WYSTARCZY ZAMKNĄĆ OCZY
Muzeum Mazurskie
w Szczytnie
IX PRZEGLĄ TWÓRCZOŚCI PLASTYCZNEJ OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH POWIATU SZCZYCIEŃSKIEGO.
Przegląd jest imprezą cykliczną, skierowaną do wszystkich osób niepełnosprawnych z Powiatu Szczycieńskiego.
Głównym celem imprezy jest integracja „Sprawnych inaczej” z całym środowiskiem, promowanie ich twórczości będącej odzwierciedleniem przeżyć, doświadczeń i stanów duchowych.Przegląd ten umożliwia prezentację możliwości, umiejętności i talentów osób niepełnosprawnych naszego powiatu.
Zorganizowano przy wsparciu:
Starosty Szczycieńskiego Jarosława Matłacha
oraz
Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Szczytnie
MONTMARTRE NAD WILIĄ zbiory wileńskiej Polskiej Galerii Artystycznej „Znad Wilii”
od 16 października 2009 r.- do listopada 2009
Muzeum Mazurskie
w Szczytnie
O GALERII
Polska Galeria Artystyczna „Znad Wilii” 3 maja 2009 roku obchodziła swoje 14-lecie. W ciągu tego okresu galeria uczestniczyła w wielu plenerach, zorganizowała ponad 200 wystaw w Wilnie i za granicą, prezentując dorobek nie tylko wszystkich znaczących artystów polskiego pochodzenia, ale też plastyków innych narodowości oraz czołowych artystów litewskich.
Tu odbywają się wystawy malarzy z Polski, rodaków tworzących w różnych zakątkach świata, wreszcie coraz liczniejszych artystów zagranicznych, którzy wybierają Galerię Polską ze względu na panującą tu atmosferę, aktywność kulturotwórczą i klasę. Według sondaży, prowadzonych przez media litewskie, galeria stale plasuje się na górnych pozycjach wśród najlepszych placówek tego typu na Litwie. Recenzje i informacje o wystawach spotkamy w czołowych czasopismach litewskich. Geografia prezentowanych artystów zatacza coraz szersze kręgi. Pokazywali tu swoje prace m. in. twórcy z Białorusi, Rosji, Szwecji, Niemiec, Francji, Hiszpanii, a nawet z USA, Brazylii czy Australii.
Praca galerii nie zawęża się jedynie do plastyki. Tu wydawany jest kwartalnik „Znad Wilii”, liczący około 200 stron, mają także miejsce promocje książek. Już po raz 16-ty, dzięki staraniom redakcji pisma i galerii odbyły się Międzynarodowe Spotkania Poetyckie „Maj nad Wilią”.
Jednakże priorytetowym zadaniem pozostaje promocja sztuki artystów z Litwy poza jej granicami. Dlatego galeria wiele uwagi poświęca wystawom wyjazdowym. Wielokrotnie pokazywała kolekcję prac współpracujących z nią artystów
w Polsce, a także zorganizowała wystawy w Niemczech, Szwajcarii, Austrii, Hiszpanii, USA. Wystawy, zrealizowane w wyniku owocnej współpracy z podobnymi placówkami, pozwalają zademonstrować szeroki wachlarz możliwości artystów znad Wilii.
Ważne jest, żeby artyści polskiego pochodzenia, jak też ich koledzy innych narodowości zaistnieli w szerszym kontekście litewskim, jako liczące się środowisko i zwrócili na siebie uwagę. A jeszcze ważniejszym jest fakt, iż owa integracja twórców odbywa się w konkretny, naturalny sposób: bo nic tak nie łagodzi obyczajów jak sztuka, nic tak nie zbliża poszczególnych ludzi oraz narodów. Swój dotychczasowy dorobek i dalszą pracę galeria, jako placówka polska w Wilnie (podobnie jak i kwartalnik o tym samym tytule), postrzega w kontekście najlepszych i konkurencyjnych osiągnięć twórczych na Litwie. I to jest klucz do jej działań.
Wanda Mieczkowska - Litwa, prezes PGA
Adres galerii, oraz adres redakcji kwartalnika „Znad Wilii”: Išganytojo 2/4, LT – 01125 Vilnius, tel./fax 03705-2123020,e-mail:galeria_zw@centras.lt,kwartalnik@centras.lt,www.galeriaznadwilii.com
ZADANIE ZREALIZOWANE PRZY WSPARCIU FINANSOWYM:
- SAMORZAD WOJEWÓDZTWA WARMIŃSKO-MAZURSKIEGO
- SENAT RP BIURO POLONIJNE
- POWIAT SZCZYCIENSKI
ORGANIZACJA i WSPÓŁORGANIZACJA:
-WSPÓLNOTA POLSKA
- TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ MUZEUM W SZCZYTNIE
- MUZEUM WARMII I MAZUR
GODZINY NIEPOKOJU
Od 2 X 2009 r. do listopada 2009
Muzeum Mazurskie
w Szczytnie
W 2009 roku minęła kolejna rocznica wybuchu II wojny Światowej. To tragiczne wydarzenie na trwale wywarło swoje piętno w świadomości społeczeństwa polskiego. Uczczeniem tragicznej karty w dziejach ludzkości, jaką była wybuch II wojny światowej będzie wystawa „Godziny niepokoju”.
Na wystawie prezentowane były obrazy polskiej artystki Ewy Konopki na stale od 17 lat mieszkającej we Włoszech. Prace powstały ku czci jej dziadka kapitana Zygmunta Konopki, żołnierza kampanii wrześniowej-dowódcy kompanii zwiadu 13 p.p. Armii ”Modlin”, oficera ZWZ, AK. Działalność kapitana Konopki ukazuje złożoność polskiej rzeczywistości okresu II wojny Światowej i tragizm żołnierzy AK w powojennej Polsce. W jego biografii splatają się losy wielu patriotów, prześladowanych w PRL-u, których jedyną „zbrodnią”, jaką w życiu popełnili była miłość do ojczyzny i umiłowanie wolności. Tym patriotyzmem przesiąknięta została Ewa Konopka, za której edukację odpowiadał jej dziadek.
Wystawę uzupełniły fotogramy z kampanii wrześniowej wykonane przez żołnierzy niemieckich. Ta część wystawy przygotowana została przez Instytut Pamięci Narodowej w Olsztynie.
Część wystawy przygotowana przez Delegaturę Instytutu Pamięci Narodowej-Komisję Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Olsztynie-prezentuje na 15 planszach obrazy Września’39 roku w obiektywie niemieckich fotografów wojennych. Ukazuje następstwa ataku hitlerowskich Niemiec na Polskę, dramat ludności cywilnej, ogrom zniszczeń polskich miast i wsi. Jednocześnie ekspozycja zwraca uwagę na zaciętość polskiej obrony i bohaterstwo żołnierzy, którzy choć wtedy musieli ulec przygniatającej sile i bezwzględności agresora to przecież nie poddali się i walczyli dalej.
