Henryk Klewiado (Stanisław Romejko), „Matka z dzieckiem”, rzeźba niepolichromowana, II poł. XX wieku.
W zbiorach etnograficznych Muzeum Warmii i Mazur oprócz dawnej warmińskiej rzeźby o charakterze sakralnym, znajdują się obiekty sztuki współczesnej określanej mianem ludowej. Do tego zespołu należy prezentowana rzeźba autorstwa Henryka Klewiado zatytułowana „Matka z dzieckiem”, którą prezentujemy w związku ze zbliżającym się Dniem Matki.
Ten niewielki, mierzący zaledwie 20 cm, obiekt przedstawia stojącą postać kobiecą, która trzyma na ręku dziecko. Kobieta ubrana jest w długą suknię i obszerną chustę okrywającą głowę, ramiona oraz dziecko. Mimo surowego wyrazu twarzy, w opiekuńczym geście objęcia i przytulenia dziecka do policzka wyraża się pełnia matczynej miłości i czułości. Rzeźba ta została wykonana w II połowie XX wieku i jest reprezentatywna dla twórczości artysty.
Henryk Klewiado urodził się w 1918 roku w małej miejscowości Hermaniszki (obecnie Białoruś). W czasie wojny był partyzantem, to wtedy przyjął pseudonim Stanisław Romejko, którym posługiwał się również później. Po wojnie mieszkał w Głownie k. Łowicza, w 1966 roku, odnaleziony przez siostrę, zamieszkał w Olsztynie na Likuzach. Rzeźbić zaczął około 1953 roku, był samoukiem, do pracy używał drewna z olchy, topoli, lipy oraz wierzby. W jego twórczości dominujące są trzy nurty: patriotyczny - rzeźby kosynierów, ułanów, kościuszkowców, ewangeliczny - niemal cały cykl Drogi Krzyżowej oraz realistyczny – rzeźby przedstawiające prace na roli i inne czynności gospodarskie.
Ten niewielki, mierzący zaledwie 20 cm, obiekt przedstawia stojącą postać kobiecą, która trzyma na ręku dziecko. Kobieta ubrana jest w długą suknię i obszerną chustę okrywającą głowę, ramiona oraz dziecko. Mimo surowego wyrazu twarzy, w opiekuńczym geście objęcia i przytulenia dziecka do policzka wyraża się pełnia matczynej miłości i czułości. Rzeźba ta została wykonana w II połowie XX wieku i jest reprezentatywna dla twórczości artysty.
Henryk Klewiado urodził się w 1918 roku w małej miejscowości Hermaniszki (obecnie Białoruś). W czasie wojny był partyzantem, to wtedy przyjął pseudonim Stanisław Romejko, którym posługiwał się również później. Po wojnie mieszkał w Głownie k. Łowicza, w 1966 roku, odnaleziony przez siostrę, zamieszkał w Olsztynie na Likuzach. Rzeźbić zaczął około 1953 roku, był samoukiem, do pracy używał drewna z olchy, topoli, lipy oraz wierzby. W jego twórczości dominujące są trzy nurty: patriotyczny - rzeźby kosynierów, ułanów, kościuszkowców, ewangeliczny - niemal cały cykl Drogi Krzyżowej oraz realistyczny – rzeźby przedstawiające prace na roli i inne czynności gospodarskie.
