Pejzaż za horyzontem
komisarz wystawy
Grażyna Prusińska
miejsce wystawy:
Zamek olsztyńsk
- II kondygnacja
-do maja 2008
Na zaproszenie Rady Generalnej departamentu Cotes d`Armor w maju tego roku w galerii St. Brieuc, stolicy regionu, pokazana została wystawa „Pejzaż za horyzontem.”
Wystawa jest prezentacją ok. 60 prac 20 artystów, a więc niewielkiej tylko części dorobku olsztyńskiego środowiska plastycznego. W zbiorze tym wyraźnie zaznaczają się wpływy uczelni artystycznych Torunia i Gdańska, a także Warszawy i Poznania. Mocną pozycję w tym gronie zdobywają absolwenci kierunku artystycznego olsztyńskiego Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, wybitną rolę odgrywa jego kadra dydaktyczna.
Wśród pokazywanych prac z dziedziny malarstwa sztalugowego, a także na jedwabiu oraz batików, rysunków, grafiki warsztatowej i komputerowej, rzeźb i realizacji video wyraźnie dominują dzieła malarstwa i grafiki. Autorami tych dzieł są w większości laureaci nagród i wyróżnień Olsztyńskiego Biennale Plastyki, a także prestiżowych konkursów ogólnopolskich, w tym zdobywcy Grand Prix OBP – m. in.: Violetta Kulikowska-Parkasiewicz i jej perfekcyjne rysunki z cyklu „Nadzieja”, Mirosława Smerek-Bielecka, oraz Wiesław Bieńkuński z metaforycznym zestawem portretów, których tytułem nazwana została wystawa.Pojemność i wieloznaczność określenia „Pejzaż za hotyzontem” pozwala na swobodę interpretacji i dowolność skojarzeń. Horyzont należy rozumieć tu jako umowną granicę pomiędzy przestrzenią widoczną dla oka a ta domyślna i przeczuwaną. Pejzaż za horyzontem to często pejzaż wyobraźni, gra znakiem utworzonym z dowolnego fragmentu rzeczywistości. To czasem miejsce znane i oswojone a czasem przywołane z zupełnie obcych bytów.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Kolekcja cyny
komisarz wystawy
Małgorzata Okulicz
miejsce wystawy:
Zamek olsztyńsk
-sale gotyckie
-marzec 2008
Rzemiosło zajmujące się wyrobem i obróbką cyny określa się konwisarstwem. Podstawową techniką konwisarstwa było odlewnictwo. Cyna czysta jest krucha i stwarza trudności w odlewaniu, dlatego stosowano jej stopy z innymi metalami – ołowiem, cynkiem, miedzią, antymonem – dzięki czemu łatwiejsza była w odlewaniu, twardsza i mniej krucha, a jednocześnie dodatki innych metali w stopie zmieniały także jej wygląd zewnętrzny. Najczęstszym i najtańszym dodatkiem był ołów, którego zbyt duża ilość w stopie stanowiła zagrożenie dla zdrowia użytkowników naczyń cynowych, dlatego też już w średniowieczu organizacje cechowe ustaliły obowiązujące próby cyny – maksymalną zawartość ołowiu w stopie. Pierwsze znaki identyfikacyjne na cynie pojawiły się w XIV wieku: znaki jakości cyny, punce miejskie i mistrzów. Do odlewania naczyń cynowych używane były kosztowne formy mosiężne, służące czasami kilku pokoleniom konwisarzy. Wyroby cynowe bardzo często naśladowały formy i dekorację przedmiotów wykonywanych ze szlachetniejszych materiałów – głównie ze srebra. Nasilenie tej tendencji miało szczególne miejsce pod koniec XVII i w XVIII wieku. Naczynia cynowe w większości domostw panowały do początku XIX stulecia. Stopniowo były wypierane przez fajans, kamionkę, a w zamożniejszych domach przez porcelanę. W połowie XIX wieku rozwinęła się produkcja seryjna tańszych naczyń z innych materiałów, która spowodowała upadek tradycyjnego cechowego konwisarstwa. Miejsce małych zakładów zaczęły zajmować przemysłowe wytwórnie cyny. Wyroby cynowe zatraciły całkowicie swój indywidualny charakter, głównie kopiowano i naśladowano dawne przedmioty, używając metod produkcji przemysłowej. Cyna i jej nowe stopy (Queens metal, Britannia metal, Orivit, Kayserzinn, Norica-Zinn) odzyskały swoje znaczenie dopiero w okresie secesji i nie tylko w produkcji naczyń codziennego użytku, lecz także przy wyrobie przedmiotów czysto dekoracyjnych. Dzięki właściwościom fizycznym stopów cyny projektanci mogli znakomicie oddać tak charakterystyczną dla tego okresu płynność linii, ich wzajemne przenikanie, formy zaczerpnięte ze świata