Rok 2002
Jerzy Lanc
( 21. 09. 1901 - 28. 02. 1932)Wieczór w siedemdziesiątą rocznicę śmierciPochodził ze Śląska. Po ukończeniu seminarium nauczycielskiego w Cieszynie pracował w dwu szkołach powszechnych. W 1931 roku zgłosił swoją kandydaturę do pracy w szkole na Mazurach. Jako nauczyciel z kilkuletnim doświadczeniem, wyznania ewangelickiego, oraz działacz społeczno-kulturalny był dobrym kandydatem. Objął zatem kierownictwo jedynej polskiej szkoły na Mazurach - w Piasutnie koło Szczytna. Przybył tam w kwietniu 1931 roku. Od początku był zwalczany i szykanowany przez władze niemieckie, które jednocześnie wywierały ogromny nacisk na rodziców, aby nie posyłali dzieci do polskiej szkoły. Jerzy Lanc zmarł na skutek zatrucia czadem po kilkumiesięcznej pracy na Mazurach. Okoliczności jego śmierci do dziś nie zostały wyjaśnione.
W programie:biografia Jerzego Lanca, prezentacja pamiątek, część artystyczna.27 lutego2002 r.
sala Marcina Kromera
na zamku olsztyńskim
Edward Turowski
(21.10.1904 - 2.04.1972)
Był rodowitym Warmiakiem, urodził się w Tomaszkowie koło Olsztyna. Już jako młody chłopak włączył się w przygotowania do plebiscytu. W 1920 roku zapisał się na kurs pedagogiczny, przygotowujący nauczycieli pomocniczych do pracy w organizowanych w tym okresie polskich szkołach. Kursu nie ukończył, gdyż po przegranym plebiscycie został rozwiązany, a szkoły zamknięto. Razem z grupą słuchaczy Edward Turowski wyjechał do Polski, aby kontynuować naukę. W gimnazjum klasycznym oo. Salezjanów w Daszewie koło Stryja ukończył pięć klas, później przeniósł się do Seminarium Nauczycielskiego w Działdowie, które ukończył w roku 1927. Rok pracował w powiecie lubawskim. Od połowy 1928 roku przebywał na Warmii, gdzie rozpoczął przygotowania do otwarcia polskich szkół, co nastąpiło 10 kwietnia 1929 roku. Edward Turowski podjął się nauczania w Nowej Kaletce, w jednej z czterech nowo otwartych szkół. Nawiązał kontakt z rodzicami uczniów, urządzał pogadanki i spotkania okolicznościowe, zapraszał działaczy polskich, dyrygował miejscowym chórem. Te formy współpracy z mieszkańcami wsi powodowały odradzanie się polskiego życia kulturalnego i towarzyskiego. Zwiększyła się też znacznie liczba dzieci uczęszczających do polskiej szkoły. W 1930 roku we wsi wybuchł pożar, który pochłonął większość gospodarstw. Do budynku szkolnego wprowadzili się pogorzelcy. Edward Turowski został zmuszony do wynajęcia nowego lokalu na potrzeby polskiej szkoły, jednak zła sytuacja materialna wsi spowodowała spadek liczby uczniów.W 1931 roku Turowski zdał drugi egzamin pedagogiczny, a rok później przeniesiono go do podupadającej szkoły w Giławach. Tam również podjął współpracę z rodzicami swoich uczniów. Edward Turowski podnosił swoje kwalifikacje zawodowe: uczestniczył w kursach pedagogicznych organizowanych w Polsce, brał czynny udział w konferencjach metodycznych, pisał do lokalnej prasy. Jego aktywność dostrzegły władze niemieckie: w 1935 roku pozbawiono go prawa nauczania, a rok później nakazano opuszczenie Prus Wschodnich. Wyjechał zatem na Śląsk, ale również i tam nie dopuszczono go do nauczania w szkole. Przeniósł się więc do Bremy. W 1939 roku aresztowano go i osadzono na rok w obozie koncentracyjnym Sachsenchausen - Oranienburg. Po wojnie Edward Turowski powrócił na Warmię, do Tomaszkowa. Tam, wraz z bratem, już 15 kwietnia 1945 roku zorganizował szkołę. Prowadził też działalność repolonizacyjną i społeczną. W latach 1952 - 1956 Edward Turowski był posłem do Sejmu. Do przejścia na emeryturę w 1966 roku kierował szkołą w Tomaszkowie. Posiadał liczne odznaczenia. Zmarł w Olsztynie.
