Wieczory zamkowe - cykl "Życiorysy"

Irena Kwinto 
(23.01.1914 - 1.02.1981)
poetka, autorka książek dla dzieci, nauczycielka
Wieczór zamkowy z okazji 25. rocznicy śmierci

 

Urodziła się w Woli Sękowej. Po ukończeniu gimnazjum humanistycznego w Święcianach, studiowała prawo i nauki społeczne na Uniwersytecie im. Stefana Batorego w Wilnie. W 1945 roku zamieszkała w Lidzbarku Warmińskim. Przez pięć lat pracowała jako nauczycielka w Liceum Ogólnokształcącym, potem została zatrudniona jako instruktor w Młodzieżowym Domu Kultury. Tam pracowała do przejścia na emeryturę w 1975 roku. Irena Kwinto debiutowała w 1957 roku wierszami Obietnica i W samo południe opublikowanymi w Słowie na Warmii i Mazurach. W jej dorobku znajdują się literackie opracowania związane z tradycjami folkloru Warmii i Mazur. Debiutem książkowym był tom legend i baśni Dar królowej róż, wydany w 1971 roku. Swoje utwory Irena Kwinto dedykowała dzieciom, wydawała je zresztą głównie w czasopismach dla dzieci. Jej utwory zamieszczone zostały w wielu antologiach. Irena Kwinto jest również autorką 20 baśni scenicznych, napisała także scenariusze wielu audycji radiowych dla dzieci. Była wielokrotnie nagradzana i wyróżniana w konkursach literackich, a jej książki wznawiano i tłumaczono na języki obce. Miejski Dom Kultury w Lidzbarku Warmińskim nazwano jej imieniem. Irena Kwinto zmarła w Lidzbarku Warmińskim.

22 lutego  2006 r.

Sale Kopernikowskie  
zamku olsztyńskiego

(7.04.1941 - 1.06.2002)
aktorka
Wieczór zamkowy z okazji 65 rocznicy urodzin

 

Urodziła się w Kalnikowie. W Krakowie ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną. Od 1 lipca 1965 roku związała się z Teatrem im. Stefana Jaracza w Olsztynie. Wśród wielu postaci, w które wcielała się na scenie, publiczność szczególnie gorąco oklaskiwała jej role komediowe w sztukach Fredry, Moliera, Rymkiewicz, Gogola, Krzemińskiego i innych. Współpracowała również z olsztyńską Estradą. Lubomira Tarapacka przez wiele lat aktywnie działała społecznie. Ponad 20 lat pełniła funkcję prezesa olsztyńskiego oddziału Związku Artystów Scen Polskich. Jej działalność sceniczna i społeczna była wysoko oceniana przez mieszkańców Olsztyna. W 2002 roku przyznano jej tytuł Regionalnej Mistrzyni Mowy Polskiej.Lubomira Tarapacka wielokrotnie uświetniała uroczystości związane z muzealnymi wernisażami w gotyckich salach zamku. Zmarła w Olsztynie.

15 marca  2006 r.
Sale Kopernikowskie  
zamku olsztyńskiego
 

Jan Ilkiewicz 
(18.09.1916 - 6.10.1969)
artysta malarz, pedagog
 Wieczór zamkowy z okazji 90. rocznicy urodzin
 

Urodził się w Kołpinie, w guberni petersburskiej. W 1924 roku przyjechał do Polski, do Wilna. Tam ukończył szkołę powszechną i w 1931 roku został uczniem seminarium nauczycielskiego. Ukończył je w 1936 roku z dyplomem uprawniającym do nauczania w publicznych i prywatnych szkołach powszechnych. W roku akademickim 1936/37 zaczął studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie pod kierunkiem wybitnych nauczycieli. W latach 1940 – 1942 kontynuował studia malarskie w Litewskim Instytucie Sztuk Pięknych, skąd go –  jako Polaka – usunięto. W 1944 roku Jan Ilkiewicz został przez Rosjan aresztowany i wywieziony do obozu pracy w kopalni węgla kamiennego w Zagłębiu Donieckim. Wkrótce pracował tam jako plastyk. Z zesłania wrócił na krótko do Wilna i razem z rodzeństwem w 1946 roku przyjechał do Olsztyna jako repatriant. Zatrudnił się w pracowni dekoratorskiej Teatru im. Stefana Jaracza. Nawiązał kontakty z plastykami olsztyńskimi oraz został członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Był współorganizatorem pierwszej wystawy plastycznej Pomorskiego Okręgu ZPAP otwartej w grudniu 1946 roku w Muzeum Mazurskim w olsztyńskim zamku. Jan Ilkiewicz pracował na etacie nauczyciela w gimnazjum i liceum, w latach 1949 –1950 uczył na Wyższym Kursie Nauczycielskim. W 1959 roku został zaangażowany w Studium Nauczycielskim jako wykładowca rysunku i malarstwa. Zorganizował ognisko plastyczne i był instruktorem zespołu plastycznego przy Wojewódzkim Domu Kultury. Wychował spore grono malarzy i rzeźbiarzy, którzy po ukończeniu wyższych uczelni stworzyli w Olsztynie środowisko artystyczne. Jan Ilkiewicz obok pracy dydaktycznej wiele czasu poświęcał twórczości własnej. Uprawiał malarstwo sztalugowe, rysunek oraz malarstwo ścienne. Początkowo malował portrety, martwe natury, realistyczne pejzaże o ograniczonym zestawie kolorów. Z biegiem lat poszerzył paletę barw i więcej uwagi poświęcał pejzażom Warmii i Mazur. Wielokrotnie eksponował swoje prace na wystawach indywidualnych i zespołowych olsztyńskiego środowiska plastycznego w Olsztynie oraz wielu miastach Polski, a także w Kaliningradzie. Brał udział w konkursie plastycznym „Miasta i miasteczka Warmii i Mazur”. Był współautorem malarstwa ściennego w budynku Urzędu Wojewódzkiego w Olsztynie.

