynalezienie druku przez Jana Gutenberga doprowadziło do zmiany w postrzeganiu książki. Przestała ona być towarem luksusowym. Postęp techniczny sprawił, że nastąpiło przejście od rzemiosła do jej produkcji na skalę przemysłową.
Oprawy można oglądać w holu Muzeum.
