W zbiorach Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie znajduje się kilkanaście portretów przedstawiających członków rodziny van Brederode.
Większość z nich prezentowana jest na wystawie Portret holenderski XVII wieku z galerii rodu zu Dohna w Muzeum Prus Górnych w Morągu. Wśród eksponowanych obrazów znajduje się m.in. wizerunek Jana Wolferta van Brederode, obu jego małżonek – Anny Joanny van Brederode i Luizy Krystyny zu Solms Braunfels oraz dzieci: Amalii Małgorzaty, Anny Trajektyny, Florentyny, Zofii Teodory, Julianny, Wolferta, Amalii Wilhelminy i Luizy Krystyny.
Dziś chcielibyśmy przybliżyć Państwu postać Amalii Małgorzaty van Brederode, która była bardzo ciekawą osobą, wyróżniająca się na tle kobiet swej epoki. Urodziła się prawdopodobnie w 1625 roku jako córka Jana Wolferta van Brederode i jego pierwszej żony Anny Joanny van Brederode. W 1638 roku, dwa lata po śmierci matki jej ojciec ponownie wstąpił w związek małżeński z Luizą Krystyną zu Solms Braunfels, która była siostrą Amalii zu Solms Braunfels – żony namiestnika Zjednoczonych Prowincji Fryderyka Henryka van Oranje-Nassau. 13 lutego 1645 roku Amalia Małgorzata wyszła za mąż za barona Albrechta Hendrika van Slavata – pułkownika Armii Holenderskiej. Dwa lata po jego śmierci, 28 grudnia 1662 roku poślubiła Gottlieba Amadeusa van Windischgrätz. Zmarła prawdopodobnie w 1663 lub 1665 roku w wyniku upadku z konia.
Ineke Huysman – holenderska badaczka zajmująca się głównie XVII-wiecznymi niderlandzkimi manuskryptami, odnalazła niezwykle ciekawe dokumenty dotyczące Amalii Małgorzaty van Brederode. Pozostawały dotąd nieznane, ponieważ w związku ze zbieżnością imion zostały omyłkowo zdeponowane wśród archiwaliów dotyczących Amalii zu Solms Braunfels. Ich treść ujawniła mnóstwo fascynujących informacji na temat Stowarzyszenia Radości (Ordre de l’Union de la Joye), którego założycielką okazała się Amalia Małgorzata. Stowarzyszenie powstało w 1652 roku w Hadze. Amalia Małgorzata pełniła funkcję Wielkiej Mistrzyni, natomiast jej młodsza siostra Anna Trajektyna została mianowana jej zastępczynią. Wśród członków stowarzyszenia znajdowali się mężczyźni i kobiety. Miało ono swój regulamin, uroczystości, dyplomy i medale. Podczas ceremonii przyjęcia kandydat lub kandydatka stali na jednej nodze. Składając przysięgę unosili mały palec lewej dłoni. Na zakończenie Wielka Mistrzyni szczypała kandydatów w policzki, a następnie wspólnie skakali jak wróble. Głównym założeniem osób należących do stowarzyszenia było zachowanie radości i pogody ducha w każdej sytuacji. W zawierającym jedenaście punktów statucie Stowarzyszenia Radości znalazły się m.in. następujące zasady:
• Codziennie należy śpiewać, w razie potrzeby nawet cicho
• Należy rozmawiać tylko o kwestiach, które wywołują śmiech
• Zakazane są wszelkie kłótnie, plotki, żywienie urazy i zazdrości
• Należy zapomnieć o złych wspomnieniach czy aktualnych smutkach
• Każdorazowo kiedy spotka się czterech członków stowarzyszenia lub więcej powinni oni zatańczyć co najmniej raz
• Każdy kto mieszka blisko Wielkiej Mistrzyni powinien odwiedzać ją co najmniej raz w roku i opowiadać jej o ostatnich komicznych wydarzeniach.