organicznego połączone z motywami abstrakcyjnymi. Masowa produkcja wpływała na taniość i powszechność tych wyrobów, a wysoki poziom produkcji przemysłowej wpływał korzystnie na ich jakość. Kolekcja wyrobów cynowych w zbiorach Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie liczy obecnie 211 obiektów powstałych od końca XV do początku XX wieku. Około 180 z nich zostanie pokazanych na ekspozycji w salach gotyckich zamku olsztyńskiego. Dotychczas nie prezentowano w tak szerokim zakresie wyrobów z cyny.Trzon zbiorów wokół którego kolejni opiekunowie budowali tę kolekcję stanowią obiekty pochodzące z przedwojennych zasobów muzealnych w Braniewie, Lidzbarku Warmińskim oraz z pałaców, dworów i kościołów zabezpieczone w pierwszych latach powojennych (1945-1949).Większość wyrobów cynowych, szczególnie tych powstałych do końca XVIII wieku, jest ściśle związana z naszym regionem, historycznym obszarem Prus Wschodnich, poprzez osobę konwisarza, fundatora, lub też miejsce z którego pochodzą (duża część z kościołów poewangelickich). W grupie sprzętów kościelnych poza świecznikami i wazonikami ołtarzowymi, kielichami, patenami, ampułkami, znajduje się jedyny w muzeach Polski Północnej zespół pulpitów ołtarzowych. Wśród naczyń świeckich: dzbanów, kufli, talerzy, miarek, półmisków wiele jest wyrobów konwisarzy miejscowych, ale również są obiekty powstałe w Czechach, na Śląsku, na terenie Niemiec i we Francji. Należy pamiętać, że Braniewo i Królewiec były miastami hanzeatyckimi, i jako takie miały szerokie kontakty z całą Europą. Druga połowa XIX i początek XX wieku obfitują w kolekcji olsztyńskiej w wyroby powstałe w dużej mierze w firmach niemieckich, tylko nieliczne można wiązać z firmami francuskimi lub polskimi.Pokazanie w takiej ilości wyrobów cynowych na ekspozycji w Olsztynie jest możliwe dzięki pracy włożonej w opracowanie kolekcji dwóch jej ostatnich opiekunek - Elżbiety Jelińskiej i st. kustosza Anny Witczak-Kufel, w szczególności Anny Kufel, która także nadzorowała i doprowadziła do zakończenia konserwację całej kolekcji cyny.
Fotograficzny zapis półwiecza. Olsztyn w obiektywie Jerzego Walugi.
miejsce wystawy:
Dom "Gazety Olsztyńskiej"
marzec- 2007
Na ekspozycję składa się przeszło 80 czarno-białych i kolorowych fotografii przedstawiających miasto od połowy lat 50. ubiegłego wieku do czasów współczesnych.
Wystawa przygotowana została w ramach Europejskich Dni Dziedzictwa.
Artystyczne i duchowe oblicze ikony
miejsce wystawy:
Zamek olsztyński-barok
marzec- 2007
Wystawa ikon ze zbiorów Muzeum Warmii i Mazur zakonserwowanych w latach 1976-2006.Wystawa jest prezentacją ikon, głównie rosyjskich, powstałych od XVI do XIX w. Wszystkie ikony zostały poddane zabiegom konserwatorskim w ostatnich trzydziestu latach. Ikona jest tym szczególnym rodzajem malarstwa, która ukazuje świat niewidzialny za pomocą świata widzialnego. Złocenia, kolor, sposób kładzenia farb, stanowią środek do ukazania Prawdy, która oczom objawia się jako światłość. Artystyczny język ikony jest pełen niuansów, choć jest pozbawiony przypadkowości, bo został wypracowany przez tradycję Kościoła i ma ścisłe uzasadnienie teologiczne. Przewodnią myślą wystawy jest ukazanie prawdziwego oblicza ikony, które zostało ponownie odkryte przez konserwatorów. Ikony, które trafiają do zbiorów muzealnych są zazwyczaj w złym stanie zachowania. Brudne, przemalowane, okopcone od świec i ciemne od przepalonego werniksu, niejednokrotnie ze spróchniałymi podobraziami, nieraz z dużymi ubytkami warstwy malarskiej, pozbawione są nie tylko walorów artystycznych, ale także duchowych. Prawdziwa ikona jest zawsze radosna, estetycznie zintegrowana, o jaskrawej, intensywnej kolorystyce, bo „ikona to święto, uroczystość, świadectwo zwycięstwa. Smutne oblicza ikon świadczą o utracie przez Kościół paschalnej radości” (I. Jazykowa). Konserwator przywracając ikonie integralność estetyczną, jednocześnie przywraca jej duchowość, bo prawda i piękno w ikonie są ze sobą ściśle związane i wzajemnie się warunkują.