W programie wieczoru:
Słowo o Edwardzie Turowskim - prof. dr hab. Tadeusz Filipkowski
prezentacja pamiątek – mgr Zofia Januszkiewicz
koncert Chłopięcego Chóru Miasta Olsztyna pod dyrekcją Józefa Wojtkowiaka10 kwietnia2002 r.
sala Marcina Kromera
na zamku olsztyńskim
Gerard Skok
(6.10.1930 - 3.12.1987)
Wieczór zamkowyw 15 rocznicę śmierciUrodził się na Mazurach, w Łodygowie koło Pisza. Mając 15 lat rozpoczął pracę jako robotnik leśny, potem rolny. Od 1950 roku pracował w Komendzie Powiatowej „Służby Polsce” w Piszu. Został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Rok później zatrudniono go w Zarządzie Wojewódzkim Związku Młodzieży Polskiej w Olsztynie. W latach 50-tych przez dwie kadencje był posłem do Sejmu. Pełnił wysokie funkcje polityczne. Gerard Skok należał do grupy założycieli Stowarzyszenia Społeczno - Kulturalnego „Pojezierze”, powołanego w 1956 roku. W tym okresie wielokrotnie występował do władz centralnych w obronie Mazurów i Warmiaków.W 1947 roku uzyskał świadectwo dojrzałości i rozpoczął pracę w Olsztyńskim Wydawnictwie Prasowym, a po ukończeniu studiów historycznych w Wyższej Szkole Nauk Społecznych w 1966 roku został jego dyrektorem. Przez trzy lata był zastępcą redaktora naczelnego „Panoramy Północy”. W latach 1970 - 1972 Gerard Skok był dyrektorem Wydziału Kultury Urzędu Wojewódzkiego, a następnie redaktorem naczelnym miesięcznika „Warmia i Mazury”, wreszcie w latach 1977 - 1982 zastępcą dyrektora Wydawnictwa „Pojezierze”. Gerard Skok był również publicystą i literatem. Szczególnie interesowały go stosunki polsko - niemieckie. Debiutował w 1957 roku opowiadaniem pod tytułem „Stary człowiek pod lipą”. Tytuł zmieniono później na „Mazur”. Wydał kilka tomów opowiadań i szkiców. Pisał wiele o wydarzeniach związanych z drugą wojną światową i problemach ludności po wojnie. Był wielokrotnie odznaczany i nagradzany. Gerard Skok zmarł w Olsztynie, pochowano go w alei zasłużonych.W programie:biografia Gerarda Skoka, pokaz pamiątek, prezentacja twórczości22 maja2002 r.
sala Marcina Kromera
na zamku olsztyńskim.
Jan Boenigk
(24.07.1903 - 22.07.1982) Wieczór zamkowy w dwudziestą rocznicę śmierciUrodził się na Warmii, w Tomaszkowie. W 1927 roku ukończył seminarium nauczycielskie w Lubawie. Rok uczył w powiecie działdowskim, później został kierownikiem Polsko - Katolickiego Towarzystwa Szkolnego w Sztumie i współorganizował polskie szkoły na Powiślu. Przez krótki okres uczył w Trzcianie i Postolinie. Jednocześnie był sekretarzem Związku Towarzystw Młodzieży na Powiślu i członkiem Związku Polaków w Niemczech. W 1930 roku został przeniesiony do Olsztyna na stanowisko kierownika Polsko - Katolickiego Towarzystwa Szkolnego na Warmię. Sprawował też funkcję kierownika Komisariatu Oświaty „Mazowsze”. W Piasutnie założył pierwszą polską szkołę na Mazurach. Po jej zamknięciu powrócił na Powiśle.
