2015, Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie - zamek
Artyści z kręgu szkoły wileńskiej XIX/XX.
Wystawa ze zbiorów Muzeum Warmii i Mazur.
Kurator: Grażyna Prusińska, kierownik Działu Sztuki Współczesnej Muzeum Warmii i Mazur
Szkoła wileńska ma odległą, sięgającą XVIII wieku tradycję i wiąże się z działalnością jednego z najstarszych uniwersytetów Rzeczpospolitej – Szkoły Głównej Wileńskiej.
Wzorując się na europejskiej tradycji akademickiej, twórcy wileńskiej Katedry Malarstwa stworzyli w niej podstawy programu kształcenia artystycznego, a Wilno stało się w początkach XIX wieku głównym centrum sztuki. Powstała tu szkoła malarstwa historycznego, uprawiano też inne gatunki - pejzaż, malarstwo rodzajowe i alegoryczne, a zwłaszcza portret.
Tę dziedzinę na wystawie reprezentuje twórczość Alfreda Remera i Adama Szemesza.
Upadek powstania styczniowego w 1862 roku załamał życie artystyczne i kulturalne Wilna. Odrodzenie nastąpiło po I wojnie światowej, kiedy reaktywowano Uniwersytet nadając mu imię Stefana Batorego. Z inicjatywy Ferdynanda Ruszczyca utworzony został Wydział Sztuk Pięknych. Ten wybitny malarz, rysownik i scenograf, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu miał szczególny wpływ na mieszczący się w tradycji wileńskiej program i profil kształcenia. Utworzono sześć pracowni plastycznych klasycznych dziedzin, ale także nowych – sztuki stosowanej, drukarstwa i liternictwa oraz fotografii, którą kierował znakomity fotografik Jan Bułhak. To on udokumentował i utrwalił w pięknych nastrojowych obrazach Wilno i jego okolice. Warto zaznaczyć, że Wydział Sztuk Pięknych był w międzywojennej Polsce jedynym ośrodkiem kształcącym nie tylko artystów, architektów, ale też teoretyków sztuki i ochrony zabytków.
Artystyczne środowisko wileńskie okresu międzywojennego związane było z tendencjami klasycyzującymi. Głównym przedstawicielem i ideologiem tego nurtu był Ludomir Ślendziński, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, urodzony wilnianin, który całe dorosłe twórcze życie związał z tym miastem. Jego miłość i fascynację nim znakomicie oddaje jeden z najlepszych obrazów artysty „Sprzedawczyni dewocjonaliów”. Monumentalny charakter jego prac ukształtował się pod wpływem Stowarzyszenia Artystów Polskich „Rytm”, których celem było stworzenie nowego, oryginalnego narodowego stylu.
Bliska temu stylowi była twórczość Kazimierza Kwiatkowskiego, twórcę niezwykłego obrazu, przedstawiającego z fotograficznym realizmem scenę „Nad grobem Barbary Radziwiłłówny”. Przedstawione tam postaci związane były z pracami w krypcie w Katedrze, choć nigdy się tam nie spotkały. Obraz powstawał dwa lata po niezwykłym wydarzeniu odkrycia grobów królewskich wskutek powodzi, która w 1931 roku uszkodziła gmach Katedry.
Neoklasycyzm wileński podkreślał wyidealizowaną konwencję realizmu wzorującą się na renesansowym i akademickim sposobie obrazowania. Dominowały portrety i sceny zbiorowe. Na wystawie prezentowane są dzieła wybitnych przedstawicieli „szkoły wileńskiej”. Obok obrazów Ludomira Ślendzińskiego i Kazimierza Kwiatkowskiego także Tymona Niesiołowskiego, Bronisława Jamontta, Michała Rouby, Jerzego Hoppena.
Na uwagę szczególną zasługuje autoportret Zofii Wendorff-Serafinowicz, artystka, uczennica Ludomira Ślendzińskiego nie pozostawiła wielu prac. Po II wojnie światowej i powrocie do polski wstąpiła do klasztoru i zajęła się głównie konserwacją dzieł sztuki, ta jedna praca świadczy o jej dużym talencie.
Duża część artystów związanych z Uniwersytetem Stefana Batorego po 1945 utworzyła Wydział Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu i nadawała ton życiu artystycznemu tego miasta. Bronisław Jamontt został pierwszym dziekanem tego Wydziału, swoje pracownie prowadzili: malarze Tymon Niesiołowski, Jerzy Hoppen, rzeźbiarz Henryk Kuna. Ludomir Ślendziński wykładał rysunek na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej, a Kazimierz Kwiatkowski w Warszawie pracował, jako konserwator dzieł sztuki w Muzeum Narodowym. G.P.