Muzeum w zakresie konserwacji ikon współpracowało z wieloma konserwatorami, instytucjami i uczelniami. Na podstawie konserwacji i opracowań ikon ze zbiorów Muzeum obroniono kilka prac dyplomowych i magisterskich: na Wydziale Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego, w Katedrze Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warmińsko Mazurskiego.Trzydzieści lat od poddania konserwacji pierwszej partii ikon, a były to ikony staroobrzędowców z klasztoru w Wojnowie, które stanowią najcenniejszą część muzealnej kolekcji, jest właściwą okazją ku temu, aby podziękować konserwatorom i ukazać wysiłki Muzeum w tym zakresie.
Grażyna Kobrzeniecka-Sikorska
Początek kolekcji,ciąg dalszy
miejsce wystawy:
Zamek olsztyński
II kondygnacja
czerwiec -październik 2007
Kolekcja Warmińsko-Mazurskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Pokazane zostaną ostatnio zakupione prace artystów: Barbary Lis-Romańczuk – znanej olsztyńskiej medalierki i graficzki, Wiesława Wachowskiego – autora obiektów, instalacji, dokumentalisty działań i twórcy filmów, Elżbiety Jabłońskiej – artystki zajmującej się malarstwem, rysunkiem, grafiką, fotografią, instalacją oraz działaniami typu performance, Roberta Rumasa – autora projektu, który łączy wątki historyczne, społeczne i socjologiczne.
Wysoka rozdzielczość
komisarz wystawy
Grażyna Prusińska
miejsce wystawy:
Galeria Zamek w Reszlu
lipiec -wrzesień 2007
Kolekcja Podlaskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, kuratorem której jest Monika Szewczyk, stanowi kontynuację Kolekcji II Galerii Arsenał w Białymstoku, jej integralną część. W ciągu 10 lat udało się stworzyć zbiór o charakterze autorskim i dość reprezentatywny dla obrazu sztuki w Polsce po 89 r. Program „Znaki czasu” umożliwił pozyskanie prac Mirosława Bałki, Moniki Sosnowskiej czy Wilhelma Sasnala. Zwykle, na wystawach, prezentowane są prace z obu kolekcji, o charakterze problemowym, dotyczących: kondycji człowieka, przestrzeni społeczno-politycznej czy przestrzeni sztuki i krytyki artystycznej.
Pamiątki kampanii napoleońskiej w Prusach Wschodnich 1807 r.ze zbiorów MuzeumWarmii i Mazur w Olsztynie
miejsce wystawy:
Muzeum im. Johanna Gottfrieda Herdera w Morągu
200. rocznica bitwy pod Morągiem to okazja do otwarcia wystawy poświęconej bitwie i całej kampanii wojsk napoleońskich w Prusach Wschodnich 1807 r., a także upamiętnienia udziału w niej polskich oddziałów.
Architektura barokuw Wilnie
miejsce wystawy:
Zamek olsztyński - wieża
maj- październik 2007
Barbara Hulanicka. Tkanina
miejsce wystawy:
Galeria Zamek w Reszlu
maj -lipiec 2007
Barbara Hulanicka urodziła się w 1924 r. w Warszawie, tam ukończyła Akademię Sztuk Pięknych. W latach pięćdziesiątych XX w. przeniosła się na Warmię i Mazury, gdzie czynnie działa w sferze kultury. W 1980 r. zamieszkała w Barczewie i tu ,w dawnej synagodze, zorganizowała Centrum Tkactwa Warmii i Mazur. Jest twórczynią tkanin artystycznych, a jej liczne prace związane są tematycznie z przeszłością regionu i jego zabytkami.
komisarz wystawy
Grażyna Prusińska
miejsce wystawy:
Zamek olsztyńsk
- II kondygnacja
-do maja 2008
Na zaproszenie Rady Generalnej departamentu Cotes d`Armor w maju tego roku w galerii St. Brieuc, stolicy regionu, pokazana została wystawa „Pejzaż za horyzontem.”