W 1935 roku Jan Boenigk z ramienia Związki Polaków w Niemczech objął stanowisko redaktora naczelnego „Małego Polaka w Niemczech”. W sierpniu 1939 roku przyjechał do Olsztyna; 1 września został aresztowany. Z aresztu uciekł. Ponownie aresztowano go w październiku i zesłano do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen. Po wojnie kierował pracą Uniwersytetów Ludowych w Jurkowym Młynie i Mikołajkach. Był długoletnim radnym, a także, w latach 1957 – 1965, zastępcą przewodniczącego Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie.
Jan Boenigk jest autorem wielu artykułów dotyczących ruchu polskiego, a także wspomnień: „Minęły wieki, a myśmy ostali”.12 czerwca2002r.
sala Marcina Kromera
na zamku olsztyńskimKlemens Oleksik
Wieczórw 10 rocznicę śmierciUrodził się 1 sierpnia 1918 roku w Zwoleniu, w rodzinie robotniczej. Do wybuchu wojny pracował w wielu miejscach, a w latach 1935 -1937 odbywał nowicjat w klasztorze w Górce Klasztornej. W tym okresie zaczął publikować swoje pierwsze utwory literackie. Dwa lata mieszkał w Warszawie i kontynuował naukę. Od 1943 roku działał w ruchu oporu. Po wojnie uzupełnił wykształcenie średnie, w latach 1946 - 1952 studiował polonistykę w Poznaniu. Po 1945 roku publikował w prasie liczne wiersze, opowiadania, utwory dla dzieci oraz dwie powieści (w odcinkach). Jego debiutem książkowym był tomik poezji wydany w 1948 roku.Po studiach, przez kilka lat, mieszkał w Warszawie i w Wiartlu koło Pisza. W 1957 roku przeniósł się do Olsztyna i poświęcił wyłącznie pracy literackiej. Był członkiem kolegium redakcyjnego miesięcznika „Warmia i Mazury”, współpracował z Rozgłośnią Polskiego Radia oraz „Posłańcem Warmińskim”. W swojej twórczości nawiązywał do przeżyć z dzieciństwa, nowicjatu, doświadczeń wojennych. Sięgał również do tematyki mazurskiej. Wydał kilka tomików wierszy, opowiadania, powieści, utwory dla dzieci, sztukę sceniczną. Był członkiem Związku Literatów Polskich. Wielokrotnie nagradzany. Zmarł 25 sierpnia 1992 roku.W programie:
Teresa Brzeska-Smerek - omówienie biografiii przedstawienie twórczości literackiej
mgr Zofia Januszkiewicz - prezentacja pamiątek, Tadeusz Madeja - fragmenty twórczości.18 września2002 r.
sala Marcina Kromera
na zamku olsztyńskimStanisław Flis
(26.11.1902 - 6.10.1976)Spotkanie zamkowe
w setną rocznicę urodzin
Stanisław Flis urodził się w Bocheniu koło Łowicza. Po ukończeniu gimnazjum zaciągnął się w 1920 roku jako ochotnik do wojska i brał udział w wojnie z bolszewikami. W 1922 roku rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończył je w 1928 roku i uzyskał tytuł doktora wszech nauk lekarskich. Pracował kolejno w kilku szpitalach warszawskich. Podczas wojny kontynuował praktykę lekarską, a jednocześnie uczestniczył aktywnie w ruchu oporu. Wybuch powstania zastał go w rodzinnych stronach, tam redagował i kolportował podziemną gazetkę.24 marca 1945 roku Stanisław Flis jako jeden z pierwszych lekarzy przybył do Olsztyna. Objął stanowisko dyrektora Szpitala Kolejowego i sprawował je do przejścia na emeryturę w 1969 roku. Zajmował się pracą administracyjną, zawodową i naukową, a zwłaszcza historią medycyny. Szczególnie cenne były jego prace, ukazujące Mikołaja Kopernika nie tylko jako wielkiego astronoma, ale i lekarza. Stanisław Flis pisał również o innych lekarzach, działających na Warmii i Mazurach w XVIII i XIX wieku, dokumentował polskie napisy na cmentarzach w Olsztynie. Odnalazł - uważany za zaginiony - inkunabuł medyczny z biblioteki Mikołaja Kopernika i przekazał go do zbiorów olsztyńskiego Muzeum. Aktywnie działał społecznie. Był wielokrotnie nagradzany. Zmarł w Olsztynie
W programie: omówienie biografii, prezentacja pamiątek, część artystyczna.27 listopada2002 r.
