Wspólny cykl Muzeum Warmii i Mazur oraz "Gazety Olsztyńskiej", w którym prezentujemy interesujące zabytki.
Enkolpion ruskiej proweniencji z Sątoczna
Enkolpion ruskiej proweniencji z Sątoczna
Sątoczno jest niewielką miejscowością w północno-zachodniej części pow. kętrzyńskiego. W 1994 r. dokonano tu przypadkowego odkrycia unikalnego zabytku archeologicznego – brązowego relikwiarza. Wyroby tego typu zwane są też enkolpionami (grecka nazwa oznaczająca napierśnik), w nawiązaniu do
rozpowszechnionych w starożytności pojemniczków o charakterze amuletów, które zawieszane były na szyi. Brązowy relikwiarz z Sątoczna pochodzący z XI-XII wieku to enkolpion dwudzielny w formie otwieranego krzyża z zawiasem będącym jednocześnie uszkiem do zawieszania na piersiach. Na awersie i rewersie w centralnym miejscu znajduje się postać męczennika św. Gleba, w długiej przedstawionej schematycznie szacie, w koronie na głowie, z modelem świątyni w prawej ręce. Zakończenia ramion bocznych i górnego uformowane są w kształcie medalionów z charakterystycznymi guzkami, które podkreślają przejście ramion w medaliony. W medalionach widoczne są greckie litery.
Enkolpionów używano na wzór noszonych przez Żydów filakterii – skórzanych pasków z tekstami biblijnymi oraz bulli noszonych w Rzymie przez dzieci rodzin patrycjuszowskich. Zwyczaj ten przejęty został przez chrześcijan, którzy używali enkolpionów o kształtach związanych z symboliką
chrześcijańską. Przechowywano w nich relikwie świętych oraz fragmenty pergaminów z tekstami Pisma Świetego. Enkolpiony w kształcie krzyża nosili papieże, cesarze, biskupi oraz kanonicy. Zwyczaj ten bardziej rozpowszechniony był jednak wśród chrześcijan obrządku wschodniego. Stanowił on formę wyznania wiary, prośbę o opiekę i ochronę przed złem, a także był upamiętnieniem jakiegoś ważnego wydarzenia, np. pielgrzymki lub chrztu.
Sątoczno jest niewielką miejscowością w północno-zachodniej części pow. kętrzyńskiego. W 1994 r. dokonano tu przypadkowego odkrycia unikalnego zabytku archeologicznego – brązowego relikwiarza. Wyroby tego typu zwane są też enkolpionami (grecka nazwa oznaczająca napierśnik), w nawiązaniu do
rozpowszechnionych w starożytności pojemniczków o charakterze amuletów, które zawieszane były na szyi. Brązowy relikwiarz z Sątoczna pochodzący z XI-XII wieku to enkolpion dwudzielny w formie otwieranego krzyża z zawiasem będącym jednocześnie uszkiem do zawieszania na piersiach. Na awersie i rewersie w centralnym miejscu znajduje się postać męczennika św. Gleba, w długiej przedstawionej schematycznie szacie, w koronie na głowie, z modelem świątyni w prawej ręce. Zakończenia ramion bocznych i górnego uformowane są w kształcie medalionów z charakterystycznymi guzkami, które podkreślają przejście ramion w medaliony. W medalionach widoczne są greckie litery.
Enkolpionów używano na wzór noszonych przez Żydów filakterii – skórzanych pasków z tekstami biblijnymi oraz bulli noszonych w Rzymie przez dzieci rodzin patrycjuszowskich. Zwyczaj ten przejęty został przez chrześcijan, którzy używali enkolpionów o kształtach związanych z symboliką
chrześcijańską. Przechowywano w nich relikwie świętych oraz fragmenty pergaminów z tekstami Pisma Świetego. Enkolpiony w kształcie krzyża nosili papieże, cesarze, biskupi oraz kanonicy. Zwyczaj ten bardziej rozpowszechniony był jednak wśród chrześcijan obrządku wschodniego. Stanowił on formę wyznania wiary, prośbę o opiekę i ochronę przed złem, a także był upamiętnieniem jakiegoś ważnego wydarzenia, np. pielgrzymki lub chrztu.