Patronat honorowy:
Ministerstwo Obrony Narodowej, Piotr Sosnkowski syn Naczelnego Wodza Polskich Sił
Zbrojnych Gen. Kazimierza Sosnkowskiego, poseł Adam Krzyśków, poseł Janusz Cichoń
O artystce:
Ewa Barbara Konopka autorka obrazów ,urodzona w 1971 roku w Mławie, to była modelka Model Management w Bolonii. Absolwentka Wydziału Upowszechniania Kultury i Sztuki, Wydziału Psychologii, Universita Degli Studi Di Bologna. Stylistka, absolwentka elitarnego Instytutu Mody Burgo w Mediolanie. Autorka awangardowej kolekcja dla Marielli Burani za którą została wyróżniona na tegorocznej edycji Future w Poznaniu. Od kilku lat para się sztuką. Uczennica prof. Angeliny Grandi z Bolońskiej Katedry Sztuk Pięknych, jednej z najbardziej docenianych artystów włoskich II połowy XX wieku. Tendencje i kierunek, w którym podąża w swojej twórczości to pogranicze figuratywizmu nowoczesnego i metafizyki, fascynuje się interpretacjami ruchu w sztuce. Jej prace przesiąknięte są „niesamowitą wrażliwością i potężnymi pokładami uczuć”.
Indie i Indonezja niezwykły obraz chrześcijaństwa
Muzeum w Mrągowie
sierpień-październik 2009
Indonezja
Republika Indonezji zajmuje wyspy, dzielące Ocean Indyjski od Spokojnego. Liczba wysp indonezyjskich nie jest do końca ustalona, jedne źródła podają 13,5 tys. inne aż 18 tys., przy czym tylko 6 tys. jest zamieszkałych. Największe wyspy Indonezji to: Sumatra, Jawa, Celebes Borneo ( dzielona z Malezja) i Gwinea ( dzielona z Papuą Nową Gwineą). Kraj ten leży w równikowej strefie klimatycznej i ma dwie pory roku – suchą i monsunową wilgotną. Indonezyjskie wyspy położone są na styku trzech płyt tektonicznych, dlatego znajduje się tam ok. 150 czynnych wulkanów, z tym najsłynniejszym Krakatau. Wybrzeża szczególnie narażone są na uderzenia tsunami, ostatnie na Sumatrze zabiło ponad 150 tys. ludzi. Mieszkańcy Indonezji przybyli z Azjina żyzne wyspiarskie ziemie prawdopodobnie ok.2000 lat przed Chrystusem. Jednak w XIX wieku odkryto na Jawie szczątki homo erektus, który przypuszczalnie żył tam ok. pół miliona lat temu. Do VII w. Po Ch. Ludność tworzyła mniejsze państewka, a następnie królestwo Srivijaya z Sumatry podporządkowało sobie okoliczne wyspy. W tym czasie z kontynentu zaczęły napływać religie: hinduizm i buddyzm. Wiek XIII uważany jest za złoty wiek Indonezji, panowanie nad licznymi wyspami objęło wtedy hinduskie królestwo Majapahit z Jawy. W tym czasie na dalekowschodnie wyspy zaczęli docierać kupcy arabscy i to głównie dzięki nim w XVI w. Już niemal cała Jawa i Sumatra były zislamizowane. Z Europejczyków pierwsi dotarli na Jawę Portugalczycy w 1512r. , za nimi podążyli Holendrzy i Anglicy, których głównym celem był handel przyprawami. Holendrzy ustanowili w Indonezji początkowo kompanię handlową, a w 1602r. objęli część wysp administracją kolonialną. Holandia straciła kolonie na kilka lat w początkach XIX w. Na rzecz Anglii, a ostatecznie w czasie II wojny światowej na rzecz Japonii. Zaraz po kapitulacji wojennego okupanta Indonezja zaczęła starać się o niepodległość, którą po walkach z Holandią otrzymała 27 października 1949r. Niepodległym państwem przez wiele lat rządził prezydent Suharto. Zrezygnował on z urzędu w 1998r. po kryzysie gospodarczym, który zaowocował dążeniami separatystycznymi Timoru Wschodniego. Ewangelię pierwszy raz usłyszano w Indonezji za sprawą Portugalczyków, jednak gdy wyspy przeszły pod władzę Holandii, misje prowadzili głównie protestanci. Obecnie ponad 500 werbistów w Indonezji pracuje w trzech prowincjach – Ende, Jawa, Ruteng. Ich działalność obejmuje bardzo wiele dziedzin: prowadzą szkoły, parafie, zajmują się formacją duchową, opieką nad ubogimi, a przy tym wszystkim zmagają się z problemami finansowymi, ich budżet wciąż opiera się na subsydiach z Europy.
Ludność Indonezji jest bardzo zróżnicowana pod względem etnicznym, językowym i religijnym. Ogółem występuje ok. 300 grup etnicznych posługujących się ok. 250 odrębnymi językami (razem z dialektami 583). Oficjalnym językiem jest Bahasa Indonesia.
Indonezja jest krajem raczej rolniczym, odgrywającym ważną rolę w gospodarce światowej jako dostawca kauczuku, kakao (w czwórce największych producentów na świecie), pieprzu, chininy. Jest też ogromnym producentem ropy, cyny. Gospodarka rolno-plantacyjna daje około 60% dochodu narodowego. Trudny teren do zagospodarowania daje Indonezji niecałe 15% powierzchni kraju. Głównymi uprawami są ryż, drzewo kauczukowe, herbata, tytoń, różne egzotyczne przyprawy, palma oleista itp. Na wyspach indonezyjskich panują warunki wilgotne, tworzące lasy równikowe. Dlatego też możliwości rozwiniętej uprawy są dosyć ograniczone. Ze względu na wysoki poziom wzrostu gospodarczego, Indonezja zaliczana jest do grupy azjatyckich tygrysów.
Najliczniejsze grupy etniczne to: Jawajczycy (46,4%), Sundajczycy (12,9%), Madurowie (5,6%), Malajowie, Minangkabau, Bugijczycy, Batakowie, Balijczycy, Aczinowie.
Najliczniejsze grupy religijne to: muzułmanie: 86%, protestanci: 8%, katolicy: 3%, hinduiści: 2%, buddyści: 1%
Większość mieszkańców Indonezji jest wyznawcami islamu.