Wystawa ze zbiorów Muzeum Warmii i Mazur.
Kurator: Grażyna Prusińska, kierownik Działu Sztuki Współczesnej Muzeum Warmii i Mazur
Szkoła wileńska ma odległą, sięgającą XVIII wieku tradycję i wiąże się z działalnością jednego z najstarszych uniwersytetów Rzeczpospolitej – Szkoły Głównej Wileńskiej.
Wzorując się na europejskiej tradycji akademickiej, twórcy wileńskiej Katedry Malarstwa stworzyli w niej podstawy programu kształcenia artystycznego, a Wilno stało się w początkach XIX wieku głównym centrum sztuki. Powstała tu szkoła malarstwa historycznego, uprawiano też inne gatunki - pejzaż, malarstwo rodzajowe i alegoryczne, a zwłaszcza portret.
Tę dziedzinę na wystawie reprezentuje twórczość Alfreda Remera i Adama Szemesza.
Upadek powstania styczniowego w 1862 roku załamał życie artystyczne i kulturalne Wilna. Odrodzenie nastąpiło po I wojnie światowej, kiedy reaktywowano Uniwersytet nadając mu imię Stefana Batorego. Z inicjatywy Ferdynanda Ruszczyca utworzony został Wydział Sztuk Pięknych. Ten wybitny malarz, rysownik i scenograf, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu miał szczególny wpływ na mieszczący się w tradycji wileńskiej program i profil kształcenia. Utworzono sześć pracowni plastycznych klasycznych dziedzin, ale także nowych – sztuki stosowanej, drukarstwa i liternictwa oraz fotografii, którą kierował znakomity fotografik Jan Bułhak. To on udokumentował i utrwalił w pięknych nastrojowych obrazach Wilno i jego okolice. Warto zaznaczyć, że Wydział Sztuk Pięknych był w międzywojennej Polsce jedynym ośrodkiem kształcącym nie tylko artystów, architektów, ale też teoretyków sztuki i ochrony zabytków.
Artystyczne środowisko wileńskie okresu międzywojennego związane było z tendencjami klasycyzującymi. Głównym przedstawicielem i ideologiem tego nurtu był Ludomir Ślendziński, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, urodzony wilnianin, który całe dorosłe twórcze życie związał z tym miastem. Jego miłość i fascynację nim znakomicie oddaje jeden z najlepszych obrazów artysty „Sprzedawczyni dewocjonaliów”. Monumentalny charakter jego prac ukształtował się pod wpływem Stowarzyszenia Artystów Polskich „Rytm”, których celem było stworzenie nowego, oryginalnego narodowego stylu.
Bliska temu stylowi była twórczość Kazimierza Kwiatkowskiego, twórcę niezwykłego obrazu, przedstawiającego z fotograficznym realizmem scenę „Nad grobem Barbary Radziwiłłówny”. Przedstawione tam postaci związane były z pracami w krypcie w Katedrze, choć nigdy się tam nie spotkały. Obraz powstawał dwa lata po niezwykłym wydarzeniu odkrycia grobów królewskich wskutek powodzi, która w 1931 roku uszkodziła gmach Katedry.
Neoklasycyzm wileński podkreślał wyidealizowaną konwencję realizmu wzorującą się na renesansowym i akademickim sposobie obrazowania. Dominowały portrety i sceny zbiorowe. Na wystawie prezentowane są dzieła wybitnych przedstawicieli „szkoły wileńskiej”. Obok obrazów Ludomira Ślendzińskiego i Kazimierza Kwiatkowskiego także Tymona Niesiołowskiego, Bronisława Jamontta, Michała Rouby, Jerzego Hoppena.
Na uwagę szczególną zasługuje autoportret Zofii Wendorff-Serafinowicz, artystka, uczennica Ludomira Ślendzińskiego nie pozostawiła wielu prac. Po II wojnie światowej i powrocie do polski wstąpiła do klasztoru i zajęła się głównie konserwacją dzieł sztuki, ta jedna praca świadczy o jej dużym talencie.
Duża część artystów związanych z Uniwersytetem Stefana Batorego po 1945 utworzyła Wydział Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu i nadawała ton życiu artystycznemu tego miasta. Bronisław Jamontt został pierwszym dziekanem tego Wydziału, swoje pracownie prowadzili: malarze Tymon Niesiołowski, Jerzy Hoppen, rzeźbiarz Henryk Kuna. Ludomir Ślendziński wykładał rysunek na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej, a Kazimierz Kwiatkowski w Warszawie pracował, jako konserwator dzieł sztuki w Muzeum Narodowym. G.P.