W programie:  
biografię przedstawiła: Krystyna Koziełło – Poklewska, pamiątki omówiła
Zofia Januszkiewicz, Koncert zespołu „Would Trio”

26 kwietnia 2006 r.
Sale Kopernikowskie  
zamku olsztyńskiego 

Michał Chomin  
(26.09.1885 – 15.05.1966)
muzealnik, historyk, bibliotekarz, archiwista

Wieczór zamkowy w 40. rocznicę śmierci

 

Urodził się we Lwowie. Od 1907 roku pracował jako nauczyciel. Uzupełnił swoje wykształcenie na Politechnice Lwowskiej i zdobył specjalizacje w zakresie nauczania geometrii wykreślnej i rysunków. Był nauczycielem w kilku szkołach, w latach 1925 – 1930 pełnił funkcję inspektora szkolnego.

W 1945 roku Michał Chomin osiadł w Olsztynie i kontynuował pracę nauczycielską w Liceum Pedagogicznym. W latach 1950 – 1952 był dyrektorem Wojewódzkiej Biblioteki Pedagogicznej. Potem pracował jako kustosz w Muzeum Mazurskim. Michał Chomin intensywnie zbierał informacje o historii Warmii i Mazur, a szczególnie zaangażował się w historię zamku. Z własnej inicjatywy gromadził zbiory i opracowywał je, oprowadzał zwiedzających i udzielał informacji. Publikował wiele artykułów dotyczących regionu, a także wygłaszał liczne wykłady, głównie dla nauczycieli. Szczególnie dużo starań i pracy włożył w powiększanie księgozbioru biblioteki Muzeum Mazurskiego. Był pierwszym przewodniczącym Związku Bibliotekarzy i Archiwistów w Olsztynie, wieloletnim prezesem Towarzystwa Archeologicznego, członkiem Towarzystwa Ludoznawczego oraz „Pojezierza”.

W programie:

biografię przedstawił Romuald Odoj, prezentacja pamiątek - Zofia Januszkiewicz, Koncert okolicznościowy

17 maja 2006 r.
Sale Kopernikowskie  
zamku olsztyńskiego

 

Jan Sikora 
(30.06.1930 – 6.03.1991)
filozof, rektor Wyższej Szkoły Nauczycielskiej, potem Wyższej Szkoły Pedagogicznej
Wieczór zamkowy z okazji 15. rocznicy śmierci
 

Urodził się we wsi Markowizna, w powiecie Kolbuszowa. Naukę w szkole powszechnej przerwała wojna, w ciągu dwóch lat kontynuował naukę w grupach samokształceniowych. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczył się w szkole ogólnokształcącej w Nisku. W 1950 roku rozpoczął studia na Wydziale Dyplomatyczno – Konsularnym  Akademii Nauk Politycznych. Po ukończeniu studiów I stopnia rozpoczął studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1955 roku uzyskał stopień magistra historii. Studia kontynuował na Wydziale Filozoficzno – Socjologicznym Uniwersytetu Warszawskiego; dyplom magistra filozofii uzyskał w 1958 roku. Jan Sikora od 1955 roku był związany z Olsztynem. Rozpoczął pracę dydaktyczną w Akademii Rolniczo – Technicznej, gdzie zorganizował Zakład Filozofii. W latach 1960 – 1961 przebywał na stypendium w Paryżu, gromadził tam materiały do doktoratu. Obronił go na Uniwersytecie Warszawskim w 1962 roku.  W 1969 został powołany na rektora nowo zorganizowanej Wyższej Szkoły Nauczycielskiej. Jednocześnie powstał Zakład Nauk Filozoficzno – Społecznych. Zainteresowania Jana Sikory dotyczyły przede wszystkim filozofii i pedagogiki. W 1974 roku Jan Sikora habilitował się. Pracę przygotował w Moskwie, gdzie był na stażu naukowym. W tym samym roku Wyższa Szkoła Nauczycielska została przekształcona w Wyższą Szkołę Pedagogiczną, a Jan Sikora nadal pełnił funkcję rektora, którym był trzykrotnie (1969 –1972, 1972 – 1975 oraz 1983 – 1986). W latach 1975 – 1980 przebywał we Francji jako Konsul Generalny PRL. Po powrocie do Olsztyna nadal zajmował się pracą dydaktyczną oraz po raz ostatni został rektorem. W 1988 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego z zakresu filozofii. Jan Sikora jest autorem około120 publikacji naukowych z zakresu filozofii; analizował m. in. prace Johanna Gottfrieda Herdera. Był członkiem różnych organizacji politycznych i społecznych; przez kilka lat prezesem Zarządu Okręgu Polskiego Towarzystwa Turystyczno – Krajoznawczego.