sala Marcina Kromera
na zamku olsztyńskimWitold Piechocki
(25.12.1922 - 22.09.1987)
Wieczór zamkowyw osiemdziesiątąrocznicę urodzinWitold Edward Piechocki urodził się w Grudziądzu. Jego naukę przerwał wybuch wojny. Podczas pierwszych lat okupacji pracował jako robotnik. W 1942 roku został wywieziony na Bałkany. Podczas pobytu w Jugosławii zbiegł i przedostał się do oddziałów partyzanckich. Brał udział w walkach z Niemcami. W 1945 roku powrócił do Grudziądza, gdzie uzupełnił wykształcenie. Dwa lata później przeniósł się do Olsztyna. W 1951 roku ukończył prawo na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Kilka lat pracował w budownictwie, w 1958 roku podjął pracę w sądownictwie. W 1973 roku obronił pracę „Prawne zasady realizacji konkursów literackich” i uzyskał doktorat. Debiutował w 1973 roku opowiadaniem „Pojedynek”, drukowanym w dodatku do „Głosu Olsztyńskiego”. Rok później wydany został szkic biograficzny o Michale Kajce, za nim pierwsza powieść w odcinkach. Witold Piechocki pisał również reportaże, opowiadania, bajki i legendy, scenariusze filmowe, przewodniki turystyczne. Dokonał też licznych przekładów z języka niemieckiego. Należał do Związku Literatów Polskich. Zdobył wiele nagród. Zmarł w Olsztynie.
W programie:omówienie biografii i twórczości, prezentacja pamiątek, fragmenty utworów.11 grudnia 2002 r.
sala Marcina Kromera
na zamku olsztyńskim.
( 21. 09. 1901 - 28. 02. 1932)Wieczór w siedemdziesiątą rocznicę śmierciPochodził ze Śląska. Po ukończeniu seminarium nauczycielskiego w Cieszynie pracował w dwu szkołach powszechnych. W 1931 roku zgłosił swoją kandydaturę do pracy w szkole na Mazurach. Jako nauczyciel z kilkuletnim doświadczeniem, wyznania ewangelickiego, oraz działacz społeczno-kulturalny był dobrym kandydatem. Objął zatem kierownictwo jedynej polskiej szkoły na Mazurach - w Piasutnie koło Szczytna. Przybył tam w kwietniu 1931 roku. Od początku był zwalczany i szykanowany przez władze niemieckie, które jednocześnie wywierały ogromny nacisk na rodziców, aby nie posyłali dzieci do polskiej szkoły. Jerzy Lanc zmarł na skutek zatrucia czadem po kilkumiesięcznej pracy na Mazurach. Okoliczności jego śmierci do dziś nie zostały wyjaśnione.
W programie:biografia Jerzego Lanca, prezentacja pamiątek, część artystyczna.27 lutego2002 r.