Wystawa jest prezentacją ok. 60 prac 20 artystów, a więc niewielkiej tylko części dorobku olsztyńskiego środowiska plastycznego. W zbiorze tym wyraźnie zaznaczają się wpływy uczelni artystycznych Torunia i Gdańska, a także Warszawy i Poznania. Mocną pozycję w tym gronie zdobywają absolwenci kierunku artystycznego olsztyńskiego Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, wybitną rolę odgrywa jego kadra dydaktyczna.
Wśród pokazywanych prac z dziedziny malarstwa sztalugowego, a także na jedwabiu oraz batików, rysunków, grafiki warsztatowej i komputerowej, rzeźb i realizacji video wyraźnie dominują dzieła malarstwa i grafiki. Autorami tych dzieł są w większości laureaci nagród i wyróżnień Olsztyńskiego Biennale Plastyki, a także prestiżowych konkursów ogólnopolskich, w tym zdobywcy Grand Prix OBP – m. in.: Violetta Kulikowska-Parkasiewicz i jej perfekcyjne rysunki z cyklu „Nadzieja”, Mirosława Smerek-Bielecka, oraz Wiesław Bieńkuński z metaforycznym zestawem portretów, których tytułem nazwana została wystawa.Pojemność i wieloznaczność określenia „Pejzaż za hotyzontem” pozwala na swobodę interpretacji i dowolność skojarzeń. Horyzont należy rozumieć tu jako umowną granicę pomiędzy przestrzenią widoczną dla oka a ta domyślna i przeczuwaną. Pejzaż za horyzontem to często pejzaż wyobraźni, gra znakiem utworzonym z dowolnego fragmentu rzeczywistości. To czasem miejsce znane i oswojone a czasem przywołane z zupełnie obcych bytów.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Kolekcja cyny
komisarz wystawy
Małgorzata Okulicz
miejsce wystawy:
Zamek olsztyńsk
-sale gotyckie
-marzec 2008
Rzemiosło zajmujące się wyrobem i obróbką cyny określa się konwisarstwem. Podstawową techniką konwisarstwa było odlewnictwo. Cyna czysta jest krucha i stwarza trudności w odlewaniu, dlatego stosowano jej stopy z innymi metalami – ołowiem, cynkiem, miedzią, antymonem – dzięki czemu łatwiejsza była w odlewaniu, twardsza i mniej krucha, a jednocześnie dodatki innych metali w stopie zmieniały także jej wygląd zewnętrzny. Najczęstszym i najtańszym dodatkiem był ołów, którego zbyt duża ilość w stopie stanowiła zagrożenie dla zdrowia użytkowników naczyń cynowych, dlatego też już w średniowieczu organizacje cechowe ustaliły obowiązujące próby cyny – maksymalną zawartość ołowiu w stopie. Pierwsze znaki identyfikacyjne na cynie pojawiły się w XIV wieku: znaki jakości cyny, punce miejskie i mistrzów. Do odlewania naczyń cynowych używane były kosztowne formy mosiężne, służące czasami kilku pokoleniom konwisarzy. Wyroby cynowe bardzo często naśladowały formy i dekorację przedmiotów wykonywanych ze szlachetniejszych materiałów – głównie ze srebra. Nasilenie tej tendencji miało szczególne miejsce pod koniec XVII i w XVIII wieku. Naczynia cynowe w większości domostw panowały do początku XIX stulecia. Stopniowo były wypierane przez fajans, kamionkę, a w zamożniejszych domach przez porcelanę. W połowie XIX wieku rozwinęła się produkcja seryjna tańszych naczyń z innych materiałów, która spowodowała upadek tradycyjnego cechowego konwisarstwa. Miejsce małych zakładów zaczęły zajmować przemysłowe wytwórnie cyny. Wyroby cynowe zatraciły całkowicie swój indywidualny charakter, głównie kopiowano i naśladowano dawne przedmioty, używając metod produkcji przemysłowej. Cyna i jej nowe stopy (Queens metal, Britannia metal, Orivit, Kayserzinn, Norica-Zinn) odzyskały swoje znaczenie dopiero w okresie secesji i nie tylko w produkcji naczyń codziennego użytku, lecz także przy wyrobie przedmiotów czysto dekoracyjnych. Dzięki właściwościom fizycznym stopów cyny projektanci mogli znakomicie oddać tak charakterystyczną dla tego okresu płynność linii, ich wzajemne przenikanie, formy zaczerpnięte ze świata organicznego połączone z motywami abstrakcyjnymi. Masowa produkcja wpływała na taniość i powszechność tych wyrobów, a wysoki poziom produkcji