Indie
W granicach indii znajdują się 3 wielkie regiony fizyczno- geograficzne Azjii: półwysep Indyjski, zajęty prawie w całości przez wyżynę Dekan, nizina Hindustańska i najwyższe góry na Ziemi-Himalaje. Poza Himalajami, Indie leżą a strefie klimatu zwrotnikowego odmiany monsunowej. Klimat wilgotny na południowo- zachodnich wybrzeżach Pół. Indyjskiego oraz skrajnie such na Pustyni Thar w zach. Części Niż. Hindustańskiej. W Karakorum i Himalajach klimat podzwrotnikowy górski, chłodny. Rzeki Indii należą do zlewiska oceanu Indyjskiego, największy system rzeczny tworzy Ganges, czczony przez Indusów jako święta rzeka. Miejsce większości naturalnych zbiorowisk roślinnych na obszarze Indii zajęły użytki rolne. Świat zwierzęcy Indii pod względem zoogeograficznym należy do krainy orientalnej i jest szczególnie bogaty. Spośród ssaków najbardziej znane są śłon indyjski, nosorożec indyjski i tapir. Indie są drugim po Chinach najludniejszym krajem świata, w roku 2000 przekroczyła miliard osób. Z Indiami graniczą: Pakistan na północnym zachodzie, Afganistan na bardzo małym odcinku i Chiny, Nepal oraz Bhutan na północy, Birma i Bangladesz na północnym wschodzie, Sri Lanka przez zatokę Mannar i cieśninę Palk na południowym wschodzie. Od południowego zachodu kraj otaczają wody Morza Arabskiego, zaś od południowego wschodu Zatoki Bengalskiej i Morza Andamańskiego. Do Indii należy archipelag Lakkadiwów leżący na Morzu Arabskim 450 km na zachód od wybrzeży kraju, oraz leżące w Zatoce Bengalskiej archipelagi Andamanów i Nikobarów.
Język urzędowy: hindi; język angielski pełni rolę języka pomocniczego, łącznikowego. Ponadto jest 21 języków konstytucyjnych, dopuszczanych jako języki wykładowe i urzędowe w określonych stanach. Podział administracyjny: Indie podzielone są na 28 stanów, 6 terytoriów związkowych i 1 terytorium stołeczne. Później w drugim rzędzie dzielą się na 591 dystryktów. Struktura językowa: 39% Hindusi mówiący którymś z dialektów języka hindi, 8% Telugowie, 8% Bengalczycy, 7% Marathowie, 7% Tamilowie, 5% Gudźaratowie, 4% Kannadowie, 4% Keralczycy (18% stanowią inne grupy językowe).Wyznania: Hinduiści -80,5%, muzułmanie –13,4%, chrześcijanie –2,3%, sikhowie –1,84%, buddyści –0,76%, dźiniści – 0,4%, żydzi, parsowie, bahaici.
Około 1500 p.n.e.napłynęły do Indii plemiona indoeuropejskie Arjów, zajmująć Pendżab i posuwając się w głąb Pół. Indyjskiego. Zjednoczenia licznych państw indyjskich dokonał w IV w p.n.e. Ćandragupta z dynastii Maurjów, zdobył prawie cały subkontynent indyjski. Od VIII w. Rozpoczęły się najazdy muzułmanów, którzy do końca X w. Utworzyli sułtanat z siedzibą w Ghazni. W poł.XVI w. Pojawili się Anglicy, Francuzi, powstały kompania handlowe. W XVIIIw. Anglicy przystąpili do podboju wnętrza Kraju. W 1885r.powstał Indyjski Kongres Narodowy, rozwinął się w ruch narodowowyzwoleńczy. W latach 1930-33 nasilił się ruch na rzecz niepodległości Indii, równocześnie władze kolonialne podsycały rozdźwięki między hindusami i muzułmanami. W 1942r Kongres uchylił rezolucję w sprawie niepodległości Indii, żądając opuszczenia kraju przez Anglików. W 1947r Indie zostały podzielone na dwa niepodległe państwa: Indie i Pakistan. W 1948-49r pomiędzy oboma państwami doszło do wybuchu wojny o Kaszmir i walki trwają do dziś. Od 1950 r. Indie są niepodległą republiką związkową o ustroju demokratycznym, członkiem brytyjskiej Wspólnoty Narodów. Do 1977 wpływ na rząd miał Indyjski Kongres Narodowy. Kryzys gospodarczy i rządowy w latach 1973-1979 spowodował niestabilność państwa. W roku 1980 władza ponownie znalazła się w Kongresie. Od 1980r. sikhowie domagają się powstania niepodległego państwa – Khalistanu. Podział administracyjny
Indie podzielone są na 28 stanów, 6 terytoriów związkowych i 1 terytorium stołeczne. Później w drugim rzędzie dzielą się na 591 dystryktów.
Ojciec Marian Żelazek SVD ( 1918-2006)
„Ojciec trędowatych – zwyczajnie dobry człowiek.”
Ojciec Marian Żelazek żył przez większą część swojego życia na styku światów: kulturowych i religijnych – chrześcijańskiego i hinduistycznego; narodowych – polskiego i indyjskiego: społecznych – nędzarzy i dostatnio żyjących. Ojca Mariana Żelazek SVD określa się wzorem dialogu między religijnego i między kulturowego. Jest on swoistą ikoną współistnienia i współpracy ludzi odmiennie praktykujących swoja wiarę.
„ Nie trudno być dobrym – wystarczy tylko chcieć”
Od posłańca doprzekazu cyfrowego
Dom "Gazety Olsztyńskiej"
do VIIII 2009
Głównym celem wystawy zorganizowanej w związku z jubileuszem 450-lecia Poczty Polskiej jest ukazanie rozwoju formy i techniki przesyłania wiadomości. Zmiany cywilizacyjno-kulturowe doprowadziły do coraz powszechniejszego wykorzystania metod elektronicznych i ograniczyły wysyłkę listów, kart pocztowych i telegramów, posiadających oprócz swojej zwykłej użyteczności duże znaczenie dla dokumentowania przeszłości. Na ekspozycji znajdą się więc zarówno tradycyjne formy korespondencji jak i przykłady wykorzystania najnowszych technik przesyłania informacji na odległość, a także wiele pamiątek związanych z funkcjonowaniem poczty takich jak: stare skrzynki pocztowe, akcesoria z umundurowania listonoszy, wagi do listów, trąbki pocztowe, tłoki pieczętne, telegrafy, dalekopisy itp.
Ziemia - morze- obłoki...
Zofia Samusik-Zarembai Tadeusz Zaremba
do sierpnia 2009
Muzeumim. Johanna GottfriedaHerderaw Morągu
Małżeństwo malarzy od niedawna związanych z naszym regionem, wcześniej mieszkający w Płocku:Zofia Samusik - Zaremba i Tadeusz Zarembaprezentują swoje prace w salach morąskiego pałacu Dohnów.