Wszyscy członkowie byli zobowiązani do przestrzegania statutu. Osobę, która nie zastosowała się do którejś z zasad sadzano na krześle znajdującym się przy otwartych drzwiach, tak aby nabawiła się przeziębienia. Kluczową rolę w działalności stowarzyszenia stanowiła rozrywka. Jego członkowie wspólnie żartowali, tańczyli i śpiewali. Do Ordre de l’Union de la Joye należeli m.in. Constantijn Huygens – holenderski pisarz i poeta, jego syn matematyk i fizyk Christiaan Huygens i holenderski polityk Johan de Witt.
D.K.-T.
Dziś chcielibyśmy przybliżyć Państwu postać Amalii Małgorzaty van Brederode, która była bardzo ciekawą osobą, wyróżniająca się na tle kobiet swej epoki. Urodziła się prawdopodobnie w 1625 roku jako córka Jana Wolferta van Brederode i jego pierwszej żony Anny Joanny van Brederode. W 1638 roku, dwa lata po śmierci matki jej ojciec ponownie wstąpił w związek małżeński z Luizą Krystyną zu Solms Braunfels, która była siostrą Amalii zu Solms Braunfels – żony namiestnika Zjednoczonych Prowincji Fryderyka Henryka van Oranje-Nassau. 13 lutego 1645 roku Amalia Małgorzata wyszła za mąż za barona Albrechta Hendrika van Slavata – pułkownika Armii Holenderskiej. Dwa lata po jego śmierci, 28 grudnia 1662 roku poślubiła Gottlieba Amadeusa van Windischgrätz. Zmarła prawdopodobnie w 1663 lub 1665 roku w wyniku upadku z konia.
Ineke Huysman – holenderska badaczka zajmująca się głównie XVII-wiecznymi niderlandzkimi manuskryptami, odnalazła niezwykle ciekawe dokumenty dotyczące Amalii Małgorzaty van Brederode. Pozostawały dotąd nieznane, ponieważ w związku ze zbieżnością imion zostały omyłkowo zdeponowane wśród archiwaliów dotyczących Amalii zu Solms Braunfels. Ich treść ujawniła mnóstwo fascynujących informacji na temat Stowarzyszenia Radości (Ordre de l’Union de la Joye), którego założycielką okazała się Amalia Małgorzata. Stowarzyszenie powstało w 1652 roku w Hadze. Amalia Małgorzata pełniła funkcję Wielkiej Mistrzyni, natomiast jej młodsza siostra Anna Trajektyna została mianowana jej zastępczynią. Wśród członków stowarzyszenia znajdowali się mężczyźni i kobiety. Miało ono swój regulamin, uroczystości, dyplomy i medale. Podczas ceremonii przyjęcia kandydat lub kandydatka stali na jednej nodze. Składając przysięgę unosili mały palec lewej dłoni. Na zakończenie Wielka Mistrzyni szczypała kandydatów w policzki, a następnie wspólnie skakali jak wróble. Głównym założeniem osób należących do stowarzyszenia było zachowanie radości i pogody ducha w każdej sytuacji. W zawierającym jedenaście punktów statucie Stowarzyszenia Radości znalazły się m.in. następujące zasady:
• Codziennie należy śpiewać, w razie potrzeby nawet cicho
• Należy rozmawiać tylko o kwestiach, które wywołują śmiech
• Zakazane są wszelkie kłótnie, plotki, żywienie urazy i zazdrości
• Należy zapomnieć o złych wspomnieniach czy aktualnych smutkach
• Każdorazowo kiedy spotka się czterech członków stowarzyszenia lub więcej powinni oni zatańczyć co najmniej raz
• Każdy kto mieszka blisko Wielkiej Mistrzyni powinien odwiedzać ją co najmniej raz w roku i opowiadać jej o ostatnich komicznych wydarzeniach.
Wszyscy członkowie byli zobowiązani do przestrzegania statutu. Osobę, która nie zastosowała się do którejś z zasad sadzano na krześle znajdującym się przy otwartych drzwiach, tak aby nabawiła się przeziębienia. Kluczową rolę w działalności stowarzyszenia stanowiła rozrywka. Jego członkowie wspólnie żartowali, tańczyli i śpiewali. Do Ordre de l’Union de la Joye należeli m.in. Constantijn Huygens – holenderski pisarz i poeta, jego syn matematyk i fizyk Christiaan Huygens i holenderski polityk Johan de Witt.
D.K.-T.
