#OdDeskiDoDeski
Czy wiecie, że w 2021 roku STRONA TYTUŁOWA obchodzi 521. urodziny?
Strona tytułowa to jedna z pierwszych kart, którą posiada każda wydawana obecnie książka. Drukowane są na niej: tytuł, nazwisko autora – autorów, nazwa wydawnictwa i rok wydania. Wydawać by się mogło, że dane te zawsze umieszczane były przed tekstem właściwym. Czy rzeczywiście tak było? Regułę tę przyjęto dopiero w 1500 r., kiedy drukarz Wolfgang Stöckel (1473-1541) z Lipska użył karty w układzie najbardziej nam znanym. Do tego czasu, w kodeksach średniowiecznych używane były dwie, zamienne formy umieszczania danych wydawniczych. Był to „incipit” i „explicit”.
Pierwszy z nich jest określeniem stosowanym na początku tekstu. Rozpoczynał się on imieniem autora i tytułem dzieła. Niejednokrotnie zamiast tego drukowano po prostu słowo „incipit”. Formułę tę często wyróżniano barwą lub formą graficzną.
Explicit jest natomiast formułą używaną po tekście właściwym. Zaczęto go używać już w starożytności. Wówczas tytuły umieszczano na końcu antycznych zwojów. Widoczne zaś były dopiero po ich rozwinięciu. W kodeksach średniowiecznych ta zwięzła formuła umieszczana była w kolofonie. Oprócz podstawowych danych zaczęto tam drukować także inne informacje. Jak choćby na temat okoliczności powstania księgi np. na czyje polecenie została napisana. Zwykle kolofon wyróżniano większą czcionką.
W połowie XV w. Ulrich Zell (-1507) – drukarz z Kolonii – zapoczątkował umieszczenie tytułu na odwrocie pierwszej karty. Z czasem zaczęto dawać dwu, trzy wyrazowy tytuł na pierwszej stronie. Dopiero wydane przez drukarza Wolfganga Stöckelca w Lipsku 521 lat temu dzieło Exercitium super omnes tractatus Parvorum logicalium Petri Hispani otrzymało dobrze nam znaną dziś kartę tytułową.
Strona tytułowa to jedna z pierwszych kart, którą posiada każda wydawana obecnie książka. Drukowane są na niej: tytuł, nazwisko autora – autorów, nazwa wydawnictwa i rok wydania. Wydawać by się mogło, że dane te zawsze umieszczane były przed tekstem właściwym. Czy rzeczywiście tak było? Regułę tę przyjęto dopiero w 1500 r., kiedy drukarz Wolfgang Stöckel (1473-1541) z Lipska użył karty w układzie najbardziej nam znanym. Do tego czasu, w kodeksach średniowiecznych używane były dwie, zamienne formy umieszczania danych wydawniczych. Był to „incipit” i „explicit”.
Pierwszy z nich jest określeniem stosowanym na początku tekstu. Rozpoczynał się on imieniem autora i tytułem dzieła. Niejednokrotnie zamiast tego drukowano po prostu słowo „incipit”. Formułę tę często wyróżniano barwą lub formą graficzną.
Explicit jest natomiast formułą używaną po tekście właściwym. Zaczęto go używać już w starożytności. Wówczas tytuły umieszczano na końcu antycznych zwojów. Widoczne zaś były dopiero po ich rozwinięciu. W kodeksach średniowiecznych ta zwięzła formuła umieszczana była w kolofonie. Oprócz podstawowych danych zaczęto tam drukować także inne informacje. Jak choćby na temat okoliczności powstania księgi np. na czyje polecenie została napisana. Zwykle kolofon wyróżniano większą czcionką.
W połowie XV w. Ulrich Zell (-1507) – drukarz z Kolonii – zapoczątkował umieszczenie tytułu na odwrocie pierwszej karty. Z czasem zaczęto dawać dwu, trzy wyrazowy tytuł na pierwszej stronie. Dopiero wydane przez drukarza Wolfganga Stöckelca w Lipsku 521 lat temu dzieło Exercitium super omnes tractatus Parvorum logicalium Petri Hispani otrzymało dobrze nam znaną dziś kartę tytułową.
