Zofia Stryjeńska (1894-1976) Taniec z gitarą, ok. 1935, tempera, płótno
W okresie dwudziestolecia międzywojennego była najbardziej znaną polską artystką o oryginalnym, łatwo rozpoznawalnym stylu opartym na folklorze. Wybrała studia malarskie w Monachium, mimo iż nie przyjmowano tam wtedy kobiet. Ale tę właśnie szkołę uznała za najlepszą. Wyjechała w męskim przebraniu, podając się za Tadeusza Drzymałę. Ten kamuflaż został odkryty przez kolegów po roku i artystka w 1912 opuściła Monachium.
Jej twórczość wielokrotnie nagradzano w kraju i za granicą. Trzykrotnie wystawiała na Biennale Sztuki w Wenecji, zdobywając złoty medal w 1932 r.
„Taniec z gitarą” pochodzący z lat 30. XX wieku stanowi kwintesencję jej stylu. Kompozycja jest zamknięta w ciasnym kadrze, płaska, ornamentalna, z zachowaną symetrią form i wyraźnym ostrym konturem, zamykającym płaszczyzny. Wybrany motyw artystka potraktowała, jako materiał tematyczny do stworzenia pełnej ekspresji dekoracyjnej sceny definiującej radość, młodość, witalność podkreślonych skontrastowanymi, nasyconymi barwami.
Jej twórczość wielokrotnie nagradzano w kraju i za granicą. Trzykrotnie wystawiała na Biennale Sztuki w Wenecji, zdobywając złoty medal w 1932 r.
„Taniec z gitarą” pochodzący z lat 30. XX wieku stanowi kwintesencję jej stylu. Kompozycja jest zamknięta w ciasnym kadrze, płaska, ornamentalna, z zachowaną symetrią form i wyraźnym ostrym konturem, zamykającym płaszczyzny. Wybrany motyw artystka potraktowała, jako materiał tematyczny do stworzenia pełnej ekspresji dekoracyjnej sceny definiującej radość, młodość, witalność podkreślonych skontrastowanymi, nasyconymi barwami.