Oboje są absolwentami Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, ona studiowała malarstwo i grafikę, on historię sztuki i konserwację. Oboje przez wiele lat pracowali w Muzeum Mazowieckim w Płocku. Zofia Zaremba jest autorką wielu aranżacji wystaw muzealnych i plakatów. Oprócz malarstwa uprawia też grafikę użytkową. Tadeusz Zaremba był wieloletnim dyrektorem Muzeum płockiego, wykładowcą historii sztuki tamtejszej Szkoły Wyższej. Oboje mają za sobą wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych, w których biorą udział od połowy lat 60-tych.
Zofia Zaremba jest wieloletnim członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków, Oddział Warszawski oraz Stowarzyszenia Pastelistów Polskich. Jednym z jej ulubionych tematów wykonywanych głównie pastelami jest piękno przyrody, zmieniające się w kolejnych porach roku. Jej prace charakteryzują się subtelnymi barwami i specyficznym dla utrwalonego czasu nastrojem.
Tadeusz Zaremba był współzałożycielem i pierwszym kierownikiem Klubu Związków twórczychAzylw Toruniu. Jest członkiem Stowarzyszenia Marynistów Polskich. Tematem jego obrazów i wyjątkową pasją życiową jest morze. Malarz wyznaje nam: „ Morze weszło we mnie, przeniknęło i zawładnęło całą moja psychiką. Morze nie tylko oczyszcza myśli, ale wzbogaca wrażliwość na kolor, daje różnorodne możliwości w wyborze formy, wypowiedzi jego kształtu, daje wielorakie napięcia, od spokojnej, sennej niemal gładzi do wzburzonego, nieokiełznanego żywiołu. Ta nieogarnięta przestrzeń wypełniona wodą i wiatrem, nigdy nie jest taka sama. Potrafi być spokojna i okazywać rozbrajającą wręcz łagodność, by za chwilę wzburzyć się i uderzyć przygniatającą masą wody i szalonym podmuchem wiatru. Te ciągłe zmiany morza, przechodzenie jednego nastroju w drugi, różnorodność napięć, bardzo pokrywają się z amplitudą mojego życia”.
Sztuka ludowaWarmii i Mazur
Wystawa poświęcona jest XIX-wiecznej sztuce ludowej. Zgromadzone na ekspozycji obiekty zgrupowano według następujących działów: rzeźba, budownictwo, wyposażenie wnętrza, tkactwo, koronki, strój ludowy, garncarstwo i kaflarstwo oraz kowalstwo.Wśród 240 eksponowanych wyrobów sztuki ludowej na szczególną uwagę zasługuje kolekcja rzeźby z XVIII i XIX wieku. Ulubione tematy rzeźbiarzy warmińskich to „Pieta”, Madonna z Dzieciątkiem, Chrystus, św. Jan Nepomucen, św. Florian oraz inne postacie świętych patronów. Na wystawie prezentowana jest również unikalna kolekcja wyszywanych złotą nicią czepców warmińskich, mazurskie dywany wiązane i dwuosnowe, a także kafle malowane i reliefowe.
Dzika przyrodaPuszczyAugustowskiej
Muzeum Przyrody
Od 15 X do 18 XI
Ekspozycję tworzy 30 dużych, barwnych fotogramów autorstwa mgr. inż. Romana Rogozińskiego – leśnika, pracownika Nadleśnictwa Augustów. Wystawa została przygotowana przez Centrum Edukacji Leśnej Nadleśnictwa Augustów im Jana Pawła II. Na fotografiach przedstawiono pejzaż Puszczy Augustowskiej, jednego z największych i najciekawszych kompleksów leśnych Polski.
Ekspozycji towarzyszył okolicznościowy folder bezpłatnie przekazywany zwiedzającym.
PrzyrodaWarmii i Mazur
Ekspozycję tworzy 50 fotogramów barwnych, wraz z planszami tekstową i tytułową.
Autorami zdjęć są znani polscy fotograficy przyrody pochodzący przede wszystkim z terenu Warmii i Mazur: Ryszard Czerwiński, Mieczysław Wieliczko, Ireneusz Dziugieł, Grzegorz i Tomasz Kłosowscy, Jeremiusz Dutkiewicz i Waldemar Bzura.
Fotografie przedstawiają różne aspekty przyrody Warmii i Mazur, zaczynając od krajobrazu, a kończąc na wybranych gatunkach roślin i zwierząt. Stąd wiele zdjęć poświęconych jest tak charakterystycznym elementom krajobrazu, jak jeziora i lasy. Wśród zwierząt dominują ptaki - wyróżniające region w skali kraju i Europy, ale nie brakuje także zdjęć ssaków, ryb i zwierząt bezkręgowych.
Alfons Kułakowski,
Stamtąd i stąd
-malarstwo
od 31 marcado 3 maja 2009 r.
Alfons Kułakowski urodził się 9 maja 1927 roku w Osiczynie koło Berdyczowa.
„W wieku 4 lat, jako Polak, zostałem uznany za przestępcę politycznego. W 1929 roku aresztowano mojego ojca Albina, a w 1930 zarekwirowano nasz rodzinny majątek. Z rodzinnej ziemi wyrzucono matkę Bronisławę ze mną i bratem Mieczysławem. Przeznaczono dla nas najgorsze miejsce na północnej Syberii, gdzie nie było nawet łąki, a tylko ciemna od komarów błotnista tajga. Ale już była nazwa przyszłej wsi – Bakczar. W zimie poznaliśmy straszny mróz, a przez całe lato padały deszcze. Straciliśmy tam 18 lat. Najgorsze było to, że byliśmy tam jedyną polska rodziną. Rozstrzelano braci ojca: Grzegorza, Wacława, Pawła, Józefa i Ambrożego. Zginęli krewni ze strony matki. Ja i brat uciekliśmy z obozu”. W 1945 roku został przyjęty na II rok uczelni malarskiej w Ałma-Acie. Na III roku przerwał studia, by rozpocząć je w Leningradzie. Po czterech latach wrócił jednak na uczelnię w Ałma-Acie, a na podstawie przedstawionych prac został przyjęty na V rok. Jego pierwsza indywidualna wystawa odbyła się w 1953 roku, tuż po zakończeniu studiów, w Związku Artystów Plastyków w Ałma-Acie. Prace artysty prezentowane były na kilkunastu wystawach w Moskwie, Leningradzie, Samarze i innych miastach byłego ZSRR. Ponad 300 prac sprzedano za granicę. W rodzinie Kułakowskich maluje 17 osób; profesjonalnie zajmuje się tym starszy brat, dla innych członków rodziny malarstwo stało się pasją. Pan Alfons Kułakowski mówi o sobie: „1 grudnia 1997 roku przekroczyłem granicę Rosji i zostałem Obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej. Teraz jestem prawdziwym Polakiem”. W jego głosie słychać i radość i ironię...