sala Marcina Kromera
na zamku olsztyńskim
Edward Turowski
(21.10.1904 - 2.04.1972)
Był rodowitym Warmiakiem, urodził się w Tomaszkowie koło Olsztyna. Już jako młody chłopak włączył się w przygotowania do plebiscytu. W 1920 roku zapisał się na kurs pedagogiczny, przygotowujący nauczycieli pomocniczych do pracy w organizowanych w tym okresie polskich szkołach. Kursu nie ukończył, gdyż po przegranym plebiscycie został rozwiązany, a szkoły zamknięto. Razem z grupą słuchaczy Edward Turowski wyjechał do Polski, aby kontynuować naukę. W gimnazjum klasycznym oo. Salezjanów w Daszewie koło Stryja ukończył pięć klas, później przeniósł się do Seminarium Nauczycielskiego w Działdowie, które ukończył w roku 1927. Rok pracował w powiecie lubawskim. Od połowy 1928 roku przebywał na Warmii, gdzie rozpoczął przygotowania do otwarcia polskich szkół, co nastąpiło 10 kwietnia 1929 roku. Edward Turowski podjął się nauczania w Nowej Kaletce, w jednej z czterech nowo otwartych szkół. Nawiązał kontakt z rodzicami uczniów, urządzał pogadanki i spotkania okolicznościowe, zapraszał działaczy polskich, dyrygował miejscowym chórem. Te formy współpracy z mieszkańcami wsi powodowały odradzanie się polskiego życia kulturalnego i towarzyskiego. Zwiększyła się też znacznie liczba dzieci uczęszczających do polskiej szkoły. W 1930 roku we wsi wybuchł pożar, który pochłonął większość gospodarstw. Do budynku szkolnego wprowadzili się pogorzelcy. Edward Turowski został zmuszony do wynajęcia nowego lokalu na potrzeby polskiej szkoły, jednak zła sytuacja materialna wsi spowodowała spadek liczby uczniów.W 1931 roku Turowski zdał drugi egzamin pedagogiczny, a rok później przeniesiono go do podupadającej szkoły w Giławach. Tam również podjął współpracę z rodzicami swoich uczniów. Edward Turowski podnosił swoje kwalifikacje zawodowe: uczestniczył w kursach pedagogicznych organizowanych w Polsce, brał czynny udział w konferencjach metodycznych, pisał do lokalnej prasy. Jego aktywność dostrzegły władze niemieckie: w 1935 roku pozbawiono go prawa nauczania, a rok później nakazano opuszczenie Prus Wschodnich. Wyjechał zatem na Śląsk, ale również i tam nie dopuszczono go do nauczania w szkole. Przeniósł się więc do Bremy. W 1939 roku aresztowano go i osadzono na rok w obozie koncentracyjnym Sachsenchausen - Oranienburg. Po wojnie Edward Turowski powrócił na Warmię, do Tomaszkowa. Tam, wraz z bratem, już 15 kwietnia 1945 roku zorganizował szkołę. Prowadził też działalność repolonizacyjną i społeczną. W latach 1952 - 1956 Edward Turowski był posłem do Sejmu. Do przejścia na emeryturę w 1966 roku kierował szkołą w Tomaszkowie. Posiadał liczne odznaczenia. Zmarł w Olsztynie.
W programie wieczoru:
Słowo o Edwardzie Turowskim - prof. dr hab. Tadeusz Filipkowski
prezentacja pamiątek – mgr Zofia Januszkiewicz
koncert Chłopięcego Chóru Miasta Olsztyna pod dyrekcją Józefa Wojtkowiaka10 kwietnia2002 r.
sala Marcina Kromera
na zamku olsztyńskim
Gerard Skok
(6.10.1930 - 3.12.1987)
Wieczór zamkowyw 15 rocznicę śmierciUrodził się na Mazurach, w Łodygowie koło Pisza. Mając 15 lat rozpoczął pracę jako robotnik leśny, potem rolny. Od 1950 roku pracował w Komendzie Powiatowej „Służby Polsce” w Piszu. Został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Rok później zatrudniono go w Zarządzie Wojewódzkim Związku Młodzieży Polskiej w Olsztynie. W latach 50-tych przez dwie kadencje był posłem do Sejmu. Pełnił wysokie funkcje polityczne. Gerard Skok należał do grupy założycieli Stowarzyszenia Społeczno - Kulturalnego „Pojezierze”, powołanego w 1956 roku. W tym okresie wielokrotnie występował do władz centralnych w obronie Mazurów i Warmiaków.W 1947 roku uzyskał świadectwo dojrzałości i rozpoczął pracę w Olsztyńskim Wydawnictwie Prasowym, a po ukończeniu studiów historycznych w Wyższej Szkole Nauk Społecznych w 1966 roku został jego dyrektorem. Przez trzy lata był zastępcą redaktora naczelnego „Panoramy Północy”. W latach 1970 - 1972 Gerard Skok był dyrektorem Wydziału Kultury Urzędu Wojewódzkiego, a następnie redaktorem naczelnym miesięcznika „Warmia i Mazury”, wreszcie w latach 1977 - 1982 zastępcą dyrektora Wydawnictwa „Pojezierze”. Gerard Skok był również publicystą i literatem. Szczególnie interesowały go stosunki polsko - niemieckie. Debiutował w 1957 roku opowiadaniem pod tytułem „Stary człowiek pod lipą”. Tytuł zmieniono później na „Mazur”. Wydał kilka tomów opowiadań i szkiców. Pisał wiele o wydarzeniach związanych z drugą wojną światową i problemach ludności po wojnie. Był wielokrotnie odznaczany i nagradzany. Gerard Skok zmarł w Olsztynie, pochowano go w alei zasłużonych.W programie:biografia Gerarda Skoka, pokaz pamiątek, prezentacja twórczości22 maja2002 r.