W programie:

biografię przedstawił: prof. Zbigniew Hull, pamiątki omówiła: Zofia Januszkiewicz, Koncert okolicznościowy.

21 czerwca 2006 r.
Sale Kopernikowskie  
zamku olsztyńskiego

(31.08.1936 - 21.09.2001)
ksiądz, profesor filozofii, dyrektor Instytutu Kultury Chrześcijańskiej, wykładowca „Hosianum”, bibliotekarz, archiwista
Wieczór zamkowy z okazji 70. rocznicy urodzin i 5. rocznicy śmierci

 

Urodził się w Zblewie koło Stargardu Gdańskiego. W latach 1953–1958 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym „Hosianum” w Olsztynie; święcenia  kapłańskie otrzymał w 1959 roku. Lata 1958–1962 to studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie uzyskał magisterium, a później – w 1967 – doktorat z filozofii. Przez następnych kilka lat Marian Borzyszkowski był stypendystą fundacji Aleksandra Humboldta w Martin Grabmann Institut w Monachium. W 1972 roku habilitował się. Marian Borzyszkowski redagował Warmińskie Wiadomości Diecezjalne, a także „Studia Warmińskie”. Od 1975 roku był dyrektorem biblioteki, a od 1983 dyrektorem archiwum archidiecezjalnego w Olsztynie. Od 1962 wykładał filozofię i metafizykę w „Hosianum”, prowadził również wykłady w Warmińskim Wyższym Studium Katechetycznym w Gietrzwałdzie, Studium Teologii dla Świeckich w Olsztynie, a także na Wydziale Teologii Uniwersytetu Warmińsko–Mazurskiego. W latach 1981–1997 pełnił funkcję wicedyrektora Warmińskiego Instytutu Teologiczno–Pastoralnego, a potem Warmińskiego Instytutu Teologicznego Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Marian Borzyszkowski założył i prowadził Instytut Kultury Chrześcijańskiej im. Jana Pawła II. Był inicjatorem Tygodni Kultury Chrześcijańskiej oraz wielu wystaw. W 1987 roku  nadano mu tytuł profesora nadzwyczajnego. Był kanonikiem Kapituły Warmińskiej, najpierw honorowym, potem rzeczywistym. Ponadto posiadał tytuły infułata, prałata, kapelana honorowego. Marian Borzyszkowski jest autorem licznych publikacji z historii Warmii, metafizyki, filozofii i teologii.

W programie:

biografię przedstawi: ks. prof. dr hab. Andrzej Kopiczko

pamiątki omówi: Zofia Januszkiewicz

Koncert okolicznościowy.

20 września  2006 r.
Sale Kopernikowskie  
zamku olsztyńskiego

 

(9.08.1903 - 25.10.1986)
pianistka, nauczycielka, dyrektorka podstawowej i średniej szkoły muzycznej
Wieczór zamkowy w 20. rocznicę śmierci

 

Urodziła się we Lwowie. Ukończyła Konserwatorium Muzyczne w Poznaniu. W latach    1929–1938 pracowała jako pedagog w Konserwatorium Muzycznym w Bydgoszczy,  w czasie wojny udzielała prywatnych lekcji muzyki.W 1945 roku Izabella Garglinowicz przybyła do Olsztyna i od 1 września rozpoczęła pracę jako nauczycielka klasy fortepianowej. Jej pierwszy koncert w Olsztynie odbył się 9 września. W latach 40. brała udział w koncertach organizowanych w Olsztynie i innych miastach. Od 1946 roku pełniła funkcję wicedyrektora, a trzy lata później dyrektora niższej i średniej szkoły muzycznej w Olsztynie. Funkcję tę pełniła do przejścia na emeryturę w 1973 roku. Od 1945 roku Izabella Garglinowicz działała społecznie. Zorganizowała oddział Związku Zawodowego Muzyków i prze 4 lata pełniła funkcję przewodniczącej. Była członkiem Wojewódzkiej Komisji Kultury (1955-1957), wieloletnim członkiem zarządu Towarzystwa Miłośników Olsztyna, a w latach 70. wiceprzewodniczącą Stowarzyszenia Miłośników Muzyki. Była inicjatorką budowy internatu i budynku szkoły muzycznej w Olsztynie.  Za swoją działalność wielokrotnie wyróżniana i odznaczana.

W programie:

biografię przedstawi: ks. prof. dr hab. Andrzej Kopiczko

pamiątki omówi: Zofia Januszkiewicz

Koncert okolicznościowy.

18 października 2006
Sale kopernikowskie zamku olsztyńskiego.