Muzeum Mazurskie
w Szczytnie
IX PRZEGLĄ TWÓRCZOŚCI PLASTYCZNEJ OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH POWIATU SZCZYCIEŃSKIEGO.
Przegląd jest imprezą cykliczną, skierowaną do wszystkich osób niepełnosprawnych z Powiatu Szczycieńskiego.
Głównym celem imprezy jest integracja „Sprawnych inaczej” z całym środowiskiem, promowanie ich twórczości będącej odzwierciedleniem przeżyć, doświadczeń i stanów duchowych.Przegląd ten umożliwia prezentację możliwości, umiejętności i talentów osób niepełnosprawnych naszego powiatu.
Zorganizowano przy wsparciu:
Starosty Szczycieńskiego Jarosława Matłacha
oraz
Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Szczytnie
MONTMARTRE NAD WILIĄ zbiory wileńskiej Polskiej Galerii Artystycznej „Znad Wilii”
od 16 października 2009 r.- do listopada 2009
Muzeum Mazurskie
w Szczytnie
O GALERII
Polska Galeria Artystyczna „Znad Wilii” 3 maja 2009 roku obchodziła swoje 14-lecie. W ciągu tego okresu galeria uczestniczyła w wielu plenerach, zorganizowała ponad 200 wystaw w Wilnie i za granicą, prezentując dorobek nie tylko wszystkich znaczących artystów polskiego pochodzenia, ale też plastyków innych narodowości oraz czołowych artystów litewskich.
Tu odbywają się wystawy malarzy z Polski, rodaków tworzących w różnych zakątkach świata, wreszcie coraz liczniejszych artystów zagranicznych, którzy wybierają Galerię Polską ze względu na panującą tu atmosferę, aktywność kulturotwórczą i klasę. Według sondaży, prowadzonych przez media litewskie, galeria stale plasuje się na górnych pozycjach wśród najlepszych placówek tego typu na Litwie. Recenzje i informacje o wystawach spotkamy w czołowych czasopismach litewskich. Geografia prezentowanych artystów zatacza coraz szersze kręgi. Pokazywali tu swoje prace m. in. twórcy z Białorusi, Rosji, Szwecji, Niemiec, Francji, Hiszpanii, a nawet z USA, Brazylii czy Australii.
Praca galerii nie zawęża się jedynie do plastyki. Tu wydawany jest kwartalnik „Znad Wilii”, liczący około 200 stron, mają także miejsce promocje książek. Już po raz 16-ty, dzięki staraniom redakcji pisma i galerii odbyły się Międzynarodowe Spotkania Poetyckie „Maj nad Wilią”.
Jednakże priorytetowym zadaniem pozostaje promocja sztuki artystów z Litwy poza jej granicami. Dlatego galeria wiele uwagi poświęca wystawom wyjazdowym. Wielokrotnie pokazywała kolekcję prac współpracujących z nią artystów
w Polsce, a także zorganizowała wystawy w Niemczech, Szwajcarii, Austrii, Hiszpanii, USA. Wystawy, zrealizowane w wyniku owocnej współpracy z podobnymi placówkami, pozwalają zademonstrować szeroki wachlarz możliwości artystów znad Wilii.
Ważne jest, żeby artyści polskiego pochodzenia, jak też ich koledzy innych narodowości zaistnieli w szerszym kontekście litewskim, jako liczące się środowisko i zwrócili na siebie uwagę. A jeszcze ważniejszym jest fakt, iż owa integracja twórców odbywa się w konkretny, naturalny sposób: bo nic tak nie łagodzi obyczajów jak sztuka, nic tak nie zbliża poszczególnych ludzi oraz narodów. Swój dotychczasowy dorobek i dalszą pracę galeria, jako placówka polska w Wilnie (podobnie jak i kwartalnik o tym samym tytule), postrzega w kontekście najlepszych i konkurencyjnych osiągnięć twórczych na Litwie. I to jest klucz do jej działań.
Wanda Mieczkowska - Litwa, prezes PGA
Adres galerii, oraz adres redakcji kwartalnika „Znad Wilii”: Išganytojo 2/4, LT – 01125 Vilnius, tel./fax 03705-2123020,e-mail:galeria_zw@centras.lt,kwartalnik@centras.lt,www.galeriaznadwilii.com
ZADANIE ZREALIZOWANE PRZY WSPARCIU FINANSOWYM:
- SAMORZAD WOJEWÓDZTWA WARMIŃSKO-MAZURSKIEGO
- SENAT RP BIURO POLONIJNE
- POWIAT SZCZYCIENSKI
ORGANIZACJA i WSPÓŁORGANIZACJA:
-WSPÓLNOTA POLSKA
- TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ MUZEUM W SZCZYTNIE
- MUZEUM WARMII I MAZUR
GODZINY NIEPOKOJU
Od 2 X 2009 r. do listopada 2009
Muzeum Mazurskie
w Szczytnie
W 2009 roku minęła kolejna rocznica wybuchu II wojny Światowej. To tragiczne wydarzenie na trwale wywarło swoje piętno w świadomości społeczeństwa polskiego. Uczczeniem tragicznej karty w dziejach ludzkości, jaką była wybuch II wojny światowej będzie wystawa „Godziny niepokoju”.
Na wystawie prezentowane były obrazy polskiej artystki Ewy Konopki na stale od 17 lat mieszkającej we Włoszech. Prace powstały ku czci jej dziadka kapitana Zygmunta Konopki, żołnierza kampanii wrześniowej-dowódcy kompanii zwiadu 13 p.p. Armii ”Modlin”, oficera ZWZ, AK. Działalność kapitana Konopki ukazuje złożoność polskiej rzeczywistości okresu II wojny Światowej i tragizm żołnierzy AK w powojennej Polsce. W jego biografii splatają się losy wielu patriotów, prześladowanych w PRL-u, których jedyną „zbrodnią”, jaką w życiu popełnili była miłość do ojczyzny i umiłowanie wolności. Tym patriotyzmem przesiąknięta została Ewa Konopka, za której edukację odpowiadał jej dziadek.
Wystawę uzupełniły fotogramy z kampanii wrześniowej wykonane przez żołnierzy niemieckich. Ta część wystawy przygotowana została przez Instytut Pamięci Narodowej w Olsztynie.
Część wystawy przygotowana przez Delegaturę Instytutu Pamięci Narodowej-Komisję Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Olsztynie-prezentuje na 15 planszach obrazy Września’39 roku w obiektywie niemieckich fotografów wojennych. Ukazuje następstwa ataku hitlerowskich Niemiec na Polskę, dramat ludności cywilnej, ogrom zniszczeń polskich miast i wsi. Jednocześnie ekspozycja zwraca uwagę na zaciętość polskiej obrony i bohaterstwo żołnierzy, którzy choć wtedy musieli ulec przygniatającej sile i bezwzględności agresora to przecież nie poddali się i walczyli dalej.