sala Marcina Kromera
na zamku olsztyńskim.
Jan Boenigk
(24.07.1903 - 22.07.1982) Wieczór zamkowy w dwudziestą rocznicę śmierciUrodził się na Warmii, w Tomaszkowie. W 1927 roku ukończył seminarium nauczycielskie w Lubawie. Rok uczył w powiecie działdowskim, później został kierownikiem Polsko - Katolickiego Towarzystwa Szkolnego w Sztumie i współorganizował polskie szkoły na Powiślu. Przez krótki okres uczył w Trzcianie i Postolinie. Jednocześnie był sekretarzem Związku Towarzystw Młodzieży na Powiślu i członkiem Związku Polaków w Niemczech. W 1930 roku został przeniesiony do Olsztyna na stanowisko kierownika Polsko - Katolickiego Towarzystwa Szkolnego na Warmię. Sprawował też funkcję kierownika Komisariatu Oświaty „Mazowsze”. W Piasutnie założył pierwszą polską szkołę na Mazurach. Po jej zamknięciu powrócił na Powiśle.
W 1935 roku Jan Boenigk z ramienia Związki Polaków w Niemczech objął stanowisko redaktora naczelnego „Małego Polaka w Niemczech”. W sierpniu 1939 roku przyjechał do Olsztyna; 1 września został aresztowany. Z aresztu uciekł. Ponownie aresztowano go w październiku i zesłano do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen. Po wojnie kierował pracą Uniwersytetów Ludowych w Jurkowym Młynie i Mikołajkach. Był długoletnim radnym, a także, w latach 1957 – 1965, zastępcą przewodniczącego Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie.
Jan Boenigk jest autorem wielu artykułów dotyczących ruchu polskiego, a także wspomnień: „Minęły wieki, a myśmy ostali”.12 czerwca2002r.
sala Marcina Kromera
na zamku olsztyńskimKlemens Oleksik
Wieczórw 10 rocznicę śmierciUrodził się 1 sierpnia 1918 roku w Zwoleniu, w rodzinie robotniczej. Do wybuchu wojny pracował w wielu miejscach, a w latach 1935 -1937 odbywał nowicjat w klasztorze w Górce Klasztornej. W tym okresie zaczął publikować swoje pierwsze utwory literackie. Dwa lata mieszkał w Warszawie i kontynuował naukę. Od 1943 roku działał w ruchu oporu. Po wojnie uzupełnił wykształcenie średnie, w latach 1946 - 1952 studiował polonistykę w Poznaniu. Po 1945 roku publikował w prasie liczne wiersze, opowiadania, utwory dla dzieci oraz dwie powieści (w odcinkach). Jego debiutem książkowym był tomik poezji wydany w 1948 roku.Po studiach, przez kilka lat, mieszkał w Warszawie i w Wiartlu koło Pisza. W 1957 roku przeniósł się do Olsztyna i poświęcił wyłącznie pracy literackiej. Był członkiem kolegium redakcyjnego miesięcznika „Warmia i Mazury”, współpracował z Rozgłośnią Polskiego Radia oraz „Posłańcem Warmińskim”. W swojej twórczości nawiązywał do przeżyć z dzieciństwa, nowicjatu, doświadczeń wojennych. Sięgał również do tematyki mazurskiej. Wydał kilka tomików wierszy, opowiadania, powieści, utwory dla dzieci, sztukę sceniczną. Był członkiem Związku Literatów Polskich. Wielokrotnie nagradzany. Zmarł 25 sierpnia 1992 roku.W programie:
Teresa Brzeska-Smerek - omówienie biografiii przedstawienie twórczości literackiej
mgr Zofia Januszkiewicz - prezentacja pamiątek, Tadeusz Madeja - fragmenty twórczości.18 września2002 r.
