Muzeum w Gazecie, 12 lutego 2016 r.

Dokładna geneza koronki nie jest znana. Najprawdopodobniej wywodzi się ona z plecionych siatek używanych od najdawniejszych czasów przez rybaków i myśliwych. Koronki wiązane występowały już w starożytności w Chinach, Egipcie, Grecji i Rzymie. W średniowiecznej Europie pierwsze pojawiły się we Włoszech i były jednym z najdroższych i najbardziej pożądanych dodatków. Początkowo, w XVIII i XIX wieku występowały jedynie wśród warstw wyższych. Dopiero u schyłku XIX wieku upowszechniły się w mieście i na wsi. Rozwój koronkarstwa w Polsce nastąpił dzięki królowej Bonie, która wprowadziła modę na te ozdoby, wykonywane według wzorów włoskich. W II połowie XIX wieku koronka stanowiła element zdobniczy wnętrza domu, odświętnej odzieży wiejskiej .Wykańczano nią brzegi ręczników, kap czy obrusów.
Szydełkowanie było bardzo modne w latach 70. i 80. ubiegłego stulecia. Obecnie przeżywamy kolejna falę zainteresowania folklorem, a projektanci coraz częściej sięgają po motywy ludowe.
Dzisiejszy obiekt pochodzi z I połowy XX wieku i przechowywany jest w Dziale Historii i Etnografii . Jest to kołnierzyk wykonany szydełkiem z cienkiej białej bawełny. Na środku znajduje się duży okrągły otwór na głowę wykończony ażurem, przez który przeciągnięta jest różowa tasiemka. Dół kołnierzyka jest ząbkowany a motyw zdobniczy stanowią rumianki. Kołnierz zakupiony został od Józefy Czoper z Olsztyna.