Patronat honorowy:
Ministerstwo Obrony Narodowej, Piotr Sosnkowski syn Naczelnego Wodza Polskich Sił
Zbrojnych Gen. Kazimierza Sosnkowskiego, poseł Adam Krzyśków, poseł Janusz Cichoń
O artystce:
Ewa Barbara Konopka autorka obrazów ,urodzona w 1971 roku w Mławie, to była modelka Model Management w Bolonii. Absolwentka Wydziału Upowszechniania Kultury i Sztuki, Wydziału Psychologii, Universita Degli Studi Di Bologna. Stylistka, absolwentka elitarnego Instytutu Mody Burgo w Mediolanie. Autorka awangardowej kolekcja dla Marielli Burani za którą została wyróżniona na tegorocznej edycji Future w Poznaniu. Od kilku lat para się sztuką. Uczennica prof. Angeliny Grandi z Bolońskiej Katedry Sztuk Pięknych, jednej z najbardziej docenianych artystów włoskich II połowy XX wieku. Tendencje i kierunek, w którym podąża w swojej twórczości to pogranicze figuratywizmu nowoczesnego i metafizyki, fascynuje się interpretacjami ruchu w sztuce. Jej prace przesiąknięte są „niesamowitą wrażliwością i potężnymi pokładami uczuć”.
Indie i Indonezja niezwykły obraz chrześcijaństwa
Muzeum w Mrągowie
sierpień-październik 2009
Indonezja
Republika Indonezji zajmuje wyspy, dzielące Ocean Indyjski od Spokojnego. Liczba wysp indonezyjskich nie jest do końca ustalona, jedne źródła podają 13,5 tys. inne aż 18 tys., przy czym tylko 6 tys. jest zamieszkałych. Największe wyspy Indonezji to: Sumatra, Jawa, Celebes Borneo ( dzielona z Malezja) i Gwinea ( dzielona z Papuą Nową Gwineą). Kraj ten leży w równikowej strefie klimatycznej i ma dwie pory roku – suchą i monsunową wilgotną. Indonezyjskie wyspy położone są na styku trzech płyt tektonicznych, dlatego znajduje się tam ok. 150 czynnych wulkanów, z tym najsłynniejszym Krakatau. Wybrzeża szczególnie narażone są na uderzenia tsunami, ostatnie na Sumatrze zabiło ponad 150 tys. ludzi. Mieszkańcy Indonezji przybyli z Azjina żyzne wyspiarskie ziemie prawdopodobnie ok.2000 lat przed Chrystusem. Jednak w XIX wieku odkryto na Jawie szczątki homo erektus, który przypuszczalnie żył tam ok. pół miliona lat temu. Do VII w. Po Ch. Ludność tworzyła mniejsze państewka, a następnie królestwo Srivijaya z Sumatry podporządkowało sobie okoliczne wyspy. W tym czasie z kontynentu zaczęły napływać religie: hinduizm i buddyzm. Wiek XIII uważany jest za złoty wiek Indonezji, panowanie nad licznymi wyspami objęło wtedy hinduskie królestwo Majapahit z Jawy. W tym czasie na dalekowschodnie wyspy zaczęli docierać kupcy arabscy i to głównie dzięki nim w XVI w. Już niemal cała Jawa i Sumatra były zislamizowane. Z Europejczyków pierwsi dotarli na Jawę Portugalczycy w 1512r. , za nimi podążyli Holendrzy i Anglicy, których głównym celem był handel przyprawami. Holendrzy ustanowili w Indonezji początkowo kompanię handlową, a w 1602r. objęli część wysp administracją kolonialną. Holandia straciła kolonie na kilka lat w początkach XIX w. Na rzecz Anglii, a ostatecznie w czasie II wojny światowej na rzecz Japonii. Zaraz po kapitulacji wojennego okupanta Indonezja zaczęła starać się o niepodległość, którą po walkach z Holandią otrzymała 27 października 1949r. Niepodległym państwem przez wiele lat rządził prezydent Suharto. Zrezygnował on z urzędu w 1998r. po kryzysie gospodarczym, który zaowocował dążeniami separatystycznymi Timoru Wschodniego. Ewangelię pierwszy raz usłyszano w Indonezji za sprawą Portugalczyków, jednak gdy wyspy przeszły pod władzę Holandii, misje prowadzili głównie protestanci. Obecnie ponad 500 werbistów w Indonezji pracuje w trzech prowincjach – Ende, Jawa, Ruteng. Ich działalność obejmuje bardzo wiele dziedzin: prowadzą szkoły, parafie, zajmują się formacją duchową, opieką nad ubogimi, a przy tym wszystkim zmagają się z problemami finansowymi, ich budżet wciąż opiera się na subsydiach z Europy.
Ludność Indonezji jest bardzo zróżnicowana pod względem etnicznym, językowym i religijnym. Ogółem występuje ok. 300 grup etnicznych posługujących się ok. 250 odrębnymi językami (razem z dialektami 583). Oficjalnym językiem jest Bahasa Indonesia.
Indonezja jest krajem raczej rolniczym, odgrywającym ważną rolę w gospodarce światowej jako dostawca kauczuku, kakao (w czwórce największych producentów na świecie), pieprzu, chininy. Jest też ogromnym producentem ropy, cyny. Gospodarka rolno-plantacyjna daje około 60% dochodu narodowego. Trudny teren do zagospodarowania daje Indonezji niecałe 15% powierzchni kraju. Głównymi uprawami są ryż, drzewo kauczukowe, herbata, tytoń, różne egzotyczne przyprawy, palma oleista itp. Na wyspach indonezyjskich panują warunki wilgotne, tworzące lasy równikowe. Dlatego też możliwości rozwiniętej uprawy są dosyć ograniczone. Ze względu na wysoki poziom wzrostu gospodarczego, Indonezja zaliczana jest do grupy azjatyckich tygrysów.
Najliczniejsze grupy etniczne to: Jawajczycy (46,4%), Sundajczycy (12,9%), Madurowie (5,6%), Malajowie, Minangkabau, Bugijczycy, Batakowie, Balijczycy, Aczinowie.
Najliczniejsze grupy religijne to: muzułmanie: 86%, protestanci: 8%, katolicy: 3%, hinduiści: 2%, buddyści: 1%
Większość mieszkańców Indonezji jest wyznawcami islamu.