przemysłowej wpływał korzystnie na ich jakość. Kolekcja wyrobów cynowych w zbiorach Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie liczy obecnie 211 obiektów powstałych od końca XV do początku XX wieku. Około 180 z nich zostanie pokazanych na ekspozycji w salach gotyckich zamku olsztyńskiego. Dotychczas nie prezentowano w tak szerokim zakresie wyrobów z cyny.Trzon zbiorów wokół którego kolejni opiekunowie budowali tę kolekcję stanowią obiekty pochodzące z przedwojennych zasobów muzealnych w Braniewie, Lidzbarku Warmińskim oraz z pałaców, dworów i kościołów zabezpieczone w pierwszych latach powojennych (1945-1949).Większość wyrobów cynowych, szczególnie tych powstałych do końca XVIII wieku, jest ściśle związana z naszym regionem, historycznym obszarem Prus Wschodnich, poprzez osobę konwisarza, fundatora, lub też miejsce z którego pochodzą (duża część z kościołów poewangelickich). W grupie sprzętów kościelnych poza świecznikami i wazonikami ołtarzowymi, kielichami, patenami, ampułkami, znajduje się jedyny w muzeach Polski Północnej zespół pulpitów ołtarzowych. Wśród naczyń świeckich: dzbanów, kufli, talerzy, miarek, półmisków wiele jest wyrobów konwisarzy miejscowych, ale również są obiekty powstałe w Czechach, na Śląsku, na terenie Niemiec i we Francji. Należy pamiętać, że Braniewo i Królewiec były miastami hanzeatyckimi, i jako takie miały szerokie kontakty z całą Europą. Druga połowa XIX i początek XX wieku obfitują w kolekcji olsztyńskiej w wyroby powstałe w dużej mierze w firmach niemieckich, tylko nieliczne można wiązać z firmami francuskimi lub polskimi.Pokazanie w takiej ilości wyrobów cynowych na ekspozycji w Olsztynie jest możliwe dzięki pracy włożonej w opracowanie kolekcji dwóch jej ostatnich opiekunek - Elżbiety Jelińskiej i st. kustosza Anny Witczak-Kufel, w szczególności Anny Kufel, która także nadzorowała i doprowadziła do zakończenia konserwację całej kolekcji cyny.
Fotograficzny zapis półwiecza. Olsztyn w obiektywie Jerzego Walugi.
miejsce wystawy:
Dom "Gazety Olsztyńskiej"
marzec- 2007
Na ekspozycję składa się przeszło 80 czarno-białych i kolorowych fotografii przedstawiających miasto od połowy lat 50. ubiegłego wieku do czasów współczesnych.
Wystawa przygotowana została w ramach Europejskich Dni Dziedzictwa.
Artystyczne i duchowe oblicze ikony
miejsce wystawy:
Zamek olsztyński-barok
marzec- 2007
Wystawa ikon ze zbiorów Muzeum Warmii i Mazur zakonserwowanych w latach 1976-2006.Wystawa jest prezentacją ikon, głównie rosyjskich, powstałych od XVI do XIX w. Wszystkie ikony zostały poddane zabiegom konserwatorskim w ostatnich trzydziestu latach. Ikona jest tym szczególnym rodzajem malarstwa, która ukazuje świat niewidzialny za pomocą świata widzialnego. Złocenia, kolor, sposób kładzenia farb, stanowią środek do ukazania Prawdy, która oczom objawia się jako światłość. Artystyczny język ikony jest pełen niuansów, choć jest pozbawiony przypadkowości, bo został wypracowany przez tradycję Kościoła i ma ścisłe uzasadnienie teologiczne. Przewodnią myślą wystawy jest ukazanie prawdziwego oblicza ikony, które zostało ponownie odkryte przez konserwatorów. Ikony, które trafiają do zbiorów muzealnych są zazwyczaj w złym stanie zachowania. Brudne, przemalowane, okopcone od świec i ciemne od przepalonego werniksu, niejednokrotnie ze spróchniałymi podobraziami, nieraz z dużymi ubytkami warstwy malarskiej, pozbawione są nie tylko walorów artystycznych, ale także duchowych. Prawdziwa ikona jest zawsze radosna, estetycznie zintegrowana, o jaskrawej, intensywnej kolorystyce, bo „ikona to święto, uroczystość, świadectwo zwycięstwa. Smutne oblicza ikon świadczą o utracie przez Kościół paschalnej radości” (I. Jazykowa). Konserwator przywracając ikonie integralność estetyczną, jednocześnie przywraca jej duchowość, bo prawda i piękno w ikonie są ze sobą ściśle związane i wzajemnie się warunkują.
