Niezależny ruch wydawniczy w Polsce ma bogatą tradycję sięgająca XIX wieku. Największy jego rozwój po II wojnie światowej przypada na lata 1976-1989.
Wkrótce po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku oraz aresztowaniu działaczy solidarnościowych, wśród których znalazło się wielu drukarzy, w ośrodkach internowania zaczęto wytwarzać druki tzw. poczty obozowej, m. in. pocztówki świąteczne. Pomimo likwidacji znacznej części wydawnictw niezależnych rozwijających się poza cenzurą w latach 1880-1881 oraz konfiskaty urządzeń poligraficznych, powstało wiele nowych, nielegalnych drukarni. Wykorzystując prymitywne techniki powielania, w trudnych warunkach wydawano książki, ulotki oraz znaczki poczty „Solidarności”, specjalnie zdobione koperty i pocztówki. Matryce do druku nierzadko wycinano z płytek PCV lub linoleum. Wzór ilustracji uzyskiwano także odpowiednio dziurkując folię i tamponując ją tuszem do stempli. Najwięcej kart przygotowywano w okresie przedświątecznym, a ich nakłady dochodziły nawet do kilkunastu tysięcy egzemplarzy. W tych wyjątkowych drukach ulotnych wykorzystywano głównie motywy religijne, patriotyczne i satyryczne. Miały one prosty przekaz – ośmieszały reżimową władzę i dawały społeczeństwu wiarę w zwycięstwo „Solidarności”. Kartki Bożonarodzeniowe ze zbiorów muzealnych przedstawiające jowialnego św. Mikołaja, przynoszącego worek z nagrodą Nobla, pokazującego znak zwycięstwa „V” czy odsłaniającego zakonspirowany pod płaszczem napis „Solidarność”, pochodzą prawdopodobnie z 1983 roku.