Indie
W granicach indii znajdują się 3 wielkie regiony fizyczno- geograficzne Azjii: półwysep Indyjski, zajęty prawie w całości przez wyżynę Dekan, nizina Hindustańska i najwyższe góry na Ziemi-Himalaje. Poza Himalajami, Indie leżą a strefie klimatu zwrotnikowego odmiany monsunowej. Klimat wilgotny na południowo- zachodnich wybrzeżach Pół. Indyjskiego oraz skrajnie such na Pustyni Thar w zach. Części Niż. Hindustańskiej. W Karakorum i Himalajach klimat podzwrotnikowy górski, chłodny. Rzeki Indii należą do zlewiska oceanu Indyjskiego, największy system rzeczny tworzy Ganges, czczony przez Indusów jako święta rzeka. Miejsce większości naturalnych zbiorowisk roślinnych na obszarze Indii zajęły użytki rolne. Świat zwierzęcy Indii pod względem zoogeograficznym należy do krainy orientalnej i jest szczególnie bogaty. Spośród ssaków najbardziej znane są śłon indyjski, nosorożec indyjski i tapir. Indie są drugim po Chinach najludniejszym krajem świata, w roku 2000 przekroczyła miliard osób. Z Indiami graniczą: Pakistan na północnym zachodzie, Afganistan na bardzo małym odcinku i Chiny, Nepal oraz Bhutan na północy, Birma i Bangladesz na północnym wschodzie, Sri Lanka przez zatokę Mannar i cieśninę Palk na południowym wschodzie. Od południowego zachodu kraj otaczają wody Morza Arabskiego, zaś od południowego wschodu Zatoki Bengalskiej i Morza Andamańskiego. Do Indii należy archipelag Lakkadiwów leżący na Morzu Arabskim 450 km na zachód od wybrzeży kraju, oraz leżące w Zatoce Bengalskiej archipelagi Andamanów i Nikobarów.
Język urzędowy: hindi; język angielski pełni rolę języka pomocniczego, łącznikowego. Ponadto jest 21 języków konstytucyjnych, dopuszczanych jako języki wykładowe i urzędowe w określonych stanach. Podział administracyjny: Indie podzielone są na 28 stanów, 6 terytoriów związkowych i 1 terytorium stołeczne. Później w drugim rzędzie dzielą się na 591 dystryktów. Struktura językowa: 39% Hindusi mówiący którymś z dialektów języka hindi, 8% Telugowie, 8% Bengalczycy, 7% Marathowie, 7% Tamilowie, 5% Gudźaratowie, 4% Kannadowie, 4% Keralczycy (18% stanowią inne grupy językowe).Wyznania: Hinduiści -80,5%, muzułmanie –13,4%, chrześcijanie –2,3%, sikhowie –1,84%, buddyści –0,76%, dźiniści – 0,4%, żydzi, parsowie, bahaici.
Około 1500 p.n.e.napłynęły do Indii plemiona indoeuropejskie Arjów, zajmująć Pendżab i posuwając się w głąb Pół. Indyjskiego. Zjednoczenia licznych państw indyjskich dokonał w IV w p.n.e. Ćandragupta z dynastii Maurjów, zdobył prawie cały subkontynent indyjski. Od VIII w. Rozpoczęły się najazdy muzułmanów, którzy do końca X w. Utworzyli sułtanat z siedzibą w Ghazni. W poł.XVI w. Pojawili się Anglicy, Francuzi, powstały kompania handlowe. W XVIIIw. Anglicy przystąpili do podboju wnętrza Kraju. W 1885r.powstał Indyjski Kongres Narodowy, rozwinął się w ruch narodowowyzwoleńczy. W latach 1930-33 nasilił się ruch na rzecz niepodległości Indii, równocześnie władze kolonialne podsycały rozdźwięki między hindusami i muzułmanami. W 1942r Kongres uchylił rezolucję w sprawie niepodległości Indii, żądając opuszczenia kraju przez Anglików. W 1947r Indie zostały podzielone na dwa niepodległe państwa: Indie i Pakistan. W 1948-49r pomiędzy oboma państwami doszło do wybuchu wojny o Kaszmir i walki trwają do dziś. Od 1950 r. Indie są niepodległą republiką związkową o ustroju demokratycznym, członkiem brytyjskiej Wspólnoty Narodów. Do 1977 wpływ na rząd miał Indyjski Kongres Narodowy. Kryzys gospodarczy i rządowy w latach 1973-1979 spowodował niestabilność państwa. W roku 1980 władza ponownie znalazła się w Kongresie. Od 1980r. sikhowie domagają się powstania niepodległego państwa – Khalistanu. Podział administracyjny
Indie podzielone są na 28 stanów, 6 terytoriów związkowych i 1 terytorium stołeczne. Później w drugim rzędzie dzielą się na 591 dystryktów.
Ojciec Marian Żelazek SVD ( 1918-2006)
„Ojciec trędowatych – zwyczajnie dobry człowiek.”
Ojciec Marian Żelazek żył przez większą część swojego życia na styku światów: kulturowych i religijnych – chrześcijańskiego i hinduistycznego; narodowych – polskiego i indyjskiego: społecznych – nędzarzy i dostatnio żyjących. Ojca Mariana Żelazek SVD określa się wzorem dialogu między religijnego i między kulturowego. Jest on swoistą ikoną współistnienia i współpracy ludzi odmiennie praktykujących swoja wiarę.
„ Nie trudno być dobrym – wystarczy tylko chcieć”
Od posłańca doprzekazu cyfrowego
Dom "Gazety Olsztyńskiej"
do VIIII 2009
Głównym celem wystawy zorganizowanej w związku z jubileuszem 450-lecia Poczty Polskiej jest ukazanie rozwoju formy i techniki przesyłania wiadomości. Zmiany cywilizacyjno-kulturowe doprowadziły do coraz powszechniejszego wykorzystania metod elektronicznych i ograniczyły wysyłkę listów, kart pocztowych i telegramów, posiadających oprócz swojej zwykłej użyteczności duże znaczenie dla dokumentowania przeszłości. Na ekspozycji znajdą się więc zarówno tradycyjne formy korespondencji jak i przykłady wykorzystania najnowszych technik przesyłania informacji na odległość, a także wiele pamiątek związanych z funkcjonowaniem poczty takich jak: stare skrzynki pocztowe, akcesoria z umundurowania listonoszy, wagi do listów, trąbki pocztowe, tłoki pieczętne, telegrafy, dalekopisy itp.
Ziemia - morze- obłoki...
Zofia Samusik-Zarembai Tadeusz Zaremba
do sierpnia 2009
Muzeumim. Johanna GottfriedaHerderaw Morągu
Małżeństwo malarzy od niedawna związanych z naszym regionem, wcześniej mieszkający w Płocku:Zofia Samusik - Zaremba i Tadeusz Zarembaprezentują swoje prace w salach morąskiego pałacu Dohnów.