sala Marcina Kromera
na zamku olsztyńskimStanisław Flis
(26.11.1902 - 6.10.1976)Spotkanie zamkowe
w setną rocznicę urodzin
Stanisław Flis urodził się w Bocheniu koło Łowicza. Po ukończeniu gimnazjum zaciągnął się w 1920 roku jako ochotnik do wojska i brał udział w wojnie z bolszewikami. W 1922 roku rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończył je w 1928 roku i uzyskał tytuł doktora wszech nauk lekarskich. Pracował kolejno w kilku szpitalach warszawskich. Podczas wojny kontynuował praktykę lekarską, a jednocześnie uczestniczył aktywnie w ruchu oporu. Wybuch powstania zastał go w rodzinnych stronach, tam redagował i kolportował podziemną gazetkę.24 marca 1945 roku Stanisław Flis jako jeden z pierwszych lekarzy przybył do Olsztyna. Objął stanowisko dyrektora Szpitala Kolejowego i sprawował je do przejścia na emeryturę w 1969 roku. Zajmował się pracą administracyjną, zawodową i naukową, a zwłaszcza historią medycyny. Szczególnie cenne były jego prace, ukazujące Mikołaja Kopernika nie tylko jako wielkiego astronoma, ale i lekarza. Stanisław Flis pisał również o innych lekarzach, działających na Warmii i Mazurach w XVIII i XIX wieku, dokumentował polskie napisy na cmentarzach w Olsztynie. Odnalazł - uważany za zaginiony - inkunabuł medyczny z biblioteki Mikołaja Kopernika i przekazał go do zbiorów olsztyńskiego Muzeum. Aktywnie działał społecznie. Był wielokrotnie nagradzany. Zmarł w Olsztynie
W programie: omówienie biografii, prezentacja pamiątek, część artystyczna.27 listopada2002 r.
sala Marcina Kromera
na zamku olsztyńskimWitold Piechocki
(25.12.1922 - 22.09.1987)
Wieczór zamkowyw osiemdziesiątąrocznicę urodzinWitold Edward Piechocki urodził się w Grudziądzu. Jego naukę przerwał wybuch wojny. Podczas pierwszych lat okupacji pracował jako robotnik. W 1942 roku został wywieziony na Bałkany. Podczas pobytu w Jugosławii zbiegł i przedostał się do oddziałów partyzanckich. Brał udział w walkach z Niemcami. W 1945 roku powrócił do Grudziądza, gdzie uzupełnił wykształcenie. Dwa lata później przeniósł się do Olsztyna. W 1951 roku ukończył prawo na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Kilka lat pracował w budownictwie, w 1958 roku podjął pracę w sądownictwie. W 1973 roku obronił pracę „Prawne zasady realizacji konkursów literackich” i uzyskał doktorat. Debiutował w 1973 roku opowiadaniem „Pojedynek”, drukowanym w dodatku do „Głosu Olsztyńskiego”. Rok później wydany został szkic biograficzny o Michale Kajce, za nim pierwsza powieść w odcinkach. Witold Piechocki pisał również reportaże, opowiadania, bajki i legendy, scenariusze filmowe, przewodniki turystyczne. Dokonał też licznych przekładów z języka niemieckiego. Należał do Związku Literatów Polskich. Zdobył wiele nagród. Zmarł w Olsztynie.
W programie:omówienie biografii i twórczości, prezentacja pamiątek, fragmenty utworów.11 grudnia 2002 r.
sala Marcina Kromera
na zamku olsztyńskim.
