Kafle z budynku „magazynu solnego” olsztyńskiego zamku - Izabela Mirkowska. Koncert kameralny - zespół „Pro Musica Antiqua”. 10 grudnia 2006 r. - zamek olsztyński.
W trakcie prowadzonego jesienią 2004 roku remontu budynku nazywanego potocznie „magazynem solnym”, znajdującym się na międzymurzu południowym olsztyńskiego zamku znaleziono duże skupisko kafli i ceramiki naczyniowej. Według informacji zaczerpniętych z dostępnej literatury pierwotnym przeznaczeniem budynku było umieszczenie w niej załogi zamkowej. Niestety, nie jest znana data jego powstania, a przeprowadzone badania archeologiczne i architektoniczne pomogą zapewne to wyjaśnić. Wiadomo, że pod koniec XVIII wieku przekształcono budynek na skład opału. W 1821 roku od uderzenia pioruna spłonęło pokrycie wieży zamkowej skrzydła południowego. Spłonął również magazyn opału. W rok później został odbudowany przez architekta Schimmelpfenninga z Nidzicy z przeznaczeniem na magazyn solny. Po drugiej wojnie światowej został zaadaptowany na Archiwum Państwowe. W trakcie prowadzonych prac ziemnych wewnątrz budynku dokonano niezwykłych odkryć. Po wybraniu zalegających pod posadzką warstw zasypiskowych do głębokości 100 cm odsłonięto relikty architektury w postaci ceglanych ścianek działowych, posadzek, podstawy pieców i kominków. Ceglane murki dzieliły wnętrze budynku na 6 mniejszych pomieszczeń. Przy trzech z odkrytych ścianek działowych umiejscowione były podstawy czterech pieców z kominkami. Podłogi w czterech pomieszczeniach wyłożone były ceglanymi posadzkami. Zastosowano dwie techniki: jedna w jodełkę, druga naprzemiennie. Użyta do budowy cegła wykonana została w formach. Jest to tzw. palcówka o wymiarach: 30 x 14 x 7 cm. Czwarte pomieszczenie wyłożone było brukiem z polnych, drobnych kamieni. Podobnie w przypadku pierwszego natrafiono tylko na fragmenty bruku. W narożniku południowo–zachodnim znajdowały się półokrągłe ceglane stopnie schodów. Ściany murów opierały się na późnośredniowiecznym murze obronnym. W ścianach budynku odkryto liczne otwory okienne i wejściowe. Pozyskany luźny materiał zabytkowy stanowiła ceramika naczyniowa i kafle piecowe, które wskazują na jego nowożytne pochodzenie i zamykają się w przedziale czasowym od końca XVI po XIX wiek, poza kilkunastoma fragmentami późnośredniowiecznymi. Największy jednak zbiór stanowi 250 kafli i ich fragmentów, w tym datowanych na XVII wiek. Wykonano je z gliny żelazistej i wypalono w atmosferze utleniającej. Wszystkie formowane były w matrycach. Płytki większości kafli pokryto szkliwem ołowiowym barwy zielonej. Wszystkie kafle pochodziły z rozbiórki pieców, o czym świadczy ich okopcenie oraz ślady wylepki w komorach. Zdobione były ornamentem reliefowym o motywach roślinnych i roślinno–zoomorficznych. Jednymi z najciekawszych są kafle licowe z przedstawieniem jelenia z unoszącym się nad nim ptakiem w otoczeniu kwiatów