Oboje są absolwentami Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, ona studiowała malarstwo i grafikę, on historię sztuki i konserwację. Oboje przez wiele lat pracowali w Muzeum Mazowieckim w Płocku. Zofia Zaremba jest autorką wielu aranżacji wystaw muzealnych i plakatów. Oprócz malarstwa uprawia też grafikę użytkową. Tadeusz Zaremba był wieloletnim dyrektorem Muzeum płockiego, wykładowcą historii sztuki tamtejszej Szkoły Wyższej. Oboje mają za sobą wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych, w których biorą udział od połowy lat 60-tych.
Zofia Zaremba jest wieloletnim członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków, Oddział Warszawski oraz Stowarzyszenia Pastelistów Polskich. Jednym z jej ulubionych tematów wykonywanych głównie pastelami jest piękno przyrody, zmieniające się w kolejnych porach roku. Jej prace charakteryzują się subtelnymi barwami i specyficznym dla utrwalonego czasu nastrojem.
Tadeusz Zaremba był współzałożycielem i pierwszym kierownikiem Klubu Związków twórczychAzylw Toruniu. Jest członkiem Stowarzyszenia Marynistów Polskich. Tematem jego obrazów i wyjątkową pasją życiową jest morze. Malarz wyznaje nam: „ Morze weszło we mnie, przeniknęło i zawładnęło całą moja psychiką. Morze nie tylko oczyszcza myśli, ale wzbogaca wrażliwość na kolor, daje różnorodne możliwości w wyborze formy, wypowiedzi jego kształtu, daje wielorakie napięcia, od spokojnej, sennej niemal gładzi do wzburzonego, nieokiełznanego żywiołu. Ta nieogarnięta przestrzeń wypełniona wodą i wiatrem, nigdy nie jest taka sama. Potrafi być spokojna i okazywać rozbrajającą wręcz łagodność, by za chwilę wzburzyć się i uderzyć przygniatającą masą wody i szalonym podmuchem wiatru. Te ciągłe zmiany morza, przechodzenie jednego nastroju w drugi, różnorodność napięć, bardzo pokrywają się z amplitudą mojego życia”.
Sztuka ludowaWarmii i Mazur
Wystawa poświęcona jest XIX-wiecznej sztuce ludowej. Zgromadzone na ekspozycji obiekty zgrupowano według następujących działów: rzeźba, budownictwo, wyposażenie wnętrza, tkactwo, koronki, strój ludowy, garncarstwo i kaflarstwo oraz kowalstwo.Wśród 240 eksponowanych wyrobów sztuki ludowej na szczególną uwagę zasługuje kolekcja rzeźby z XVIII i XIX wieku. Ulubione tematy rzeźbiarzy warmińskich to „Pieta”, Madonna z Dzieciątkiem, Chrystus, św. Jan Nepomucen, św. Florian oraz inne postacie świętych patronów. Na wystawie prezentowana jest również unikalna kolekcja wyszywanych złotą nicią czepców warmińskich, mazurskie dywany wiązane i dwuosnowe, a także kafle malowane i reliefowe.
Dzika przyrodaPuszczyAugustowskiej
Muzeum Przyrody
Od 15 X do 18 XI
Ekspozycję tworzy 30 dużych, barwnych fotogramów autorstwa mgr. inż. Romana Rogozińskiego – leśnika, pracownika Nadleśnictwa Augustów. Wystawa została przygotowana przez Centrum Edukacji Leśnej Nadleśnictwa Augustów im Jana Pawła II. Na fotografiach przedstawiono pejzaż Puszczy Augustowskiej, jednego z największych i najciekawszych kompleksów leśnych Polski.
Ekspozycji towarzyszył okolicznościowy folder bezpłatnie przekazywany zwiedzającym.
PrzyrodaWarmii i Mazur
Ekspozycję tworzy 50 fotogramów barwnych, wraz z planszami tekstową i tytułową.
Autorami zdjęć są znani polscy fotograficy przyrody pochodzący przede wszystkim z terenu Warmii i Mazur: Ryszard Czerwiński, Mieczysław Wieliczko, Ireneusz Dziugieł, Grzegorz i Tomasz Kłosowscy, Jeremiusz Dutkiewicz i Waldemar Bzura.
Fotografie przedstawiają różne aspekty przyrody Warmii i Mazur, zaczynając od krajobrazu, a kończąc na wybranych gatunkach roślin i zwierząt. Stąd wiele zdjęć poświęconych jest tak charakterystycznym elementom krajobrazu, jak jeziora i lasy. Wśród zwierząt dominują ptaki - wyróżniające region w skali kraju i Europy, ale nie brakuje także zdjęć ssaków, ryb i zwierząt bezkręgowych.
Alfons Kułakowski,
Stamtąd i stąd
-malarstwo
od 31 marcado 3 maja 2009 r.
Alfons Kułakowski urodził się 9 maja 1927 roku w Osiczynie koło Berdyczowa.
„W wieku 4 lat, jako Polak, zostałem uznany za przestępcę politycznego. W 1929 roku aresztowano mojego ojca Albina, a w 1930 zarekwirowano nasz rodzinny majątek. Z rodzinnej ziemi wyrzucono matkę Bronisławę ze mną i bratem Mieczysławem. Przeznaczono dla nas najgorsze miejsce na północnej Syberii, gdzie nie było nawet łąki, a tylko ciemna od komarów błotnista tajga. Ale już była nazwa przyszłej wsi – Bakczar. W zimie poznaliśmy straszny mróz, a przez całe lato padały deszcze. Straciliśmy tam 18 lat. Najgorsze było to, że byliśmy tam jedyną polska rodziną. Rozstrzelano braci ojca: Grzegorza, Wacława, Pawła, Józefa i Ambrożego. Zginęli krewni ze strony matki. Ja i brat uciekliśmy z obozu”. W 1945 roku został przyjęty na II rok uczelni malarskiej w Ałma-Acie. Na III roku przerwał studia, by rozpocząć je w Leningradzie. Po czterech latach wrócił jednak na uczelnię w Ałma-Acie, a na podstawie przedstawionych prac został przyjęty na V rok. Jego pierwsza indywidualna wystawa odbyła się w 1953 roku, tuż po zakończeniu studiów, w Związku Artystów Plastyków w Ałma-Acie. Prace artysty prezentowane były na kilkunastu wystawach w Moskwie, Leningradzie, Samarze i innych miastach byłego ZSRR. Ponad 300 prac sprzedano za granicę. W rodzinie Kułakowskich maluje 17 osób; profesjonalnie zajmuje się tym starszy brat, dla innych członków rodziny malarstwo stało się pasją. Pan Alfons Kułakowski mówi o sobie: „1 grudnia 1997 roku przekroczyłem granicę Rosji i zostałem Obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej. Teraz jestem prawdziwym Polakiem”. W jego głosie słychać i radość i ironię...
