Otwarcie wystawy Helena i Juliusz Krajewscy. Malarstwo (kurator: Grażyna Prusińska, kierownik Działu Sztukiu Współczesnej, oprawa plastyczna: Krystyna Wojtaszek-Markunas). Zamek w Olsztynie.
Kiedy w 1986 r. Ministerstwo Kultury i Sztuki przekazywało naszemu Muzeum obrazy Heleny i Juliusza Krajewskich, postawiło warunek, że muszą znaleźć się na stałej ekspozycji w zamku w Lidzbarku Warmińskim.
Muzeum Warmii i Mazur było wówczas jednym z niewielu w Polsce, które mogły się poszczycić czynną Galerią Malarstwa Polskiego XX wieku, właśnie w lidzbarskim zamku. Ekspozycja Heleny i Juliusza Krajewskich miała ją dopełnić. Została otwarta w lipcu 1987 roku i była czynna do połowy 1992.
Później obrazy Krajewskich na wiele lat spoczęły w magazynie i teraz prezentujemy je po raz pierwszy w Olsztynie. Oczywiście po dużej selekcji, która z prawie 200 pozwoliła wybrać tych 60 najlepszych płócien.
Biografia artystów jest niezwykle podobna. Helenę (1919-1998) i Juliusza (1905-1992) połączyły studia w warszawskiej ASP. Przedtem Helena uczyła się w Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunku w Krakowie, Juliusz natomiast ukończył prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.
Spotkali się w 1929 roku. Oboje uczęszczali do pracowni malarstwa profesora Mieczysława Kotarbińskiego. Helena dodatkowo studiowała grafikę u Władysława Skoczylasa i Leona Wyczółkowskiego. Ukończyła też studium pedagogiczne.
Oboje zajmowali się malarstwem sztalugowym, grafiką, rysunkiem, ilustracją książkową i projektowaniem plakatów.
Juliusz zamieszczał rysunki satyryczne i karykatury polityczne w lewicujących czasopismach.
Oboje należeli do Związku Młodzieży Socjalistycznej „Życie”.
W 1935 związali się z artystycznym ugrupowaniem „Czapka frygijska”, które powstało z inicjatywy Komunistycznej Partii Polskiej i jego celem było tworzenie sztuki realistycznej podejmującej ważne społecznie tematy.
Po II wojnie Juliusz był głównym ideologiem sztuki realizmu socjalistycznego.
Odnosząc się do tego po latach twierdził, iż socrealizm w jego i żony twórczości nie był kwestią mody ani przypadku czy też produkowaniem sztuki na zamówienie. Wynikał z ich głębokiego ideologicznego i artystycznego przekonania.
Realizm to nurt, któremu byli wierni przez całą swoja twórczość.
„Ten sposób formalnego języka pozwalał przedstawić obraz współczesności, obraz tego świata przeklętego i wspaniałego zarazem, obraz polski z chłopskich zagonów i górniczych hałd. Byliśmy zawsze po stronie polski głodującej i pracującej”.
Kiedy w 1986 r. Ministerstwo Kultury i Sztuki przekazywało naszemu Muzeum obrazy Heleny i Juliusza Krajewskich, postawiło warunek, że muszą znaleźć się na stałej ekspozycji w zamku w Lidzbarku Warmińskim.
Muzeum Warmii i Mazur było wówczas jednym z niewielu w Polsce, które mogły się poszczycić czynną Galerią Malarstwa Polskiego XX wieku, właśnie w lidzbarskim zamku. Ekspozycja Heleny i Juliusza Krajewskich miała ją dopełnić. Została otwarta w lipcu 1987 roku i była czynna do połowy 1992.
Później obrazy Krajewskich na wiele lat spoczęły w magazynie i teraz prezentujemy je po raz pierwszy w Olsztynie. Oczywiście po dużej selekcji, która z prawie 200 pozwoliła wybrać tych 60 najlepszych płócien.
Biografia artystów jest niezwykle podobna. Helenę (1919-1998) i Juliusza (1905-1992) połączyły studia w warszawskiej ASP. Przedtem Helena uczyła się w Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunku w Krakowie, Juliusz natomiast ukończył prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.
Spotkali się w 1929 roku. Oboje uczęszczali do pracowni malarstwa profesora Mieczysława Kotarbińskiego. Helena dodatkowo studiowała grafikę u Władysława Skoczylasa i Leona Wyczółkowskiego. Ukończyła też studium pedagogiczne.
Oboje zajmowali się malarstwem sztalugowym, grafiką, rysunkiem, ilustracją książkową i projektowaniem plakatów.
Juliusz zamieszczał rysunki satyryczne i karykatury polityczne w lewicujących czasopismach.
Oboje należeli do Związku Młodzieży Socjalistycznej „Życie”.
W 1935 związali się z artystycznym ugrupowaniem „Czapka frygijska”, które powstało z inicjatywy Komunistycznej Partii Polskiej i jego celem było tworzenie sztuki realistycznej podejmującej ważne społecznie tematy.
Po II wojnie Juliusz był głównym ideologiem sztuki realizmu socjalistycznego.
Odnosząc się do tego po latach twierdził, iż socrealizm w jego i żony twórczości nie był kwestią mody ani przypadku czy też produkowaniem sztuki na zamówienie. Wynikał z ich głębokiego ideologicznego i artystycznego przekonania.
Realizm to nurt, któremu byli wierni przez całą swoja twórczość.
„Ten sposób formalnego języka pozwalał przedstawić obraz współczesności, obraz tego świata przeklętego i wspaniałego zarazem, obraz polski z chłopskich zagonów i górniczych hałd. Byliśmy zawsze po stronie polski głodującej i pracującej”.