Muzeum w zakresie konserwacji ikon współpracowało z wieloma konserwatorami, instytucjami i uczelniami. Na podstawie konserwacji i opracowań ikon ze zbiorów Muzeum obroniono kilka prac dyplomowych i magisterskich: na Wydziale Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego, w Katedrze Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warmińsko Mazurskiego.Trzydzieści lat od poddania konserwacji pierwszej partii ikon, a były to ikony staroobrzędowców z klasztoru w Wojnowie, które stanowią najcenniejszą część muzealnej kolekcji, jest właściwą okazją ku temu, aby podziękować konserwatorom i ukazać wysiłki Muzeum w tym zakresie.
Grażyna Kobrzeniecka-Sikorska
Początek kolekcji,ciąg dalszy
miejsce wystawy:
Zamek olsztyński
II kondygnacja
czerwiec -październik 2007
Kolekcja Warmińsko-Mazurskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Pokazane zostaną ostatnio zakupione prace artystów: Barbary Lis-Romańczuk – znanej olsztyńskiej medalierki i graficzki, Wiesława Wachowskiego – autora obiektów, instalacji, dokumentalisty działań i twórcy filmów, Elżbiety Jabłońskiej – artystki zajmującej się malarstwem, rysunkiem, grafiką, fotografią, instalacją oraz działaniami typu performance, Roberta Rumasa – autora projektu, który łączy wątki historyczne, społeczne i socjologiczne.
Wysoka rozdzielczość
komisarz wystawy
Grażyna Prusińska
miejsce wystawy:
Galeria Zamek w Reszlu
lipiec -wrzesień 2007
Kolekcja Podlaskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, kuratorem której jest Monika Szewczyk, stanowi kontynuację Kolekcji II Galerii Arsenał w Białymstoku, jej integralną część. W ciągu 10 lat udało się stworzyć zbiór o charakterze autorskim i dość reprezentatywny dla obrazu sztuki w Polsce po 89 r. Program „Znaki czasu” umożliwił pozyskanie prac Mirosława Bałki, Moniki Sosnowskiej czy Wilhelma Sasnala. Zwykle, na wystawach, prezentowane są prace z obu kolekcji, o charakterze problemowym, dotyczących: kondycji człowieka, przestrzeni społeczno-politycznej czy przestrzeni sztuki i krytyki artystycznej.
Pamiątki kampanii napoleońskiej w Prusach Wschodnich 1807 r.ze zbiorów MuzeumWarmii i Mazur w Olsztynie
miejsce wystawy:
Muzeum im. Johanna Gottfrieda Herdera w Morągu
200. rocznica bitwy pod Morągiem to okazja do otwarcia wystawy poświęconej bitwie i całej kampanii wojsk napoleońskich w Prusach Wschodnich 1807 r., a także upamiętnienia udziału w niej polskich oddziałów.
Architektura barokuw Wilnie
miejsce wystawy:
Zamek olsztyński - wieża
maj- październik 2007
Barbara Hulanicka. Tkanina
miejsce wystawy:
Galeria Zamek w Reszlu
maj -lipiec 2007
Barbara Hulanicka urodziła się w 1924 r. w Warszawie, tam ukończyła Akademię Sztuk Pięknych. W latach pięćdziesiątych XX w. przeniosła się na Warmię i Mazury, gdzie czynnie działa w sferze kultury. W 1980 r. zamieszkała w Barczewie i tu ,w dawnej synagodze, zorganizowała Centrum Tkactwa Warmii i Mazur. Jest twórczynią tkanin artystycznych, a jej liczne prace związane są tematycznie z przeszłością regionu i jego zabytkami.
